αναδημοσίευση από την εφημερίδα Κόντρα στις 30 Ιουλίου
Τι είναι ο ο 32χρονος Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, που σκόρπισε τον όλεθρο στη Νορβηγία; Ενας ψυχοπαθής δολοφόνος, λένε οι πολλοί. Δεν γίνεται, πρέπει να είσαι ψυχοπαθής για να σκοτώσεις εν ψυχρώ τόσο κόσμο, ειδικά νέα παιδιά. Βολική ερμηνεία. Βάζεις και λίγη αντιρατσιστική-αντιναζιστική σάλτσα και το έδεσμα είναι έτοιμο προς κατανάλωση από τις λαϊκές μάζες.
Αν θέλουμε, όμως, να θέσουμε τον δάχτυλον επί τον τύπον των ήλων, πρέπει να πούμε ότι η φονική μηχανή του Οσλο δεν είναι παρά ο καθρέφτης στον οποίο πρέπει να δουν το πρόσωπό τους οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, οι αποχαυνωμένες από την αστική προπαγάνδα, οι συνηθισμένες να βολεύονται με τα ψίχουλα που τους πετούν οι αφεντάδες τους και να αδιαφορούν μπροστά στα εγκλήματα της υπερεκμετάλλευσης του λεγόμενου «τρίτου κόσμου» και των φονικών πολέμων με τους οποίους αυτή η υπερεκμετάλλευση εξασφαλίζεται και στηρίζεται.
Μέχρι τώρα, οι «πολιτισμένες» κοινωνίες της Δύσης εξεγείρονταν κάθε φορά που κάποια μαχητική ομάδα, στο όνομα των θυμάτων της καθημαγμένης Ανατολής, χτυπούσε μαζικά μέσα στην καρδιά των μητροπόλεών τους. Πότε στη Νέα Υόρκη, πότε στο Λονδίνο, πότε στη Μαδρίτη. «Τι φταίμε εμείς για την πολιτική των κυβερνήσεών μας;» έλεγαν και έτρεχαν να βρουν καταφύγιο κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες των κρατών, που τα διοικούσαν οι ίδιες κυβερνήσεις. Ετσι στερεώθηκε το δόγμα της συλλογικής ενοχής, που εμφανιζόταν σαν συλλογική αθωότητα.
Τώρα, το νόμισμα έδειξε την άλλη όψη του. Δεν ήταν κάποιο κομάντο της Αλ-Κάιντα που σκόρπισε το θάνατο, αλλά «ένας απ’ αυτούς». Ο οποίος θεώρησε ότι παραείναι ανεκτικές οι κοινωνίες, παραείναι ανεκτικά τα κράτη. Ο Μπρέιβικ δεν είναι παρά ο Αδωνις με πολυβόλο. Δεν είναι παρά η ακραία μορφή του ρατσισμού και της ακροδεξιάς. Των φαινομένων που εκτρέφονται από την κυρίαρχη πολιτική και χάρη στην ανοχή, τον ωχαδερφισμό και τον ατομικισμό των δυτικών κοινωνιών. Εξέθρεψαν το ρατσισμό και την ακροδεξιά χρησιμοποιώντας τα ως πολιορκητικό κριό ενάντια στα στίφη των μεταναστών και των προσφύγων, που φτάνουν εξαθλιωμένοι στις χώρες της Δύσης, και τώρα αυτός ο πολιορκητικός κριός στράφηκε εναντίον τους. Επαθαν το ίδιο με τον δόκτορα Φρανκεστάιν και το τέρας που αυτός δημιούργησε.
Ας το ξακαθαρίσουμε μια και καλή. Οι πολυπολιτισμικές παπάρες δεν δίνουν λύση στο πρόβλημα, γιατί δεν είναι παρά μια σύγχρονη μορφή φιλανθρωπίας απέναντι στον «ξένο» που εξακολουθεί να παραμένει ξένος. Ολ’ αυτά αναπτύσσονται πάνω στο έδαφος της κυρίαρχης πολιτικής που χωρίζει τους «ξένους» σε νόμιμους και παράνομους, σε ανεκτούς και υπεράριθμους-μη ανεκτούς. Τα εμπορεύματα και τα κεφάλαια κυκλοφορούν ελεύθερα, οι άνθρωποι όμως κυκλοφορούν υπό τον περιορισμό της «χωρητικότητας» των δυτικών κρατών. Και μάλιστα οι άνθρωποι που αυτά τα κράτη, με την πολιτική και τις επεμβάσεις τους, τους στερούν τη δυνατότητα να ζήσουν στοιχειωδώς ανθρώπινα στην πατρίδα τους.
Ο αγώνας πρέπει να είναι διμέτωπος. Οχι μόνο ενάντια στις ακραίες ρατσιστικές-ακροδεξιές τάσεις, αλλά και ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική που τροφοδοτεί και γιγαντώνει αυτές τις τάσεις, οι οποίες δεν αποτελούν παρά την ακραία έκφρασή της. Κι αυτός ο αγώνας δεν είναι ούτε πολιτισμικός ούτε ηθικός. Είναι (πρέπει να είναι) αγώνας ταξικός. Αγώνας για την ενότητα της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή, χρώμα, θρησκεία. Μόνο στη βάση της ταξικής ενότητας όλων των εκμεταλλευόμενων μπορεί να δοθεί αγώνας ενάντια στο ρατσισμό και τις διακρίσεις κατά των «ξένων». Ολα τα υπόλοιπα είναι –στην καλύτερη περίπτωση– άσφαιρα πυρά.
Τι είναι ο ο 32χρονος Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, που σκόρπισε τον όλεθρο στη Νορβηγία; Ενας ψυχοπαθής δολοφόνος, λένε οι πολλοί. Δεν γίνεται, πρέπει να είσαι ψυχοπαθής για να σκοτώσεις εν ψυχρώ τόσο κόσμο, ειδικά νέα παιδιά. Βολική ερμηνεία. Βάζεις και λίγη αντιρατσιστική-αντιναζιστική σάλτσα και το έδεσμα είναι έτοιμο προς κατανάλωση από τις λαϊκές μάζες.
Αν θέλουμε, όμως, να θέσουμε τον δάχτυλον επί τον τύπον των ήλων, πρέπει να πούμε ότι η φονική μηχανή του Οσλο δεν είναι παρά ο καθρέφτης στον οποίο πρέπει να δουν το πρόσωπό τους οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, οι αποχαυνωμένες από την αστική προπαγάνδα, οι συνηθισμένες να βολεύονται με τα ψίχουλα που τους πετούν οι αφεντάδες τους και να αδιαφορούν μπροστά στα εγκλήματα της υπερεκμετάλλευσης του λεγόμενου «τρίτου κόσμου» και των φονικών πολέμων με τους οποίους αυτή η υπερεκμετάλλευση εξασφαλίζεται και στηρίζεται.
Μέχρι τώρα, οι «πολιτισμένες» κοινωνίες της Δύσης εξεγείρονταν κάθε φορά που κάποια μαχητική ομάδα, στο όνομα των θυμάτων της καθημαγμένης Ανατολής, χτυπούσε μαζικά μέσα στην καρδιά των μητροπόλεών τους. Πότε στη Νέα Υόρκη, πότε στο Λονδίνο, πότε στη Μαδρίτη. «Τι φταίμε εμείς για την πολιτική των κυβερνήσεών μας;» έλεγαν και έτρεχαν να βρουν καταφύγιο κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες των κρατών, που τα διοικούσαν οι ίδιες κυβερνήσεις. Ετσι στερεώθηκε το δόγμα της συλλογικής ενοχής, που εμφανιζόταν σαν συλλογική αθωότητα.
Τώρα, το νόμισμα έδειξε την άλλη όψη του. Δεν ήταν κάποιο κομάντο της Αλ-Κάιντα που σκόρπισε το θάνατο, αλλά «ένας απ’ αυτούς». Ο οποίος θεώρησε ότι παραείναι ανεκτικές οι κοινωνίες, παραείναι ανεκτικά τα κράτη. Ο Μπρέιβικ δεν είναι παρά ο Αδωνις με πολυβόλο. Δεν είναι παρά η ακραία μορφή του ρατσισμού και της ακροδεξιάς. Των φαινομένων που εκτρέφονται από την κυρίαρχη πολιτική και χάρη στην ανοχή, τον ωχαδερφισμό και τον ατομικισμό των δυτικών κοινωνιών. Εξέθρεψαν το ρατσισμό και την ακροδεξιά χρησιμοποιώντας τα ως πολιορκητικό κριό ενάντια στα στίφη των μεταναστών και των προσφύγων, που φτάνουν εξαθλιωμένοι στις χώρες της Δύσης, και τώρα αυτός ο πολιορκητικός κριός στράφηκε εναντίον τους. Επαθαν το ίδιο με τον δόκτορα Φρανκεστάιν και το τέρας που αυτός δημιούργησε.
Ας το ξακαθαρίσουμε μια και καλή. Οι πολυπολιτισμικές παπάρες δεν δίνουν λύση στο πρόβλημα, γιατί δεν είναι παρά μια σύγχρονη μορφή φιλανθρωπίας απέναντι στον «ξένο» που εξακολουθεί να παραμένει ξένος. Ολ’ αυτά αναπτύσσονται πάνω στο έδαφος της κυρίαρχης πολιτικής που χωρίζει τους «ξένους» σε νόμιμους και παράνομους, σε ανεκτούς και υπεράριθμους-μη ανεκτούς. Τα εμπορεύματα και τα κεφάλαια κυκλοφορούν ελεύθερα, οι άνθρωποι όμως κυκλοφορούν υπό τον περιορισμό της «χωρητικότητας» των δυτικών κρατών. Και μάλιστα οι άνθρωποι που αυτά τα κράτη, με την πολιτική και τις επεμβάσεις τους, τους στερούν τη δυνατότητα να ζήσουν στοιχειωδώς ανθρώπινα στην πατρίδα τους.
Ο αγώνας πρέπει να είναι διμέτωπος. Οχι μόνο ενάντια στις ακραίες ρατσιστικές-ακροδεξιές τάσεις, αλλά και ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική που τροφοδοτεί και γιγαντώνει αυτές τις τάσεις, οι οποίες δεν αποτελούν παρά την ακραία έκφρασή της. Κι αυτός ο αγώνας δεν είναι ούτε πολιτισμικός ούτε ηθικός. Είναι (πρέπει να είναι) αγώνας ταξικός. Αγώνας για την ενότητα της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή, χρώμα, θρησκεία. Μόνο στη βάση της ταξικής ενότητας όλων των εκμεταλλευόμενων μπορεί να δοθεί αγώνας ενάντια στο ρατσισμό και τις διακρίσεις κατά των «ξένων». Ολα τα υπόλοιπα είναι –στην καλύτερη περίπτωση– άσφαιρα πυρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου