Ο ανταποκριτής του "Ριζοσπάστη" στην Θεσσαλονίκη στις 8 Μάη, απλώς περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια τις μάχες των απεργών με την αστυνομία και κατάγγελνε τους καπνέμπορους που συσκέπτονταν στην Γενική Διοίκηση. Ήταν ολοφάνερο ότι η 8η Μάη ήταν η "πρόβα τζενεράλε" για την επέμβαση του στρατού την επόμενη μέρα. Τους σταλινικούς, όμως, όπως ομολογεί ο απηνής διώκτης των τροτσκιστών, Χαράλαμπος Μελανεφίδης, γραμματέας της "Ενωτικής Επιτροπής" τους απασχολούσε πώς να βάλουν κάτω από τον έλεγχό τους έναν αγώνα που είχε πάρει επαναστατικές διαστάσεις, για να τον φέρουν τάχα, "πιο κοντά στην επίλυση των αιτημάτων των απεργών". Συγκρότησαν γι΄ αυτό το σκοπό μια τριμελή επιτροπή (Μελανεφίδης, Μουζενίδης - ΚΚΕ, Βεκίδης γραμματέας του "Ενωτικού"), και μετέτρεψαν τις διοικήσεις των συνδικάτων σε απεργιακές επιτροπές. Οι γραμματείς τους αποτέλεσαν την Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή που ηγήθηκε στην εξέγερση στις 9-11 του 1936. Ανάμεσά τους ο σ. Π. Βασιλειάδης, ηγέτης των κλωστοϋφαντουργών και στέλεχος της ΚΔΕΕ (Κομμουνιστική Διεθνιστική Ενώσει Ελλάδας).
Tην ίδια ώρα που η ΚΑΕ και τα δύο Εργατικά Κέντρα συζητούσαν την οργάνωση της 24ωρης απεργίας, στο Διοικητήριο οι επιτελείς της μπουρζουαζίας έπαιρναν την απόφαση να την πνίξουν στο αίμα. Οι σταλινικοί όμως ούτε καν είχαν προειδοποιήσει τους εργάτες για τον θανάσιμο κίνδυνο που τους απειλούσε. Έβγαζαν μόνο κορώνες εναντίον του "φασισμού" και καλούσαν αφηρημένα σε "παλλαϊκή ενότητα". Ήθελαν, όπως και τώρα, να "διαμαρτυρηθούν" για την "στάση της αστυνομίας" παρά το γεγονός ότι οι εργάτες φώναζαν στις συγκεντρώσεις "να δείξουμε την γροθιά μας".
Το πρωί της 9 Μάη έβγαλαν κοινή ανακοίνωση η σταλινική "Ενωτική" ΓΣΕΕ και η "ρεφορμιστική" του Καλομοίρη για να διαμαρτυρηθούν για τα "μέτρα" του υπουργού Εργασίας, Γρ. Κασιμάτη και να κάνουν έκκληση για "ενότητα" ανάμεσα στους εργάτες που ανήκαν στις δύο συνομοσπονδίες. Η κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τους εξεγερμένους εργάτες, οι "λαϊκές φρουρές", η περικύκλωση των αστυνομικών τμημάτων, η συναδέλφωση των εργατών με τους στρατιώτες, η πλήρης υποστήριξη των μικροαστών στην εξέγερση, τίναξαν στον αέρα την πολιτική της ταξικής συνεργασίας. Τα εξαγριωμένα πλήθη των εργατών που στην κηδεία των θυμάτων της εξέγερσης φώναζαν "Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων" και "εκδίκηση", έπρεπε το ταχύτερο να μαζευτούν από τους δρόμους. Η απεργία δεν έπρεπε προπαντός να εξαπλωθεί στην υπόλοιπη Ελλάδα. Γι΄ αυτό οι Τροτσκιστές έγιναν ο κύριος στόχος των σταλινικών. Προσπαθούσαν να τους εξουδετερώσουν διαδίδοντας ότι είναι "χαφιέδες" και "προβοκάτορες". Δεν ήταν λίγες οι φορές που τους επιτέθηκαν βίαια, για να τους σκοτώσουν.
Στο ψήφισμα του συλλαλητηρίου στην πλ. Ελευθερίας, τη μέρα της κηδείας των θυμάτων, το κύριο αίτημα των σταλινικών ήταν η εφαρμογή του "συμφωνητικού Φιλελεύθερων και Παλλαϊκού Μετώπου, παραίτησης της κυβέρνησης, άμεσου συγκλήσεως της Βουλής και σχηματισμού, υπευθύνου κοινοβουλευτικής κυβερνήσεως". Κι όλα αυτά, τη στιγμή που, όπως παραδέχεται ο Σπ. Κουζινόπουλος, υπεύθυνος του "Ρ" στην Β.Ε., "ο λαός... είναι η δεύτερη μέρα που νοιώθει ότι είναι αφέντης της πόλης και μοναδική εξουσία. Και αρχίζει να κάνει όνειρα για τη διατήρηση αυτής της εξουσίας. Όμως..." ("Ο ηρωικός Μάης της Θεσσαλονίκης του ΄36", έκδοση ΚΟΘ του ΚΚΕ, 1984, σελ. 64)"Όμως" οι σταλινικοί είναι αποφασισμένοι να προδώσουν την εξέγερση. Ο βουλευτής τους Μιχάλης Σινάκος, από τους πρωτομάστορες της προδοσίας, σε άρθρο του στην ΚΟΜΕΠ τον Μάη του 1975, είναι πολύ αποκαλυπτικός: "Η καθοδήγηση του κόμματος δεν χρησιμοποίησε έγκαιρα (!) τα παλλαϊκά γεγονότα της Θεσσαλονίκης, για να ρίξει με πανελλαδική δράση την κυβέρνηση Μεταξά... Παρακολούθησε τα γεγονότα από την Αθήνα, ενώ θα έπρεπε ολόκληρο κλιμάκιο της με τον ίδιο τον Γραμματέα της να βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη... Οι εργατικές φρουρές που περιφρουρούσαν την τάξη μαζί με στρατιωτικές δυνάμεις, τη νύχτα της 10 του Μάη, διαλύθηκαν... Ετσαι στις 11 Μάη το πρωί, πέτυχε η μανιασμένη εξόρμηση των δυνάμεων της χωροφυλακής και της ασφάλειας, που βρίσκοντας απεριφρούρητη την απεργία μπόρεσαν να την αποκεφαλίσουν και να την σταματήσουν".
Στη σύνοδό της στις 14 του Μάη, η Κ.Ε. του ΚΚΕ για να συγκαλύψει τις εγκληματικές της ευθύνες διαστρεβλώνει τον επαναστατικό χαρακτήρα της εξέγερσης και προτείνει στον εργαζόμενο λαό "να ακολουθήσει σε όλη τη χώρα το παράδειγμα της πάλης των εργαζομένων της Θεσσαλονίκης, δηλ... να εφαρμοστεί άμεσα το σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα, σαν πρώτη αρχή ικανοποίησης των πιο άμεσων λαϊκών διεκδικήσεων"(!).
Έκθετοι μπροστά στην εργατική τάξη για την απομόνωση της εξέγερσης και για την κατόπιν εορτής κήρυξη 24ωρης πανελλαδικής απεργίας στις 13 Μάη, οι σταλινικοί ηγέτες τα φόρτωσαν στο γραμματέα της "Ενωτικής ΓΣΕΕ", Κ. Θέο. Ο τελευταίος, βέβαια, ακολούθησε την επίσημη γραμμή και συμφώνησε με τον Καλομοίρη της "Γενικής" να μην περιληφθεί στα αιτήματα της Γενικής Απεργίας η παραίτηση του Μεταξά! Οι βενιζελικοί βουλευτές Ζάννας και Μαυροκορδάτος και ο Μ. Σινάκος του ΚΚΕ με την απειλή της δικτατορίας θα σπάσουν τελικά την επαναστατική απεργία. Μόνο ο σ. Π. Βασιλειάδης από την ΚΔΕ, θα αντιδράσει στην προδοσία. Ο Μ. Σινάκος μάλιστα, μαζί με τους ηγέτες της Παγκαπνεργατικής Ομοσπονδίας και του ΕΚΘ, θα καλέσει τους εργάτες να δείξουν εμπιστοσύνη στον στρατοκράτη που τους έσφαξε, το σωματάρχη Ζέπο. Ο δρόμος για την 4η Αυγούστου είχε πλέον στρωθεί από τους σταλινικούς. Οι ίδιοι σήμερα θεωρούν αυτή την προδοσία "μία από τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας του ΚΚΕ" (!), επειδή ακριβώς είναι έτοιμοι να την επαναλάβουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου