''Από την Αραβική άνοιξη μέχρι την Αθήνα, από το occupy wall street μέχρι την Μόσχα πρόσωπο της χρονίας ο διαδηλωτής''
ανθρωποειδή λιτζάρουν μετανάστη
Τα ΚΝΑΤ εφορμούν..
Το 2011 φεύγει αφήνοντας μας πίσω τις παρακαταθήκες μεγάλων μαχών. Μια χρονία με δυο 48ωρες γενικές απεργίες και τρεις 24ωρες, μια χρονία οπου ξεπήδησαν σε κάθε γειτονία συνελεύσεις κατοίκων,αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι , καταλήψεις πανεπιστημιών σχολείων και δημοσίων κτηρίων, ο λαικός ξεσηκωμός την 28η οκτωμβρίου και κλείνει με τον ηρωικό αγώνα των εργαζομένων στην χαλυβουργία. Παρόλα αυτά πρέπει να μας προβληματίσουν και τα γεγονότα που συναίβησαν στην περιοχή πέριξ του αγιου παντελεήμονα μετα την δολοφονία του μανώλη καντάρη και των πογκρόμ νεοφασιστικών ομάδων ενάντια σε μετανάστες, η διαφαινόμενη άνοδος της ακρας δεξιάς, η εντατικοποίηση της κρατικής καταστολής καθως και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στις 20 οκτώμβρη με την σύγκρουση των ομάδων περιφρούρησης του ΚΚΕ με διαδηλωτές και ο νεκρός διαδηλωτής μέλος του ΠΑ.Μ.Ε. .Ο φετινός κοινωνικός αναβρασμός παρόλα ταύτα δεν είναι ελληνική ιδιαιτερότητα.Αναμφισβήτητα η χρονιά που τώρα συμπληρώνεται, συνοδευόμενη από ευχές να «φύγει και να μην ξανάρθει» είναι η πιο συνταρακτική και έντονη μετά από δεκαετίες. Οι περισσότεροι δεν μπορούν να αποφύγουν τις τολμηρές αναλογίες. Με το 1789, το 1848, το 1871, το 1905, το 1968. Όπως έγραψε στο εκπληκτικό του κείμενο με τίτλο «Η άνοιξη αντιμετωπίζει το χειμώνα» ο Μάικ Ντέιβις «σίγουρα μερικά θεμελιώδη πράγματα εξακολουθούν να ισχύουν, αλλά και κλασικά μοτίβα επαναλαμβάνονται. Τύραννοι τρέμουν, αλυσίδες σπάνε και τα παλάτια δέχονται έφοδο. Οι δρόμοι μετατρέπονται σε μαγικά εργαστήρια όπου δημιουργούνται πολίτες και σύντροφοι, και οι ριζοσπαστικές ιδέες μπορούν και αποκτούν ξαφνικά τελλουρική δύναμη… Αλλά θα μπορέσει αυτός ο νέος κομήτης διαμαρτυρίας να δείξει αντοχή στο χειμωνιάτικο ουρανό ή πρόκειται για μία εξαιρετικά σύντομη και εκθαμβωτική βροχή μετεωριτών; Δεδομένου ότι η μοίρα των προηγούμενων αναβληθεισών επαναστατικών ημερών μας έχει προειδοποιήσει πως η άνοιξη είναι η μικρότερη των εποχών, ειδικά όταν οι Κομμουνάροι αγωνίζονται στο όνομα ενός ‘’διαφορετικού κόσμου’’, για τον οποίο δεν έχουν ακόμη κανένα πραγματικό σχέδιο ή έστω μία εξιδανικευμένη εικόνα.»Η χρονιά που πέρασε έφερε τα περισσότερα δάκρυα και τα περισσότερα χαμόγελα για τις γενιές που δεν έζησαν τον πόλεμο. Σπανίζουν σε όλο τον πλανήτη τα μέρη που μια οικογένεια να μη λύγισε μπροστά στην οικονομική καταστροφή και να μην κοίταξε με απόγνωση το μέλλον. Αλλά και δεν βρίσκεται μάλλον ούτε ένα μικρό χωριό που μια νέα κοπέλα να μην έφτιαξε ένα αυτοσχέδιο πλακάτ και να κατέβηκε στο δρόμο ζητώντας ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Σε μια τέτοια περίοδο λοιπόν όπου η λιτοτήτα θα ωθεί όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθύσμου στην απολύτη εξαθλίωση, η μελέτη και η προσπάθεια ερμηνείας προηγούμενων μαχών είναι απαραίτητη. Και ο Δεκέμβρης του 2008 σίγουρα αποτελεί ένα τέτοιο σημείο αναφοράς.
Για τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 έχουν γραφτεί χιλιάδες γραμμές, εκατοντάδες απόψεις περί απόψεων. Η εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη, η αστυνομική βία, η οργή της νεολαίας, το σοκ, η κοινωνική αγανάκτηση, η πολιτική υποκρισία. Τρία χρόνια μετά, με την κρίση να βαθαίνει ολοένα και περισσότερο το κοινωνικό ρήγμα στη χώρα, έρχεται στο νου μου ένα σύνθημα της περιόδου εκείνης: «Ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ήταν ερώτηση».
Η πλειοψηφία των ερμηνειών που έχουν δωθεί γιά τα Δεκεμβριανά έχει μονοδιάστατη οπτική. Η μαζική εξέγερση της νεολαίας θεωρήθηκε απλά ως η αντίδραση σε ένα τραγικό γεγονός κρατικής βίας και, σε άλλες περιπτώσεις, ως η εκτόνωση των νέων απέναντι στο καταπιεστικό κοινωνικό σύστημα. Ο Δεκέμβρης του '08, όμως, δεν ήταν ένα σύνολο βίαιων αντιδράσεων ενάντια στην κρατική βία, όπως παρουσιάζεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Ήταν μια ερώτηση προς το κοινωνικό σύνολο: Είστε διατεθειμένοι να αλλάξετε όσο είναι νωρίς;
Η ερώτηση του Δεκέμβρη αφορούσε την οπτική μέσα από την οποία η νεολαία βλέπει το κοινωνικοπολιτικό σύστημα της χώρας. Αφορούσε τον αυταρχισμό της εξουσίας, τις ταξικές πολιτικές, την κοινωνική απομόνωση, την αυξανόμενη καπιταλιστική ερημοποίηση των μικρών και μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, την ιδιωτικοποίηση των πάντων, τη δημιουργία μιάς αυτιστικής, εγωκεντρικής κοινωνίας που περιθωριοποιεί τον αδύναμο και καταβαραθρώνει τις αξίες της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας. Σε αυτήν την κοινωνία που αναγάγει το κέρδος ως υπέρτατη αξία, ο Δεκέμβρης έθεσε το εξής επιχείρημα: «εσείς μιλάτε γιά βιτρίνες, εμείς μιλάμε γιά ζωές». Πολλοί έσπευσαν να το καταδικάσουν ως δικαιολόγηση των όποιων βανδαλισμών συνέβησαν. Οι «ζωές» όμως, στις οποίες οι νέοι αναφέρονται, δεν περιλαμβάνουν μονάχα τα θύματα της κρατικής καταστολής, τους δολοφονηθέντες από τις σφαίρες της εξουσίας όπως ο 16χρονος μαθητής. Περιλαμβάνουν τις ζωές χωρίς μέλλον, τις καταδικασμένες στην ανεργία και την κοινωνική ανέχεια. Τις ζωές που το φαύλο πολιτικό κατεστημένο - με την ένοχη σιωπή της κοινωνικής πλειοψηφίας - καταδικάζει σε επαιτεία, μιζέρια και εξευτελισμό.
Η γενιά που εξεγέρθηκε το Δεκέμβρη του 2008, η ίδια που εξεγείρεται σήμερα κατά του δημοσιονομικού Νταχάου που επιβάλλεται στη χώρα, θέτει παρόμοια ερωτήματα με αυτά του γαλλικού Μάη του '68. Αγανακτεί, εξεγείρεται και κυρίως αμφισβητεί - αμφισβητεί το ίδιο το σύστημα μέσα στο οποίο ανατρέφεται. Σαράντα και πλέον χρόνια μετά, η σημερινή νεολαία (της Ελλάδας και της Ευρώπης) είναι λιγότερο προνομιούχα από εκείνη του 1968. «Σήμερα, η είσοδος των νέων στον επαγγελματικό χώρο πραγματοποιείται σε όλο και μεγαλύτερη ηλικία, ενώ οι προοπτικές ταχείας εξέλιξης είναι πλέον λιγοστές» έγραφε προ τριετίας ο έγκυρος γάλλος δημοσιογράφος Ζαν Μαρί Κολομπανί [1]. Γιά τους νέους της δεκαετίας του '60 και του '70 η εξέγερση ήταν σημαντική παράμετρος γιά την αλλαγή της κοινωνίας. Γιά τη σημερινή νεολαία είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία - είναι μονόδρομος.
Το ερώτημα, λοιπόν, που τέθηκε το Δεκέμβρη ήταν ξεκάθαρο και είχε αποδέκτη το σύνολο της κοινωνίας και κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά: «Εσύ, θα μείνεις αμέτοχος;». Ένα σύνθημα σε τοίχο της Αθήνας προσπάθησε να θυμήσει στους «ουδέτερους» και «φιλήσυχους» τη ρήση του νομπελίστα ειρήνης Έλι Βίζελ, πως η ουδετερότητα οφελεί τον καταπιεστή και ποτέ το θύμα [2]. Και το θύμα, όπως προαναφέραμε, δεν ήταν μόνο ο δολοφονημένος Αλέξης. Ήταν το σύνολο της μη προνομιούχας νεολαίας. «Ο καναπές σου, η συνενοχή σου» έγραφε το σύνθημα. Σε αυτές τις γραμμές των τοίχου συνοψίζεται το ερώτημα που έθεσε ο Δεκέμβρης στην ελληνική κοινωνία τρία χρόνια πριν. Σήμερα είναι περισσότερο επίκαιρο δεδομένης και της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.
Λαμβάνοντας τα παραπάνω υπ' όψη, τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 αποτέλεσαν μια πολιτική πράξη. Πράξη που επιχείρησε να ξυπνήσει αραχνιασμένες συνειδήσεις και να κινητοποιήσει κοινωνικά αντανακλαστικά - να ευαισθητοποιήσει τους μεγαλύτερους γιά το μέλλον των παιδιών τους. Δεν ήταν διαμαρτυρία, αλλά αντίσταση. «Διαμαρτυρία είναι όταν λέω ότι κάτι δε με ευχαριστεί. Αντίσταση είναι όταν διασφαλίζω ότι αυτό που δε με ευχαριστεί δεν πρόκειται να μου ξανασυμβεί», έγραφε το Μάϊο του 1968 η γερμανίδα δημοσιογράφος και μετέπειτα ηγετικό στέλεχος της οργάνωσης «Φράξια Κόκκινος Στρατός» Ουλρίκε Μάινχοφ. Υπό μια έννοια, η εξέγερση της νεολαίας το Δεκέμβρη έστειλε το μήνυμα ότι η κρατική βία (τόσο η έμπρακτη, όσο και η συνειδησιακή), όποια μορφή και αν έχει, δεν πρόκειται να περάσει. Τα Δεκεμβριανά, λοιπόν, επιχείρησαν να περάσουν την σύγχρονη ελληνική κοινωνία από τη φάση της διαμαρτυρίας σε αυτήν την αντίστασης. Και γιά σύντομο χρονικό διάστημα το πέτυχαν.
Το ερώτημα που έθεσαν όμως παραμένει σήμερα αναπάντητο. Και συνεχίζει να πλανάται πάνω από μιά χώρα βυθισμένη στην ύφεση και την αβεβαιότητα. Τρία χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη, λίγα λουλούδια στον τόπο του εγκλήματος, στα Εξάρχεια, θυμίζουν το γεγονός εκείνο της 6ης Δεκεμβρίου. Όσο η κρίση όμως συνεχίζει να βαθαίνει, όσο τα κοινωνικά ρήγματα διευρύνονται, όσο οι πολιτικές ηγεσίες κωφεύουν επιδεικτικά και όσο η κοινωνία παραμένει στην ένοχη ουδετερότητα της και αρνείται να δώσει απαντήσεις, τόσο ο Δεκέμβρης του '08 μοιάζει με σκηνή από το μέλλον
ΗΤΑΝ ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ.... Ήταν Σάββατο βράδυ ανήμερα μιας μεγάλης θρησκευτικής εορτής, πάρα πολλοί πολίτες περνούσαν ευχάριστα την γιορτινή εκείνη ήμερα σε μια έξοδο, σε μια παραδοσιακή φιλική η οικογενειακή συνάθροιση για τα χρόνια πολλά....Εκείνο όμως τα βράδυ εκείνης της διαταραγμένης πολιτικά χρονιάς σήμανε την μεγάλη αρχή μιας τεράστιας νεολαιίστικης και όχι μόνο εξέγερσης...Ο ΑλέξανδροςΓρηγορόπουλος ένα γλυκό παιδί μόλις 15 ετών του αφαίρεσαν βίαια το δικαίωμα στη ζωή χωρίς να τον ρωτήσουν .....τον μετέτρεψαν σε ένα σύμβολο εξέγερσης..επίσης χωρίς να τον ρωτήσουν...Το κορμί του σύρθηκε νεκρό από τα πυρά του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια στη συμβολή Τζαβέλα καιΜεσολογγίου και μπροστά στα μάτια των έκπληκτων φίλων του. Οι οποίοι μαζί με αυτόν είχαν δραπετεύσει από τα καταπιεστικά δεσμά που επιβάλει η κοινωνικοπολιτική ζωή του κόσμου, από τις μαθητικές υποχρεώσεις και αντι να διασκεδάζουν σε μια περιοχή των βορείων προαστίων επέλεξαν να μεταφερθούν στο κέντρο της φτωχής Αθήνας....
Ο Αλέξης θα μπορούσε να διασκεδάζει στο Κεφαλάρι λόγω της εύπορης οικονομικής κατάστασης του οικογενειακού του κύκλου, αντίθετα προτίμησε να κατευθυνθεί στην ιδεολογική περιοχή των Εξαρχείων.
Δυστυχώς δεν προλάβαμε να μάθουμε τους λόγους που οδηγήθηκε παράδοξα εκείνο το βράδυ στα Εξάρχεια. Ίσως ήθελε να συλλογιστεί και εκείνος με τη σειρά του την ζωή του.
Αυτό θα παραμείνει μια απορία που θα κείτεται στην ιστορία, θα γίνει μια μυθοπλαστική ερμηνεία και τροφή αναλύσεων για την προσωπικότητα του.Η αστική εξουσία πήρε ξανά ύλη και χρησιμοποίησε το όπλο της....Αυτή έμελλε να στιγματίσει εκείνο το βράδυ και να διαμορφώσει τις μέρες του Αλέξη, που σαν εφιάλτης θα ωρύονται ακόμη και θα παγώνουν τις χρηματιστηριακές αξίες και συναλλαγές της άρχουσας τάξης...Η νεολαία έκπληκτη άλλα ταυτόχρονα και προετοιμασμένη παρακολουθούσε πριν διαπραχθεί η δολοφονία την καμμένη Αθήνα και όχι από την τηλεόραση αλλά σε πραγματικό χρόνο. Η εξέγερση αυτή πήρε συμβολική ύπαρξη μέσω της νεολαίας και όχι της πολιτικής αυθεντίας.Μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι δεν σάστισαν άλλα ταχύτατα ξέσπασαν στο άκουσμα της τραγωδίας και παρέσυραν στο πέρασμα τους όλη την σκοτεινή κυνική υλική ζωή της χωράς και φύτεψαν νέα λουλούδια εκεί που η αδικία ξέρανε τα άνθη του παρελθόντος.Εκείνοι έσπειραν τον πόνο και γεύτηκαν τον ίδιο πόνο που δεν ήταν πρόσκαιρος όπως πολύ φαντάστηκαν,αλλά αποκαθήλωσε μια απολίτικη δραστήρια και ερωτική γενιά και την μετέτρεψε σε ένα όπλο που η αστική εξουσία τρέμει στο άκουσμα της.Θα ήταν κουτό να επικαλεστώ ότι αυτή η εξέγερση ήταν ελεγχόμενη, κομμένη και ραμμένη στα πλαίσια της άρχουσας τάξης ώστε να εκτονώσει και να αποπροσανατολίσει τις μάζες από τις πολιτικές αναταραχές της προιδεάζοντας την οικονομική κρίση. Αν ήθελε να πραγματοποιήσει την προπαγάνδα της θα την έπραττε με έναν μη πολιτικό τρόπο. Γιατί η δολοφονία του Αλέξη συνιστά ένα πολύπλοκο γεγονός που θίγει πολλές αιχμές της λειτουργικότητας του αστικού δημοκρατικού Κράτους και κάτι που συνδέεται και αναταράσσει τον ρόλο του κράτους είναι αμιγώς πολιτικό φαινόμενο.Η επιφανειακή επίφαση της δολοφονίας θα μπορούσε να σταθεί στην ψυχολογικά διαταραγμένη ζωή του ειδικού φρουρού που θόλωσε και έπραξε αναλόγως όπως το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί ο (χ) με ανάποδους ακριβώς ρόλους θύτη και θύματος. (Βεβαίως την ψυχολογική ανισορροπία την χρησιμοποίησαν για να εξαντλήσουν όλα τα περιθώρια αθωότητας του Κράτους και να μην δώσουν πολιτικό χαρακτήρα στη δολοφονία). Έφτασαν στο σημείο να επικαλεστούν την γνωστή σε όλους εξοστράκιση σφαίρας, (ξέρετε εκείνη που χτυπάει στο φανάρι δεξιά στην κολόνα στο ταβάνι κάνει δυο ανάποδες τούμπες και καταλάθος...)η οποία καρφώθηκε στην καρδία του παιδιού. Αυτού του νέου που προσωποποιήθηκε ως ο αφυπνιστής της εξέγερσης, σαν ένας ήρωας, ένα σύμβολο που ένωσε ξανά τη νεολαία με την πολιτική, την έφερε ξανά στο προσκήνιο.... που εξωτερίκευσε τον εσωτερικό κόσμο των παιδιών και τον παρουσίασε σε κοινή θέα για όλους.
Η Ελλάδα είχε τυλιχτεί στις φλόγες, που έκαιγαν τα υλικά χαρακτηριστικά που μισούσε να βλέπει ο καθένας και διέπραξαν ιδεαλιστική κάθαρση.
Προειδοποιούσαν πως αν δεν αλλάξουν/με θα πάρουν εκείνοι τις σχολικές τους ξυλομπογιές και θα ζωγραφίσουν εκείνοι την κοινωνία που θέλουν να ζουν.
Είναι αυτά τα παιδιά που δεν έβρισκαν το βήμα να μιλήσουν, που δεν τους δίναμε τη δυνατότητα να μιλήσουν, πήραν σπρέι και ζωγράφισαν στους τοίχους καινούρια μανιφέστα, πήραν καντηλάκια και τα τοποθέτησαν στο σημείο του νέου τους ήρωα, πήραν πέτρες και λιθοβόλησαν όχι τους "μπάτσους" αλλά την αστική δημοκρατία, λιθοβόλησαν ένα σύστημα αγορών, ένα σύστημα που τα πάντα αγοράζονται και πουλιούνται..όπως τα όνειρα και οι εξεγέρσεις.
Μίλησαν για τρομοκράτες που διασαλέυουν την κοινωνικοπολιτική ζωή του τόπου, που δεν αφήνουν να ηρεμήσει η ψυχούλα του δολοφονημένου Αλέξη, που δεν αφήνουν να θρηνήσουν κάποιοι... κρατικοδίαιτοι κερδοσκόποι, που αγόρασαν ακόμη και την εξέγερση για να πουλήσουν προπαγάνδα.
Έσπαγαν τράπεζες και ταυτόχρονα χτυπούσαν το τραπεζικό σύστημα και τον καπιταλισμό.
Έσπαγαν κάμερες γιατί διεκδικούν και επιζητούν την ατομική και συλλογική ελευθερία προσωπικής επιλογής και απόλαυσης.Είχαν να γευτούν την ελευθέρια πάρα πολύ καιρό, για την ακρίβεια ούτε εγώ την έχω γευτεί και νομίζω ούτε κάποιος άλλος στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχει νιώσει ελεύθερος. (εξαιρουμένων μικρών εξάρσεων)...Το χρονικό εκείνης της δολοφονίας εύστοχα θα μπορούσε να ορισθεί ως προαναγγελθέντο, όλη η κοινωνία στην Ελλάδα και όχι μόνο είχε θρέψει αγανάκτηση και οργή και απλά ανέμενε ένα ήσυχο βράδυ να το κάνει ανήσυχο, να το κάνουν τόσο ανήσυχο που θα ανησυχήσει τόσο την κυβέρνηση Καραμανλή ώστε θα φτάσει στο σημείο να απειλήσει ότι θα δώσει στρατιωτικό νόμo.(Ποιος θα απειλείται περισσότερο μάλλον το αγνοούσε.)Ο Δεκέμβρης από το 1944 σώπαινε, άλλωστε ο Δεκέμβρης, οι μέρες που τον αποτελούν, οι θρησκευτικές εορτές χορηγίας των μεγάλων πολυεθνικών, τα καταναλωτικά πρότυπα είναι όλα σχετικά, η υλιστική τοποθέτηση του ανθρώπου αφήνει το σημάδι και δίνει στην σχετικότητα μια συναισθηματική οντότητα.Αντίθετα με τις αντιανθρωπιστικές μέρες των εορτασμών των Χριστουγέννων που στηρίχθηκαν σε θρησκευτικές ανακρίβειες και καταναλωτικούς συσχετισμούς, αποκτάει η γένια μου και όλες οι επόμενες την παρακαταθήκη για κάτι απολυτός πιο ανθρώπινο.Αυτή η εξέγερση δεν είναι κάτι που απλά έκαιγε για να ξεσπάσει, μετέφερα έναν απόλυτα συμβολικό τρόπο αμφισβήτησης των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών συσχετισμών.Καίγοντας το δέντρο στο σύνταγμα ήθελαν να απορρίψουν το σύμβολο αυτής της εικονικής πραγματικότητας και χριστιανικού εθίμου που δεν επέλεξε κανένας πιστός η άπιστος να υπάρχει.Τώρα μου ήρθε μια εικόνα στο μυαλό με ένα μωρό να είναι στη μέση του πουθενά και ένα άπλετο τοπίο καμένο γύρω του, οραματίζομαι μια ανθρωπινή αναγέννηση που θα ξεκινήσει η από το χάος είτε από τη σταδιακή εκδημοκράτηση.Για να γίνει κάτι από τα δυο που είναι πολίτικα αντιπαραθετικά μεταξύ τους πρέπει να φιλοσοφήσουμε την ανθρώπινη ύπαρξη, πρέπει να φιλοσοφήσουμε ποιος είναι ο ρόλος του ανθρώπου, ποια η παρέμβαση του στα κοινά. Τα οποία κοινά αλληλοσυνδέονται όσο μακρυά και αν βρίσκεται κάποιος/α, είναι η ανθρώπινη ύπαρξη που συνδέεται με την πολιτική, από ένα πεινασμένο παιδί που λιμοκτονεί στην Αφρική, μέχρι ένα υπερτροφικό παιδί στην Νέα Υόρκη που καταναλώνει ακόρεστα burgers στα mcdonalds..Πρέπει να δώσουμε μια πολιτική προσέγγιση σε αυτήν την ανομαλότητα, σε αυτήν την ταξική ανισότητα, πρέπει να αποκτήσουμε πολιτική υποκειμενικότητα για να αναλύσουμε τον ρόλο της ύπαρξης μας και να μην λειτουργούμε σαν μια προσαρμοσμένη μάζα κάτω απο μια θεική και απώτερη προστασία, αλλά σαν μια κοινωνική αρμονία που φοβάμαι να την κατανομάσω...Όλα αυτά δεν αποκρυσταλοποιήθηκαν με μια εξέγερση, η εξέγερση είναι απλά ένα υπόμνημα, που δεν έχει διάρκεια, είναι ένα σκαλοπάτι προς την κοινωνική απελευθέρωση που συμπλέοντας με τον πληθυσμό αποκτά πολιτική συνείδηση, όταν ο κόσμος φτάσει σε επίπεδα αμφισβήτησης τέτοια, θα ορίσει εκείνος τις ανάγκες τους και όχι διάφοροι στοχαστές που προσθέτουν αλλά δεν αθροίζουν το πέρας της ανθρωπότητας.Η εξέγερση δεν έχει υλική μορφή, η εξέγερση πρέπει να γίνει μέσα μας......
«Θα μάθουν όλοι το όνομα μου…».
Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008. Κάπου στο Ψυχικό. Μια παρέα μαθητών, γόνοι καλών οικογενειών με «όνομα», οικονομική επιφάνεια και εξασφαλισμένο μέλλον κάθονται ανέμελα και συζητούν. «Δεν είμαι σίγουρος τι θέλω να γίνω… Αλλά θα μάθουν όλοι το όνομα μου. Θα το δεις. Εγώ θα γίνω διάσημος μια μέρα…».
Η επιστολή που μοίρασαν μαθητές στην κηδεία του Γρηγορόπουλου:
ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ! ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, “κουκουλοφόροι”, “γνωστοί-άγνωστοι” ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ! Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι….Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας! Έχουμε ορμή – μη σταματάτε την ορμή μας. ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ! Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς. Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη “βιτρίνα”, παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ! Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε, Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. ΜΑΤΑΙΑ! Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε δεν δημιουργείτε! Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ. Που είναι οι γονείς; Που είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν; ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ! ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας.
η ανακοίνωση της πρωτοβουλίας μαθητών 4ου ΓΕ.Λ. Ζωγράφου
Τον Δεκέμβρη του 2008 ξέσπασε μια πρωτοφανής εξέγερση ύστερα απο την δολοφονία του συμμαθητή μας Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου απο τους καραμπινιέρι της ελληνικής δημοκρατίας. Οι αίτιες που ώθησαν την νεολαία πριν 3 χρόνια να βγεί στο προσκήνιο όχι μόνο παραμένουν ίδιες, αλλα μέσα στο πλαίσιο της παγκόσμιας και ελληνικής οικονομικής κρίσης επιδεινώνονται διαρκώς. ΦΤΩΧΕΙΑ, ΑΝΕΡΓΙΑ, ΜΙΖΕΡΙΑ, ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ. Παρόλα αύτα η κοινώνια φαίνεται πως δεν μένει ηττοπαθής. Τα τρία τελεύταια χρόνια με την όξυνση της κρίσης έχουμε και την απάντηση απο την μερία της κοινωνιας οπού μετά απο το σερί των γενικών απεργίων, αποκορύφωμα ήταν το κίνημα των πλατειών και οι 2 μαζικές 48ωρες γενικές απεργίες. Υπο την πίεση αυτή τα προσωπεία του αστικού πολιτικού συστήματος έπεσαν με την κυβέρνηση «ενότητας» και την συμμετοχή σε αυτήν φασιστών και τραπεζιτών για την αποτελεσματικότερη καταλήστευση των οικογενειακών μας εισοδημάτων. Την ώρα λοιπόν που δίνουν υπούργεια στους νοσταλγούς του χίτλερ και του παπαδόπουλου στους γονείς μας στέλνουν χαράτσια, κόβουν πάλι τους μισθούς ,τους ωθούν στην εξαθλίωση και εμάς μας κόβουν τα όνειρα μειώνοντας το επίπεδο της παιδείας, πετώντας μας ουσιαστικά στο καλάθι των αχρήστων.
ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ? ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΡΕΛΘΟΝ! Την Τρίτη 6 Δεκέμβρη του 2011 τιμάμε την ημέρα της δολοφονίας του Αλέξη όχι απλά σαν επέτειο, αλλα σαν ένα σημείο αναφοράς για τις μάχες του μέλλοντος. Ας ακολουθήσουμε το παραδειγμα του occupywallstreet, occupyLondon , τον καινουργιο ξεσηκωμο της νεολαιας στην Αίγυπτο καθώς και του ηρωικού αγώνα των εργαζομένων στην χαλυβουργία όπου είναι σε απεργία διαρκείας έναν μήνα, έχουν κάνει κατάληψη το εργοστάσιο και τα ΜΜΕ δεν λένε κουβέντα.
·ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
·ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΣΤΙΣ 11:30πμ
·ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΑ ΔΙΚΤΥΟΥ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΓΙΑ ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ
Επίκαιρο όσο ποτέ...Το πολυτεχνείο αποτελεί σημείο αναφοράς για κάθε επικείμενη κινηματική διεργασία. Το θάρρος και η πίστη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου αποτελούν παράδειγμα. Όπως παράδειγμα προς αποφυγή αποτελεί και η μετέπειτα εξέλιξη . Με τον ερχομό του φθινοπώρου η «στροφή» του καθεστώτος αντί να εκτονώσει τα πράγματα οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα. Οι εκλογές προετοιμάζονται για τις αρχές του 1974. Αλλά οι λογαριασμοί γίνονται χωρίς τον ξενοδόχο που αυτή τη φορά γίνεται απειλητικότερος για το σύστημα.
Ήδη από τις 19 Σεπτέμβρη γίνεται μια τεράστια σε όγκο συνέλευση των εμποροϋπαλλήλων που ζητούν την καθιέρωση της αργίας της Τετάρτης. Γίνονται επεισόδια με μπάτσους και συλλαμβάνονται αρκετά άτομα.
Όμως η αφορμή για να εκδηλωθεί έμπρακτα η μέχρι τότε καταπιεσμένη αντίθεση του κόσμου δίνεται στο μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου στις 4 Νοέμβρη. Όταν 5.000 διαδηλωτές επιχειρούν να καταθέσουν στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη, ξεσπούν βίαιες συγκρούσεις με τους μπάτσους που βρίσκονται έκπληκτοι μπροστά στο ξέσπασμα τέτοιας οργής. Μέσα από τα χέρια αστυνομικών ελευθερώνονται διαδηλωτές που έχουν συλληφθεί. Ακολουθεί άγριος λιθοβολισμός των μπάτσων που υποχωρούν και αναγκάζονται να πυροβολήσουν στον αέρα. Διαδηλωτές οπλισμένοι με ξύλα κυνηγούν αστυνομικούς και στις αντεπιθέσεις τους στήνουν οδοφράγματα. Οι συγκρούσεις εξαπλώνονται και σ’ άλλα σημεία της Αθήνας. Δεκάδες είναι οι τραυματίες ενώ ανακοινώνονται 37 συλλήψεις. Μια ομάδα διαδηλωτών κοντά στο Πολυτεχνείο είναι από τις τελευταίες που διαλύονται.
Εκείνο που θα πρέπει να σημειωθεί είναι πως κατά την πορεία που έγινε στις 8 Νοέμβρη, για να εκφραστεί η αλληλεγγύη στους 17 που δικάζονταν για τις συγκρούσεις της 4 Νοέμβρη και κατέληξε σε συμπλοκές με τους μπάτσους, ένας σημαντικός αριθμός φοιτητών βρέθηκε στο Πολυτεχνείο και παρέμεινε μέχρι τις 3 το απόγευμα φωνάζοντας συνθήματα και έχοντας κρεμάσει πανό που έγραφαν: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ 17, ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Είναι φανερό πως αυτή η συνεχής επαφή με το χώρο του Πολυτεχνείου δεν ήταν εντελώς τυχαία. Μέσα σ’ αυτό το «αυθόρμητο» χαρακτηριστικό υπάρχει μια πραγματικότητα που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Οι καταλήψεις της Νομικής είχαν γίνει αντικείμενο εκτίμησης και ανάλυσης από αρκετούς αριστεριστές. Στη Νομική υπήρχε το μειονέκτημα μιας απόστασης από τον κόσμο. Η Σόλωνος μπορούσε εύκολα να αποκλειστεί και οι καταληψίες να απομονωθούν σχετικά εύκολα από τις δυνάμεις καταστολής. Οι εμπειρίες των δυο προηγούμενων καταλήψεων έδειξαν πως δεν αρκούσε να μαζευτεί κόσμος, αλλά να μπορεί να υπάρχει και η αναγκαία επικοινωνία ανάμεσα σ’ αυτόν και τους καταληψίες. Τα μειονεκτήματα αυτά της Νομικής τα ξεπερνούσε το Πολυτεχνείο που, εκτός των άλλων, διέθετε μεγαλύτερο χώρο και ταυτόχρονα όντας στην καρδιά της πόλης πρόσφερε ακόμα μεγαλύτερο πλεονέκτημα: ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΑΤΗΣΙΩΝ, η οποία αποτελούσε την σύνδεση τριών μεγάλων αρτηριών κυκλοφορίας (Πανεπιστημίου – Ακαδημίας – Σταδίου). Το Πολυτεχνείο σαν επιλογή για κατάληψη ήταν η ιδανική περίπτωση.
Από τη στιγμή που η ένταση είχε κορυφωθεί, το ζήτημα για τους αριστεριστές ήταν πως να μπορέσουν να αξιοποιήσουν αυτά τα πλεονεκτήματα. Η στάση του κόσμου έδειχνε την σωστή κατεύθυνση. Όλες αυτές οι εκτιμήσεις είχαν συζητηθεί και μεταφερθεί σε επί μέρους ομάδες. Πιο συγκεκριμένα, ο Νίκος Σιδέρης, φοιτητής και συνδικαλιστής στην Ιατρική σχολή, που εκλέχτηκε στην Συντονιστική Επιτροπή της κατάληψης του Πολυτεχνείου το 1973, είχε συζητήσει το σχέδιο με συντρόφους στην ομάδα του. [Η πρωταρχική ονομασία της ομάδας ήταν «Λίγκα» (τροτσκιστικών τάσεων) και με τις μικρές της δυνάμεις είχε τοποθετηθεί ενάντια στο δημοψήφισμα της δικτατορίας καλώντας σε ΑΠΟΧΗ. Μετά την εξέγερση του Νοέμβρη μετονομάστηκε σε «Οργάνωση Μπολσεβίκων» εκδίδοντας το παράνομο έντυπο «Κόκκινη Σημαία». Από τα τέλη του 1974 η οργάνωση μετασχηματίστηκε σε Ε.Λ.Ε.Κ. (Ελληνικό Λενινιστικό Επαναστατικό Κίνημα), μαοϊκών κατευθύνσεων, που δραστηριοποιήθηκε μέχρι και τον Οκτώβρη του 1976 οπότε και διαλύθηκε].
Είναι προφανές πως οι ίδιες συζητήσεις είχαν γίνει και σε άλλες οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς. Η γενική ιδέα που είχε συζητηθεί ήταν εν όψει των γενικών συνελεύσεων των σχολών να μπορέσει με κάποιο τέχνασμα να τραβηχτεί ο κόσμος στο Πολυτεχνείο. Εκεί οι διάσπαρτες δυνάμεις των αριστεριστών θα ήταν ενοποιημένες και έτσι θα μπορούσαν να ανατρέψουν τους συσχετισμούς δυνάμεων απέναντι στους ρεφορμιστές (ΚΚΕ-εξ και ΚΚΕ-εσ), να κερδηθούν μερικές συνελεύσεις σχολών και σε συνδυασμό με τον συγκεντρωμένο κόσμο που ήδη είχε δείξει πρωτοφανή μαχητικότητα να δημιουργηθεί ένα σταθερό σημείο αναφοράς και κινητοποιήσεων του κόσμου.
Αυτό το σχέδιο που η κάθε οργάνωση το είχε εντάξει στη δική της προοπτική βρισκόταν σύμφωνο με το εξεγερτικό κλίμα που επικρατούσε στην κοινωνία. Τώρα, το αν οι επί μέρους εκτιμήσεις (π.χ. για διαρκείς γενικές συνελεύσεις, που θα αναδείκνυαν ένα σταθερό επαναστατικό πόλο ανάλογο με τα σοβιέτ οδηγώντας σε ένα δυϊσμό εξουσιών) δεν επαληθεύτηκαν, οφείλεται στον παράγοντα που λέγεται κοινωνικός αγώνας και εξέγερση, που λειτουργεί σαρωτικά στις οποιεσδήποτε γραμμικές κατευθύνσεις των ιδεολογιών.
Σημασία έχει πως οι εξεγερτικές διαθέσεις της κοινωνίας έγιναν αντιληπτές και ενισχύθηκαν ιδιαίτερα από τη συγκεκριμένη αυτή πρωτοβουλία των αριστεριστών. Οπότε, το τέχνασμα που εφαρμόστηκε με την ψεύτικη είδηση ότι δήθεν οι μπάτσοι χτυπούσαν τους φοιτητές στο Πολυτεχνείο δικαιολογείται από την οργανωτική αδυναμία των αριστεριστών και δικαιώνεται ολοκληρωτικά, δεδομένου ότι μπόρεσε να δώσει δυνατότητα να υλοποιηθούν οι εξεγερτικές διαθέσεις του κόσμου.
Για πολλά χρόνια το ΚΚΕ μοιρολογεί και κλαίει που δεν μπόρεσε να αντιληφθεί την πραγματικότητα και να αποτρέψει την κατάληψη.
«Στις εκδηλώσεις αυτές (μεγάλες συγκεντρώσεις στις 8 Νοέμβρη) πέφτει και πάλι το σύνθημα της κατάληψης κτιρίων. Όμως ούτε τώρα η Α/Ε (Αντι(διχτατορική)-ΕΦΕΕ) και οι καθοδηγήσεις της ΚΝΕ (και φυσικά ούτε το Γραφείο Κλιμακίου της ΚΕ του Κόμματος) δίνουν μεγάλη προσοχή στο σύνθημα. Και δεν επεξεργάζονται τη συγκεκριμένη στάση τους μπροστά σε μια τέτοια προοπτική». (Έκθεση και συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973, που εγκρίθηκαν στην 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούλης 1976). Φυσικά αυτή η «επεξεργασία» όπως ομολογούν και με τα αποσπάσματα που παραθέτουμε πιο κάτω (από την ίδια έκθεση) δεν θα αποσκοπούσε στην ενίσχυση των εξεγερτικών διαθέσεων του κόσμου.
Η μανία με την οποία το ΚΚΕ επιτέθηκε στην εξέγερση χαρακτηρίζοντάς την προβοκατόρικο κατασκεύασμα των κρατικών μηχανισμών είναι εξηγήσιμη. Όλο το ρεφορμιστικό του σχέδιο καταβαραθρώθηκε. Πως λοιπόν να μην χαρακτήριζαν χαφιέ τον Διονύση Μαυρογένη αφού με την πρόταση του για κατέβασμα των φοιτητών στο Πολυτεχνείο μετατράπηκε σε Νο 1 εχθρό του κόμματος και μαζί μ’ αυτόν και οι 350 που διέφυγαν των επιθέσεων των μπάτσων και μπήκαν στο Πολυτεχνείο;
Βέβαια, είναι χαρακτηριστικό πως στην έκθεση που αναφερόμαστε προσπαθούν να πάρουν πίσω ένα μέρος των αθλιοτήτων που εκτόξευσαν, αλλά συνεχίζοντας να επιμένουν πως στο Πολυτεχνείο έδρασαν προβοκάτορες. Αλλά κι αυτό έχει την εξήγηση του. Η έκθεση αυτή είναι γεμάτη από τα «κατορθώματα» του κόμματος που οδήγησαν στην παλλαϊκή εξέγερση. Οι παμπόνηροι αφού είχαν βάλει πλώρη να οικειοποιηθούν την εξέγερση ήταν επόμενο να της αφαιρέσουν τον προβοκατόρικο χαρακτήρα που της έδωσαν όσο βρίσκονταν στην παρανομία και δεν τους είχε δοθεί το Ο.Κ. από το κράτος να το παίζουν ρυθμιστές των επετειακών εκδηλώσεων.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποια εξέλιξη θα υπήρχε αν τα πράγματα δεν έφταναν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου. Η μεθοδολογία των δύο ΚΚΕ οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε μια σειρά από διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις που θα εκτόνωναν και θα κούραζαν τον κόσμο (παλιά τους τέχνη κόσκινο). Έτσι είναι ενδεχόμενο να υπήρχε μια διαδικασία ανάλογη αυτής που ακολουθήθηκε στη Χιλή (όπου ακόμα ψάχνονται αν θα δικάσουν ή όχι τον Πινοσέτ) και η οποία έβγαλε ισχυρό το κράτος.
Η εξέγερση του Νοέμβρη 1973 έφερε σημαντικά τραντάγματα στο κράτος με επιπτώσεις που φάνηκαν όλα τα επόμενα χρόνια και που είναι ευδιάκριτες ακόμα και σήμερα. Το βέβαιο ήταν πως τα δύο ΚΚΕ (εσωτερικού και εξωτερικού) είχαν προσανατολιστεί σε οργανωτικές διαδικασίες και στην προσπάθεια να ελέγξουν όσο το δυνατόν περισσότερο τον φοιτητικό χώρο, προχωρώντας σε κινητοποιήσεις που θεωρητικά «εντάσσονταν» στην προοπτική της ανατροπής της δικτατορίας. Όμως αυτή η «ένταξη» αποτελεί το εφευρεμένο εκ των υστέρων άλλοθι γιατί σε καμιά περίπτωση δεν έδινε προοπτική ανατροπής, αλλά αποσκοπούσε στον μετασχηματισμό του καθεστώτος μέσα από συνεχείς κινητοποιήσεις και διαπραγματεύσεις που σκοπό θα είχαν να κουράσουν και να εκτονώσουν αφού η δικτατορία προετοίμαζε εκλογές για τις αρχές του 1974.
«Αντίθετα τονίζονταν, και μάλιστα έντονα (πράγμα που γενικά ήταν σωστό), ότι θα έπρεπε να αποφευχθούν οι περιπτώσεις ξεκομμένων ενεργειών του Φοιτητικού Κινήματος, –και ειδικά με τη μορφή κατάληψης κτιρίων–, κάτω από την επίδραση των αυθόρμητων και αριστερίστικων στοιχείων».
(Έκθεση και συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973, που εγκρίθηκαν στην 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Ιούλης 1976).
«Σ’ αυτές τις συνθήκες η θέση του κόμματος, τονίζει, σωστά, τη σημασία της αποφασιστικής ανάπτυξης των διεκδικητικών αγώνων της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, της νεολαίας, των φοιτητών, μέσα στα γενικά πλαίσια της ανάπτυξης της αντιχουντικής πάλης, για την ανατροπή της δικτατορίας. Επισημαίνει την ανάγκη της αξιοποίησης προς αυτή την κατεύθυνση, κάθε νόμιμης δυνατότητας. Την ανάγκη της οργάνωσης και κλιμάκωσης των λαϊκών κινητοποιήσεων» (στο ίδιο κείμενο).
Πουθενά όμως μέσα στην έκθεση δεν φαίνεται η επαγγελλόμενη ανατροπή της δικτατορίας.
Είναι βέβαιο πως η κοινωνική ένταση δεν μπορούσε να ακολουθήσει αυτές τις λογικές.
Τα ειρηνικά περάσματα στο σοσιαλισμό είχαν κουρελιαστεί μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ στη Χιλή. Η σφαγή στην Ταϋλάνδη χιλιάδων φοιτητών αντί να αποθαρρύνει είχε εξοργίσει τον κόσμο.
Οι συγκρούσεις με αφορμή το μνημόσυνο του Παπανδρέου προανήγγειλαν την εξέγερση. Μια σπίθα χρειαζόταν για να ανάψει η φωτιά στον κάμπο.
Η ΣΠΙΘΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Το πρωί της Τετάρτης 14 Νοέμβρη γίνονται Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων των φοιτητών για να συζητήσουν το θέμα των φοιτητικών εκλογών, ύστερα από προηγούμενη δήλωση του υπουργού παιδείας Σιφναίου στη Σύγκλητο και τους Σπουδαστές ότι έχει στείλει για δημοσίευση το διάταγμα για τη διεξαγωγή των εκλογών μετά τις 15 Φλεβάρη από εφορευτικές επιτροπές αριστούχων σπουδαστών.
Στη Νομική πραγματοποιείται συγκέντρωση με πρωτοβουλία της Αντι-ΕΦΕΕ. Γύρω στις 1 το μεσημέρι και ενώ η συνέλευση συνεχίζεται με άνοστες προτάσεις των συνδικαλιστών της Αντι-ΕΦΕΕ έρχεται η πληροφορία ότι στο Πολυτεχνείο έχουν δημιουργηθεί προκλήσεις της αστυνομίας και οι σπουδαστές τους αποδοκιμάζουν. Στο μεταξύ έχουν έλθει σπουδαστές και από άλλες σχολές. Μετά από λίγο κάποιος φωνάζει ότι «στο Πολυτεχνείο οι αστυνομικοί χτυπούν συναδέλφους (φοιτητές)». Επικρατεί αναστάτωση ανησυχία και οργή. Γίνεται πρόταση του μέλους της Φυσικομαθηματικής Διονύση Μαυρογένη να γίνει διαδήλωση προς το Πολυτεχνείο. Τα μέλη της Αντι-ΕΦΕΕ – ΚΝΕ αντιδρούν και δε συμμετέχουν. Περίπου 1500 φοιτητές ξεκινούν μέσω της Σόλωνος διαδήλωση που χτυπιέται από την αστυνομία κοντά στο Πολυτεχνείο. Οι μισοί περίπου από τους διαδηλωτές καταδιωκόμενοι από τους μπάτσους ενώνονται με τους φοιτητές που βρίσκονται στο προαύλιο του Πολυτεχνείου. Οι υπόλοιποι φεύγουν στους γύρω δρόμους. Αυτοί οι λιγοστοί που μπήκαν στο προαύλιο, είναι που αργότερα χαρακτηρίστηκαν από την ΚΝΕ – Αντι-ΕΦΕΕ σαν «οι πληρωμένοι πράχτορες των Ρουφογάλη – Καραγιαννόπουλου που μπήκαν στο Πολυτεχνείο» στο τεύχος της Πανσπουδαστικής Νo 8 από την ψεύτικη Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα του Πολυτεχνείου.
Η επίθεση της αστυνομίας δημιουργεί νέα ένταση. Όσοι είναι μέσα στο προαύλιο φωνάζουν συνθήματα ενάντια στην τρομοκρατία του κράτους και καλούν τον κόσμο να πλησιάσει. Παράλληλα γιουχαΐζουν και βρίζουν αξιωματικούς του στρατού, της αστυνομίας και ευέλπιδες που περνούν από το πεζοδρόμιο. Οι αστυνομικοί επιδίδονται σε κυνηγητό των συγκεντρωμένων έξω από το Πολυτεχνείο, φοιτητών και πολιτών. Το μπλοκάρισμα του Πολυτεχνείου και οι επιθέσεις των μπάτσων εξαγριώνουν τους έγκλειστους που αρχίζουν να πετούν στους αστυνομικούς νεράντζια, ενώ γίνονται μικροσυμπλοκές αυτών που βρίσκονται έξω από το Πολυτεχνείο με τους μπάτσους.
Στο μεταξύ τα στελέχη της Αντι-ΕΦΕΕ – ΚΝΕ προσπαθούν με κάθε τρόπο να πείσουν τους συγκεντρωμένους στο Προαύλιο του Πολυτεχνείου να εγκαταλείψουν το χώρο. Κύριο επιχείρημα των μελών των δύο ΚΚΕ είναι ότι οι συγκεντρωμένοι βάζουν εμπόδιο στην πραγματοποίηση των Γενικών Συνελεύσεων. Όμως αποχώρηση εκείνη τη στιγμή, πέρα από πολλές άλλες συνέπειες, σήμαινε και άγριο ξυλοφόρτωμα των αποχωρούντων από τους μπάτσους. Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου ολοκληρώνουν τις γενικές συνελεύσεις τους όπου αποφασίζουν απεργία και ενώνονται με τους υπόλοιπους. Οι Μηχανολόγοι συνεχίζουν τη συνέλευση τους μέχρι το απόγευμα οπότε και αποχωρούν από το Πολυτεχνείο ακολουθώντας την επιτροπή που αποτελείται από μέλη του Ρήγα Φεραίου.
Στις 5 περίπου, πλησιάζει τον χώρο της συγκέντρωσης ο εισαγγελέας υπηρεσίας Σανίτας. Δήλωσε στους συγκεντρωμένους ότι μπορούν να διαδηλώσουν και μετά να διαλυθούν ήσυχα.
Γύρω στις 5.30 οι μπάτσοι, που μέχρι εκείνη την ώρα έχουν κυκλώσει το κτίριο, αποχωρούν κάτω από τα έντονα γιουχαΐσματα των συγκεντρωμένων μέσα και έξω από το κτίριο.
Στις 6 θα γίνει η απόπειρα διάλυσης των συγκεντρωμένων από στελέχη της ΚΝΕ – Αντι-ΕΦΕΕ. Μέλη των επιτροπών του Πολυτεχνείου θα προσπαθήσουν να σπείρουν τον πανικό διαδίδοντας ότι επίκειται επίθεση της αστυνομίας, ότι η συγκέντρωση είναι ανεύθυνη και προκαλεί την αστυνομία και την κυβέρνηση. Αφού πείθουν τους Μηχανολόγους να αποχωρήσουν αρχίζουν ομαδική αποχώρηση με σκοπό να δημιουργήσουν ρεύμα και να τους ακολουθήσουν και άλλοι φοιτητές. Όμως, αριστεριστές με ομιλίες αλλά και οι ίδιοι οι συγκεντρωμένοι με το μαχητικό τους πνεύμα σταθεροποιούν τη συγκέντρωση.
Τα μέλη της ΚΝΕ – Αντι-ΕΦΕΕ και του Ρήγα κάνουν μια τελευταία προσπάθεια να πείσουν τον κόσμο να φύγει φωνάζοντας με τηλεβόες από τη γωνία Πατησίων και Στουρνάρα ότι ανάμεσα στους συγκεντρωμένους υπάρχουν προβοκάτορες. ‘Όμως αποτυγχάνουν.
Πραγματοποιείται μια σύσκεψη των αριστεριστών φοιτητών, συζητά την κατάσταση που διαμορφώθηκε και αποφασίζει να παρθούν τα αναγκαία μέτρα για την κατάληψη. Επειδή υπάρχουν αντιρρήσεις στην πρόταση να εξαγγελθεί άμεσα η κατάληψη παίρνονται όλα τα οργανωτικά μέτρα γι’ αυτή την περίπτωση αφήνοντας για αργότερα την οριστικοποίηση της απόφασης. Ορίζεται μια εξαμελής επιτροπή με την ευθύνη της υλοποίησης των οργανωτικών μέτρων της κατάληψης, όπως συγκρότηση φρουρών των εισόδων, ομάδες επιτήρησης, ομάδες προπαγάνδισης και ζύμωσης συνθημάτων κ.ά. Τα μέλη της ΚΝΕ – Αντι-ΕΦΕΕ και Ρήγα αρνούνται να συμμετάσχουν στην επιτροπή και μετά από λίγο εγκαταλείπουν επιδεικτικά το Πολυτεχνείο, με το επιχείρημα ότι η πρωτοβουλία της κατάληψης είναι ανεύθυνη και τυχοδιωκτική και γι’ αυτό διαχωρίζουν τη θέση τους. Φεύγοντας από το Πολυτεχνείο συγκεντρώνονται στο Σύλλογο των Στερεοελλαδιτών, όπου συζητούν να καταγγείλουν τους αριστεριστές και την πρωτοβουλία της κατάληψης με ανακοίνωση στον τύπο.
Γύρω στις 9 γίνεται ολοκληρωτική κατάληψη του Πολυτεχνείου και του γύρω χώρου. Σταματά η κυκλοφορία. Οι συγκεντρωμένοι ξεπερνούν τις 20.000.
Σε λίγο διάστημα οι διαδηλωτές φτάνουν τις 30.000. Ανεμίζονται σημαίες, καίγονται ομοιώματα του Παπαδόπουλου και σύμβολα της 21ης Απρίλη. Υψώνονται απειλητικές γροθιές. Κολλιούνται πλακάτ και πανό στα κάγκελα. Ισχυρές δυνάμεις αστυνομικών και θωρακισμένα του μηχανοκίνητου τμήματος βρίσκονται σ’ επιφυλακή στις πλατείες Κάνιγγος και Κοτζιά. Γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα κλείνουν οι πόρτες του Πολυτεχνείου. Ο κόσμος αποχωρεί σιγά-σιγά. Αρχίζει η εσωτερική οργάνωση για την εξυπηρέτηση των αναγκών της κατάληψης. Έξω από το Πολυτεχνείο τραμπούκοι και ασφαλίτες με πολιτικά χτυπούν και καταδιώκουν λίγους συμπαραστάτες πού ‘χουν μείνει ακόμα στην Πατησίων.
Μέσα στο Πολυτεχνείο δημιουργούνται επιτροπές περιφρούρησης, για τις επισιτιστικές και υγειονομικές ανάγκες. Σχηματίζεται η Συντονιστική Επιτροπή των φοιτητών από φοιτητές διάφορων σχολών που είχαν εκλεγεί από παλιότερες φοιτητικές συνελεύσεις.
Το σύνολο των αντιπροσώπων είναι 28. Απ’ αυτούς 14 έχουν αποφασιστική ψήφο και 14 συμβουλευτική, ενώ αργότερα συμμετέχουν και 2 ανεξάρτητοι εργάτες, που εκπροσωπούν την 5μελη Εργατική Επιτροπή. Η συγκρότηση αυτής της επιτροπής προέκυψε από τους εργάτες που βρίσκονταν ανάμεσα στις 3500 καταληψίες.
Γύρω στις 11 το βράδυ από άτομα που δεν ήταν φοιτητές παίρνεται η πρωτοβουλία της ξεχωριστής συνέλευσης. Συμμετέχουν αναρχικοί (που παρά το ότι είναι λιγοστοί δεν έχουν λείψει από κανένα γεγονός από την αρχή των κινητοποιήσεων και έχουν συμβάλει με δυναμικό τρόπο σ’ αυτές), τροτσκιστές, μαρξιστές-λενινιστές και ανεξάρτητοι εργάτες. Αυτή η ξεχωριστή συγκέντρωση στην πλειοψηφία της περιλαμβάνει εργάτες και είναι η βάση των εργατικών συνελεύσεων της κατάληψης. Βρίσκεται κάποια αίθουσα στο κτίριο Γκίνη και από εκεί ξεκινά το κάλεσμα για μια εργατική συνέλευση. Παράλληλα ορισμένα άτομα από αυτούς που πήραν την πρωτοβουλία για την εργατική συνέλευση πηγαίνουν στο κτίριο της αρχιτεκτονικής και παίρνουν από τους φοιτητές έναν από τους τρεις πολυγράφους για να χρησιμοποιηθεί από την εργατική συνέλευση. Γίνονται προστριβές με ορισμένους φοιτητές μέλη του ΚΚΕ και ΚΚΕεσ.
Η 30μελής Συντονιστική Επιτροπή αποτελείται από 5 μέλη του ΚΚΕ, 7 του ΚΚΕεσ., 11 ανεξάρτητους, 2 της ΟΣΕ, 1 της οργάνωσης «Μπολσεβίκων», 1 της ΠΠΣΠ, 1 Τροτσκιστή και 2 ανεξάρτητους εργάτες εκπροσώπους της 5μελούς Εργατικής Επιτροπής.
Στο διάστημα αυτό γίνεται μυστική σύσκεψη στελεχών του ΠΑΚ και του ΚΚΕ με σκοπό να κινηθεί η διαδικασία εγκατάλειψης του Πολυτεχνείου, πραξικοπηματικά. Η ομολογία αυτής της επίμονης προσπάθειας γίνεται τρία χρόνια αργότερα στην ΚΟΜΕΠ (Κομμουνιστική Επιθεώρηση) 11/76.
Όμως πριν την έγγραφη ομολογία υπάρχει η προφορική.
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρθηκε στη συνέλευση της Νομικής (απολογισμού του 1975) και επιβεβαιώθηκε από το ηγετικό στέλεχος της ΚΝΕ Αλαβάνο (νυν του ΣΥΝασπισμού), την Πέμπτη 15 Νοέμβρη, το βράδυ, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στελεχών με πρωτοβουλία των Αλαβάνου – Παριανού, που δήλωσαν ότι εκπροσωπούν επίσημα το ΚΚΕ -ΚΝΕ, και συζητήθηκε το θέμα της διάλυσης της κατάληψης. Στη σύσκεψη αυτή πήραν επίσης μέρος οι Γιάννης Μαντζουράνης, Τσαφαράκης, Λαλιώτης (νυν ΠΑΣΟΚ), Διονύσης Μαυρογένης, Μιχαλόπουλος και Θανάσης Τσούρας (νυν ΠΑΣΟΚ). Βέβαια όπως είδαμε προηγουμένως τόσο ο Μαντζουράνης όσο και ο Τζουμάκας, που δεν συμμετείχε επίσημα στην πυροσβεστική προσπάθεια του Πολυτεχνείου, είχαν επιτύχει το διώξιμο των έγκλειστων στη Νομική. Το ίδιο θέλαν να πραγματοποιήσουν και πάλι.
Η σύσκεψη αυτή, που έγινε γνωστή και στο ΕΑΤ/ΕΣΑ από ομολογίες ορισμένων από τους παραπάνω (ήταν κρατούμενοι), συμφώνησε στην ανάγκη της αποχώρηοης. (Διαφώνησε μόνο ο Μαυρογένης που στην Πανσπουδαστική No 8 δέχτηκε την συκοφαντική επίθεση ότι ήταν πράκτορας της ΚΥΠ) και προχώρησε στη διαδικασία πραγμάτωσης της. Συγκεκριμένα από τα στελέχη της ΚΝΕ προτάθηκε να ακολουθηθεί η μέθοδος που οδήγησε στην εκκένωση της Νομικής τον Φλεβάρη του 1973. Δηλαδή, με πραξικοπηματικό τρόπο να ανοίξουν οι πόρτες και αφού θα έχει προηγηθεί μια ζύμωση περί επέμβασης του στρατού στους φοβισμένους και με το πρόσχημα της συγκρότησης διαδήλωσης προς τη Βουλή στους αποφασισμένους, θα άρχιζαν να αποχωρούν ορισμένες ομάδες, δημιουργώντας ρεύμα και τετελεσμένο γεγονός.
Την Πέμπτη τη νύχτα, ο Διονύσης Μαυρογένης μέλος της εκλεγμένης 5μελούς συντονιστικής επιτροπής της Φυσικομαθηματικής ενημέρωσε τον Σταύρο Λυγερό, αντιπρόσωπο της Φυσικομαθηματικής στη Συντονιστική Επιτροπή, για τη σύσκεψη και τα σχέδια εκκένωσης, με αποτέλεσμα να μπει ανοιχτά στη Συνεδρίαση της Συντονιστικής Επιτροπής το ζήτημα, και να υποχωρήσουν τα μέλη της Αντι-ΕΦΕΕ, ΚΝΕ και οι λοιποί.
Αλλά ξέχωρα απʼ αυτά υπάρχει και η έγγραφη ομολογία στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση 11/76, όπου δημοσιεύεται η έκθεση της Κ.Ε. του ΚΚΕ για το Πολυτεχνείο. Εκεί διαβάζουμε:
«Η σκέψη τους (εννοεί των καθοδηγήσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ) ήταν κυρίως να πάρουν μέτρα για την άμεση απαγκίστρωση των φοιτητών από το Πολυτεχνείο και για εξέλιξη της εκδήλωσης σε αντιδιχτατορικές διαδηλώσεις προς μια ή περισσότερες κατευθύνσεις», (σελ. 98).
«Το μεσημέρι της Παρασκευής λίγα λεπτά πριν από τη Συνεδρίαση της Συντονιστικής Επιτροπής, ο τότε γραμματέας της ΚΝΕ του Πολυτεχνείου συναντά μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής και του ανακοινώνει ότι λίγο πριν η καθοδήγηση του έβαλε ζήτημα για το πως θα κατορθώσουν να φύγουν από το Πολυτεχνείο. Ωστόσο η γραμμή αυτή για απαγκίστρωση από το Πολυτεχνείο, χάθηκε μέσα στις ανάλογες θέσεις που άρχισαν να διαμορφώνονται κείνες τις ώρες. Δεν έφτασε στα Μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής». (σελ. 101)
«Αν παίρνονταν –παρʼ όλες τις οργανωτικές μας αδυναμίες– ορισμένα βασικά οργανωτικά μέτρα και αξιοποιούνταν από τη Συντονιστική Επιτροπή τα μέσα που διέθετε, τότε μπορούσε να δοθεί πιο σωστός προσανατολισμός στην κατάληψη και θάταν και δυνατή μια πετυχημένη συνταγμένη υποχώρηση» (σελ. 103).
«Δύο μέλη του Γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ, την Πέμπτη το πρωί, εξέτασαν τα γεγονότα επί τόπου, έκαναν τις πρώτες εχτιμήσεις και κατάληξαν σε μερικά μέτρα που έπρεπε να παρθούν. Παίρνοντας υπόψη την κατάσταση της οργάνωσης οι δύο καθοδηγητές της ΚΝΕ περιορίστηκαν κυρίως στο πως θα ελεγχθεί η κατάσταση με σκοπό την απαγκίστρωση» (σελ. 105).
«Υπήρξε η σκέψη μιας μαζικής εξόδου για διαδήλωση αλλά δεν έγινε δυνατό να πραγματοποιηθεί. Και όπως λέχτηκε προηγούμενα στα ίδια τα μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής υπήρξε δισταγμός να προτείνουν την αποχώρηση, αν και είχαν αρχίσει να κατανοούν την αναγκαιότητα της» (σελ. 107).
«…είναι μάλλον βέβαιο ότι αν η ΚΝΕ ήταν σωστά προετοιμασμένη και τα στελέχη της δούλευαν έγκαιρα, σωστά και επιτόπου μέσα στο φοιτητικό κίνημα μ’ αυτή την κατεύθυνση, θα ήταν δυνατό ή να μην επιλεγεί καθόλου η μορφή της κατάληψης, ή και αν προσωρινά πραγματοποιούνταν, να στραφούν γρήγορα προς άλλες εξελίξεις. Πρόκειται για συμπέρασμα που έχει πάντοτε, και σήμερα αξία» (!!!) (σελ. 112).
«Περισσότερο απ’ ότι σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, είναι αναγκαίο σε τέτοιας έκτασης αγώνες να έχει η καθοδήγηση προετοιμαστεί και για το ενδεχόμενο της υποχώρησης, πριν να πετύχει την πραγματοποίηση των στόχων του αγώνα. Υποχώρηση που πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο συντεταγμένη, ώστε να εξασφαλίζει την καλύτερη προφύλαξη των στελεχών τη συνέχιση από άλλες θέσεις και σ’ άλλες μορφές αγώνα. Αυτό είναι πολύ περισσότερο αναγκαίο με περιπτώσεις που τέτοιοι αγώνες δεν ελέγχονται και δεν καθοδηγούνται από τις συνεπείς επαναστατικές δυνάμεις, από το ΚΚΕ» (σελ. 119).
Η επιμονή στην αποχώρηση είναι κάτι περισσότερο από εξοργιστική. Όσο για την προφύλαξη των στελεχών του ΚΚΕ, έτσι κι αλλιώς αυτή έγινε το βράδυ της Παρασκευής όπου αρκετοί την «κοπάνισαν» για να «συνεχίσουν» καλύτερα τον αγώνα από τις κρυψώνες.
Να τώρα και το συμπέρασμα της έκθεσης της Κ.Ε. του ΚΚΕ στην ίδια ΚΟΜΕΠ:
«Να ρίξουμε όσες περισσότερες δυνάμεις μπορούμε μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο με σκοπό την Παρασκευή προς το απόγευμα όταν θα έχει μαζευτεί και κόσμος να μπορέσουμε να σπρώξουμε τα πράγματα σε διαδηλώσεις».
Δεν χωρά καμιά αμφιβολία πως οι γνωστές παρατάξεις Αντι-ΕΦΕΕ και Ρήγας Φεραίος αντιτάχθηκαν από την αρχή στην κατάληψη. Όμως δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν την ορμή του κόσμου. Στη συνέχεια βέβαια η διαδικασία υπονόμευσης της κατάληψης δεν έπαψε. Προτάσεις στις συνελεύσεις για αποχώρηση και επίδοση ψηφισμάτων, για συνεργασία με την «Επιτροπή για την αποκατάσταση της Δημοκρατικής Νομιμότητος», για κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, για περιορισμό σε καθαρά φοιτητικά αιτήματα. Κι ακόμα, λογοκρισία και έλεγχος στα συνθήματα που δεν εξέφραζαν τις παρατάξεις. Σβήσιμο των συνθημάτων που δεν ήταν σύμφωνα με τη γραμμή τους, ερμηνεύοντας όπως τους άρεσε την απόφαση της συντονιστικής επιτροπής.
Εγκάθετοι των παρατάξεων που έρχονταν ακόμα και από την επαρχία πιάνανε κατευθείαν θέση λογοκριτή των διαθέσεων του κόσμου. Το δηλώνουν άλλωστε ανοιχτά στο ίδιο τεύχος της Κομμουνιστικής επιθεώρησης:
«Τα πόστα της εκδήλωσης κρατούνται βασικά από μέλη της Αντι-ΕΦΕΕ. Περιορίζεται σημαντικά ο ρόλος των αριστεριστών». (σελ. 100)
Μιας και δεν μπορούσαν πάντα να ελέγξουν την κατάσταση όπως τους συνέφερε (δουλικά και συμβιβαστικά με τη χούντα) πλαστογραφούσαν υπογραφές της συντονιστικής επιτροπής για να πιάσουν θέσεις κλειδιά. (Ένα τέτοιο παράδειγμα αφορά τον Δημήτρη Καραγκουλέ, φοιτητή τότε της Φυσικομαθηματικής και μέλος τη ΚΝΕ, που επιχείρησε με πλαστογραφημένη υπογραφή ενός μέλους της Σ.Ε. να ελέγξει το Ραδιοσταθμό, αλλά εντοπίστηκε έγκαιρα και απομονώθηκε. Ο Καραγκουλές αργότερα έγινε μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ και στις φοιτητικές εκλογές του ‘79 στη Νομική κατέβηκε με τους τραμπούκους του και με εντολή της Κ.Ε. να «συντρίψουν τους αναρχικούς», δηλ. όσους ήταν αντίθετοι με την ΚΝΕ.
Αλλά ένα ακόμα παράδειγμα θα αναφέρουμε πάνω σ’ αυτό το σημείο.
Την Παρασκευή 16 Νοέμβρη όταν συνεδρίαζε η Συντονιστική επιτροπή για να αποφασίσει για την Ανακοίνωση που θα διαβαζόταν στους δημοσιογράφους απορρίφθηκε με παρέμβαση του αντιπροσώπου της Φυσικομαθηματικής, φράση που έλεγε: «Καλούμε όλα τα αντιδιχτατορικά κόμματα και οργανώσεις να συμφωνήσουν σ’ ένα κοινό πρόγραμμα που θα αποκαθιστά τη λαϊκή κυριαρχία και την Εθνική Ανεξαρτησία».
Να τώρα τι γράφει η Κ.Ε. του ΚΚΕ στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση (ΚΟΜΕΠ 11/76) που προαναφέραμε:
«Στην πρώτη συνεδρίαση (της Εκλεγμένης Συντονιστικής Επιτροπής) το μεσημέρι της Παρασκευής, μετά από θυελλώδεις συζητήσεις και διαπληχτισμούς η Συντ. Επιτροπή καταλήγει στην πασίγνωστη πια ανακοίνωση που καθόρισε τον χαραχτήρα της εκδήλωσης σαν αντιφασιστικής – αντιϊμπεριαλιστικής εκδήλωσης. Υπήρξε ιδιαίτερα σοβαρή διάσταση για την τελευταία παράγραφο της, κυρίως από αντίθεση των αριστεριστών. Αντιπροσωπεία της Γραμματείας διάβασε το κείμενο της στους δημοσιογράφους, χωρίς την παράγραφο αυτή».
Να όμως τι έγινε στη συνέχεια με τα πόστα που ‘χαν πιάσει: «Τελικά στον πομπό ύστερα από συμφωνία των μελών της Αντι-ΕΦΕΕ και του Ρήγα, το κείμενο διαβάστηκε μαζί μ’ αυτή την παράγραφο…» (ΚΟΜΕΠ 11/76). Θέλει μήπως κανείς μεγαλύτερη απόδειξη απ’ αυτή την πλήρη ομολογία;
Θα μπορούσαν να παρατεθούν αρκετά ακόμα αποσπάσματα αλλά νομίζουμε πως αυτά είναι αρκετά για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.
Αυτό που θα πρέπει να πούμε κλείνοντας αυτό το κείμενο είναι πως η δυναμική της κοινωνικής εξέγερσης είναι απρόβλεπτη ακόμα κι απ’ αυτούς που την προετοιμάζουν ή διαισθάνονται πως έρχεται.
Το να ζει κανείς μέσα σε μια εξέγερση είναι κάτι το ανεπανάληπτο που δεν μπορεί να περιγραφεί. Κι αυτό το συναίσθημα δεν μπορούν να το καταλάβουν όσοι την εξορκίζουν και την πολεμούν, γιατί τα ανθρώπινα αντανακλαστικά τους έχουν διαβρωθεί, ατονήσει ή μεταλλαχθεί μέσα από την συνεχή τριβή, επαφή ή συγχώνευση με τις λογικές της εξουσίας. Μερικές φορές έχει σημασία ακόμα και το ποιος θα ανάψει το σπίρτο ή θα δημιουργήσει την μικρή σπίθα για να απλωθεί η φλόγα της ανθρώπινης επιθυμίας και δημιουργικότητας.
Γιατί, η εξέγερση είναι η προϋπόθεση για ένα κόσμο ανθρώπινο. Αυτή η στιγμή είναι ανεπανάληπτη. Τα όσα θα ακολουθήσουν απερίγραπτα. Όσοι βρίσκονται μέσα σ’ αυτό το δημιουργικό παλμό της κοινωνίας μπορούν να ζήσουν και να αισθανθούν πόση δύναμη κρύβει η ανθρώπινη κοινωνία.
Όσα κι αν λένε όσα κι αν κάνουν όλοι αυτοί που την πολεμούν θα παραμένουν ανίκανοι να αντιληφθούν πως για λίγα ψίχουλα χάνουν έναν ολόκληρο κόσμο.
το παρακάτω κείμενο θα μοιραστεί στην μαθητική παρέλαση του Ζωγραφου
Η άνοδος του φασισμού πριν 8 δεκαετίες άφησε πίσω του εκατομμύρια νεκρούς, τραυματίες και άλλες εκατοντάδες πληγές. Μια από αυτές είναι και ο θεσμός των μαθητικών παρελάσεων όπου συνδέθηκε με την εδραίωσηολοκληρωτικών καθεστώτων. Ένα από αυτά είναι και του Μεταξά του οποίου το ΟΧΙ τιμάτε σήμερα. Η Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα που διατηρεί ακόμα αυτόν τον φασιστικό θεσμό.
Ανέκαθεν, πόσο μάλλον σεπεριόδους κρίσης, οι “άνω” ακολουθούν την τακτική του διαιρείκαι βασίλευε. Όσο και αν η φάση έχει τον χαβαλέ της και φαίνεται αθώαγια τους μαθητές ,η παρέλαση διοχετεύει υποσυνείδητα ρατσιστικά αναχρονιστικά και εθνικιστικά πρότυπα στα μυαλά των μικρών παιδιών. Και όσο η κρίση εντείνεται και η επίθεση αυξάνεται άλλο τόσο αυτοί θα προβάλουν την εθνική ενότητα και τον πατριωτισμό ως κίνητρο για περεταίρω θυσίες.
ΕΜΕΙΣ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΛΕΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΟΧΙ.
Όσο μας χωρίζουν σε έλληνες και ξένους εμείςλέμε αδέρφια μας όλοι οι μετανάστες!
Όσο επικαλούνταιτην εθνική ενότητα τόσο εμείς λέμε πως είναι μια παγίδα. Η επίθεση αυτή την στιγμή είναι ενάντια στην εργατική τάξη, τα κατώτερα δηλαδή στρώματα, ΕΜΑΣ. Το ζητούμενο είναι η ταξική ενότητα.
Φέτος παρελάσεις των λυκείων δεν θα γίνουν. Φοβούνται τις αντιδράσεις των μεγαλύτερων μαθητών. Ο φόβος άλλαξε στρατόπεδο…ας γίνει η κρίση η ευκαιρία της ανατροπής τους
Οποίος νιώθει την ανάγκη να τιμήσει τους νεκρούς, ας πολεμήσει για ότι πολέμησαν και εκείνοι.. για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ .
Μετά τα γεγονότα της Πέμπτης θεωρώ πως όλη η αριστερά και κάθε αγωνιστής έμεινε αμήχανος και σκεπτικός μπροστά στα πρωτοφανή τεκτενόμενα.Το αποτέλεσμα αυτής της αμηχανίας εκφράστηκε στις ανακοινώσεις των αριστερών οργανώσεων, συλλογικοτήτων και κομμάτων. Είναι εμφανές το μούδιασμα που έχει περιέλθει σε όλους τώρα που τίθεται ένα πολύ καίριο ζήτημα. Αυτό της στάσης απένταντι στον σταλινισμό. Δυστυχώς η αριστερά αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων. Οι ανακοινώσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι παρόμοιες με αυτή του ΚΚΕ(!) αναπαράγωντας την αστική προπαγάνδα, ενώ οι ανακοινώσεις των παρεμφερή αριστερών κομμάτων το παίζουν διπλωματικά. Και με τον αστυφύλαξ και τον χωροφύλαξ δηλαδη. Αξιέπενη η στάση του ΕΕΚ καθώς και της Ο.Κ.Δ.Ε.Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί το ψήφισμα της Λ.Σ. του συντάγματος . Η σύγχυση αυτή δεν επηρέασε τον α/α χώρο οπου υιοθέτησε μια πιο συμπαγή και ξεκάθαρη στάση.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Κ.Κ.Ε :
Αυτή τη φορά εξαπέλυσαν σχεδιασμένα οργανωμένες ομάδες σε διατεταγμένη αποστολή και αναρχοφασιστοειδή που με μολότωφ, χημικά αέρια, χειροβομβίδες κρότου λάμψης και πέτρες επιχείρησαν να διαλύσουν τη μεγαλειώδη συγκέντρωση εργατών και λαού στο Σύνταγμα και ειδικά στο μέρος που ήταν το ΠΑΜΕ.
Αποτέλεσμα αυτής της επίθεσης είναι και ο θάνατος του συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ Κοτζαρίδη Δημήτρη, 53 χρόνων, γραμματέα του Παραρτήματος Οικοδόμων του Βύρωνα. Ακόμα δεκάδες είναι οι τραυματίες διαδηλωτές του ΠΑΜΕ.
Το μίσος των κουκουλοφόρων κατά του εργατικού λαϊκού κινήματος και του ΠΑΜΕ εκφράζει το μένος των δυνάμεων που υπηρετούν το σύστημα και την αστική εξουσία. Η κυβέρνηση έχει τεράστια ευθύνη. Η επιχείρηση τρομοκράτησης, συκοφάντησης και καταστολής του εργατικού λαϊκού κινήματος πηγάζει από κρατικές δομές, από κέντρα και υπηρεσίες. Αυτό αποδείχνει η ιστορία, αυτό δείχνει και η σημερινή βάρβαρη και δολοφονική επίθεση. Οι κουκουλοφόροι, αναρχοαυτόνομοι, φασιστοειδή ή όπως αλλιώς ονομάζονται ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας το δικό της στόχο που οι δυνάμεις καταστολής, οι εκβιασμοί και οι απειλές της απέτυχαν, για να τρομοκρατήσουν το λαό για να σκύψει το κεφάλι. Αντικειμενικά προκύπτει ότι τα ίδια κέντρα εκτέλεσαν την προβοκατόρικη δολοφονική πυρπόληση της Μαρφίν τη μέρα ψήφισης του μνημονίου στις 5 Μαΐου 2010.
Ο στόχος τους ήταν να διαλύσουν τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ απέτυχε. Έτσι πρέπει να αποτύχουν τα σχέδια κυβέρνησης, μηχανισμών του συστήματος, των κομμάτων της πλουτοκρατίας που θέλουν να τρομοκρατήσουν και να καταστείλουν το εργατικό λαϊκό ποτάμι της αντεπίθεσης που βγήκε με τη 48ωρη απεργία στους δρόμους.
Το ΚΚΕ εκφράζει τη θλίψη και τα συλλυπητήριά του στην οικογένεια του Δημήτρη Κοτζαρίδη που έπεσε αγωνιζόμενος για το δίκιο της εργατικής τάξης και του λαού. Εκφράζει την αλληλεγγύη του στους τραυματίες, σε όλους όσοι υπερασπίστηκαν την εργατική λαϊκή διαδήλωση από τις προβοκατόρικες ομάδες. Καλεί το λαό να σηκώσει πιο αποφασιστικά το ανάστημά του. Να συμπορευτεί με το ΚΚΕ, να συσπειρωθεί τώρα στα συνδικάτα, στο ΠΑΜΕ και τις άλλες ριζοσπαστικές οργανώσεις που αντιπαλεύουν την αντιλαϊκή πολιτική, την εξουσία μονοπωλίων. Αυτό είναι το αντίπαλο δέος των κομμάτων της πλουτοκρατίας, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Αυτή είναι η δύναμη του λαού να αποκρούσει τα βάρβαρα μέτρα, τη βία και την τρομοκρατία κάθε είδους μηχανισμού καταστολής. Ο λαός μπορεί να ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική και εξουσία. ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. :
Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει τη θλίψη και την οργή του για το θάνατο του 53χρονου διαδηλωτή και εκφράζει τα θερμότερα συλλυπητήρια στην οικογένεια, τους φίλους και τους συναγωνιστές του.
Υπογραμμίζει για άλλη μια φορά τις βαριές ευθύνες της κυβέρνησης που, επιχειρώντας να στηρίξει μια άγρια αντεργατική και αντικοινωνική πολιτική, δημιούργησε τις συνθήκες που οδήγησαν στο τραγικό συμβάν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τον κόσμο που χθες και σήμερα έστειλε βροντερό μήνυμα να συνεχίσουμε ενωμένοι τον αγώνα.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. :
Η κυβερνητική – κρατική και παρακρατική βία δεν θα περάσει.Η κυβέρνηση του κοινωνικού πολέμου έβαψε τα χέρια της με αίμα! Η σημερινή μεγάλη κινητοποίηση των εργαζομένων και του λαού μας, την δεύτερη μέρα της 48ωρης απεργίας, αποδεικνύει ότι ο αγώνας για την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της εξαθλίωσης, του ΕΕ, του ΔΝΤ και της σύγχρονης δικτατορίας των αγορών και του κεφαλαίου, θα συνεχισθεί και θα κλιμακωθεί. Δεν μπορούν να την ανακόψουν ούτε οι εκβιασμοί της άθλιας κυβέρνησης Παπανδρέου, ούτε η κυβερνητική – κρατική – αστυνομική – παρακρατική βία και τρομοκρατία, η οποία σήμερα προκάλεσε και νεκρό διαδηλωτή – στέλεχος του ΠΑΜΕ. Εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας στην οικογένεια και τους συναγωνιστές του. Η κυβέρνηση Παπανδρέου, κυβέρνηση του άγριου κοινωνικού πολέμου, των ΜΑΤ και των χημικών, έβαψε σήμερα τα χέρια της με αίμα. Πρέπει να ανατραπεί άμεσα! Η επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων κατά της διαδήλωσης στο Σύνταγμα ξεδιπλώθηκε με τη χρησιμοποίηση της δολοφονικής επίθεσης τυχοδιωκτικών ομάδων, που βρίσκονταν για άλλη μια φορά σε διατεταγμένη υπηρεσία, ενάντια στη περιφρούρηση του ΠΑΜΕ και σε άλλους διαδηλωτές. Αποτελεί στην ουσία υλοποίηση της κρατικής – κυβερνητικής προβοκάτσιας για να κτυπηθεί το κίνημα και να επικρατήσει ο φόβος και η κινδυνολογία. Για να κτυπηθεί η τάση για κοινή παράταξη των μαχόμενων δυνάμεων του εργατικού κινήματος, όπως εκφράστηκε σήμερα στην περικύκλωση της βουλής. Η προσπάθεια των κυβερνητικών και κρατικών μηχανισμών να κτυπήσει το οργανωμένο συλλογικό κίνημα της εργατικής τάξης, που ανέβηκε σε πρωτοφανή ύψη τελευταία με τις καταλήψεις στα Υπουργεία, την απεργία στους Δήμους και σε άλλους χώρους, την 48ωρη απεργία και να περάσει στα μουλωχτά το άθλιο πολυνομοσχέδιο δεν θα περάσει. Το μαζικό εργατικό και λαϊκό κίνημα πρέπει να δώσει μαχητική και ενωτική απάντηση στην κυβερνητική επίθεση, σε κάθε κρατικό και παρακρατικό μηχανισμό βίας κατά του κινήματος, συνεχίζοντας ενωτικά μέσα από την κλιμάκωση με απεργιακό αγώνα διάρκειας και παλλαϊκό ξεσηκωμό, για να ανατραπεί το κοινωνικό σφαγείο κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ. Αθήνα 20/10/2011
ANAKOIKΩΣΗ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ :
Ο θάνατος ενός διαδηλωτή για τον οποίον εκφράζουμε τη βαθιά μας λύπη, αποτέλεσμα του αυταρχισμού και της χρήσης τόνων χημικών από την αστυνομία, σφράγισε σήμερα τη δεύτερη ημέρα της μεγάλης απεργιακής συγκέντρωσης.
Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράστασή μας στην οικογένεια του νεκρού διαδηλωτή καθώς και των δεκάδων τραυματισμένων. Ζητάμε να..... γίνει εξονυχιστική έρευνα για τις συνθήκες θανάτου και να καταλογισθούν οι ευθύνες για όσους τις έχουν.
Καταδικάζουμε την κοινωνική αναλγησία και τον αυταρχισμό της κυβέρνησης και την ωμή κατασταλτική πρακτική της αστυνομίας, που, για πολλοστή φορά μετέτρεψε το Σύνταγμα σε θάλαμο αερίων καθώς και τη δράση συγκεκριμένων ομάδων κουκουλοφόρων και παρακρατικών που σήμερα στράφηκαν προβοκατόρικα και δολοφονικά εναντίον του εργατικού κινήματος και ουσιαστικά δρουν από κοινού με την αστυνομία για να διαλύσουν τους κοινωνικούς αγώνες.
Η εργατική τάξη της χώρας μας και όλοι οι εργαζόμενοι μαζί με τη νεολαία έδωσαν για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα ένα ανεπανάληπτο, βροντερό και ενωτικό παρών στη 48ωρη πανελλαδική, πανεργατική απεργία και στις μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις των συνδικάτων σε όλες τις πόλεις της χώρας και κυρίως το Σύνταγμα και στην περικύκλωση της Βουλής.
Συνεχίζουμε τον αγώνα μας μέχρι να ανατρέψουμε την τρόικα, την κυβέρνηση και τις πολιτικές τους, μέχρι να ακυρώσουμε στην πράξη το κατεδαφιστικό πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης και όλο το αντεργατικό νομοθετικό οπλοστάσιο του μνημονίου, μέχρι να ανοίξουμε μια θετική διέξοδο για το λαό και τη χώρα μας.
Εμείς "από κάτω" δείχνουμε τη δύναμη μας, αυτοί "από πάνω" ψάχνουν πανικόβλητοι λύση
Η σημερινή διαδήλωση και απεργία επιβεβαίωσε το βροντερό μήνυμα της χθεσινής μεγάλης μέρας. Την καθολική αντίσταση στα μέτρα της κυβέρνησης και της τρόικα. Τόση σε όγκο που ανάγκασε ακόμα και τις πιο φιλοκυβερνητικές εφημερίδες να αναφέρονται στο «λαό που μίλησε» και που «κανείς δεν μπορεί να κυβερνήσει, αν αυτός είναι αντίθετος». Η εικόνα των «από πάνω» είναι αλλεπάλληλα συμβούλια, αγωνιώδης αναζήτηση για την επόμενη μέρα, για χειρισμούς που θα τους επιτρέψουν να πάρουν ανάσα και να διασωθούν. Για μας τους «από κάτω», ο δρόμος είναι ένας: Να σταματήσουμε να πληρώνουμε την κρίση τους.
Και αυτός θα επιβληθεί με έναν τρόπο: Με τη συνέχιση των απεργιών, των καταλήψεων από τη μεριά του εργατικού κινήματος. Με την προβολή ενός προγράμματος από την Αριστερά που θα διεκδικεί σοβαρά τη λύση προς όφελος των εργαζόμενων. Την ακύρωση όσων μέτρων έχουν επιβληθεί μέχρι σήμερα, τη φορολογία του κεφαλαίου, τις μαζικές προσλήψεις, τις αυξήσεις στους μισθούς, τις συντάξεις, τις κοινωνικές δαπάνες, την παύση πληρωμών στους εγχώριους και ξένους τοκογλύφους, την ανατροπή των σχεδίων του ΔΝΤ, της ΕΕ, της κυβέρνησης ΓΑΠ ή όποιας άλλης τη διαδεχτεί για να εξυπηρετήσει αντίστοιχες πολιτικές. Ξεπέρασαν κάθε όριο...!
Δυστυχώς, η σημερινή μέρα δεν είχε ως κεντρική είδηση μόνο τη μεγαλειώδη διαδήλωση στο Σύνταγμα και τις υπόλοιπες πόλεις. Κεντρική είδηση έγινε η επίθεση κουκουλοφόρων στην περιφρούρηση και στα μπλοκ του ΠΑΜΕ, που από νωρίς το πρωί είχαν πάρει θέση στην πλατεία Συντάγματος.
Όσοι «πήραν την πρωτοβουλία» απλά έπραξαν απαράδεκτα και καταστροφικά. Ποιο ήταν δηλαδή για αυτούς το ζητούμενο; Να αποδειχθεί ότι η περιφρούρηση του ΠΑΜΕ δεν είναι ικανή να τους σταματήσει; Ότι η ΚΝΕ είναι ΚΝΑΤ; Αν ήταν αυτό, μάλλον έδωσαν στο ΚΚΕ ό,τι δικαιολογία έψαχνε για να επιβεβαιώσει το ρόλο της «σοβαρής αντιπολίτευσης», της «συμπαγής περιφρούρησης» που δεν «υποθάλπτει όπως άλλοι», για να αποφύγει την ισχυρή πίεση που δέχεται από τις ίδιες τις εξελίξεις, από μέλη του και οπαδούς του για κοινή, μαχητική δράση. Αν το ζητούμενο ήταν η μαχητική σύγκρουση, αυτή είχε ήδη εξασφαλιστεί και χθες και σήμερα από τη μαζική και μαχητική συμμετοχή στις απεργίες και τις διαδηλώσεις αυτών που στους δύσκολους καιρούς που ζούμε διακινδύνευσαν το μεροκάματο και τη δουλειά τους, αυτών που έχουν ήδη υποστεί πολλές φορές τραυματισμούς από τους ξυλοδαρμούς των ΜΑΤ και των χημικών τους. Από τους εκατοντάδες χιλιάδες «ταπεινούς» που δυστυχώς εκτός από τα αστικά επιτελεία- περιφρονούν με τις πράξεις τους και οι αυτόκλητοι «μασκοφόροι εκδικητές».
Ο μαζικός αγώνας θα συνεχιστεί και είναι η μόνη απάντηση!
Το σύνθημα παραμένει: Ή εμείς ή αυτοί. Και εμείς θα επιβάλλουμε τη δική μας λύση με συντονισμό, με αλληλεγγύη, με κλιμάκωση των αγώνων μας.
Η κινητοποίηση του λαού στις 19 και 20 Οκτώβρη ήταν συγκλονιστική και πρωτοφανής για τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Πολλές εκατοντάδες χιλιάδες κατέλαβαν τους κεντρικούς δρόμους και τις πλατείες σε όλες τις πόλεις της χώρας, μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις και μαγαζιά έκλεισαν, εκατομμύρια απέργησαν στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα. Είναι φανερό ότι αυτή η κυβέρνηση των υπαλλήλων της τρόικας δεν έχει καμιά νομιμοποίηση. Η γενική απεργία ήταν μια βροντερή πολιτική παλλαϊκή δήλωση: «Να φύγουν εδώ και τώρα η κυβέρνηση και η τρόικα». Τίποτα λιγότερο. Ο αγώνας συνεχίζεται και θα κλιμακωθεί.
Είναι προφανές ότι αυτή η κυβέρνηση δεν θα πέσει από μόνη της. Δεν θα τη ρίξουν οι «για τελευταία φορά» διαρκώς συναινούντες βουλευτές της. Δεν αρκούν οι εσωτερικές αντιθέσεις και έριδες. Η κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ εκτελούν συμβόλαιο εξόντωσης της κοινωνίας, στηριζόμενες αποκλειστικά στην ξένη τρόικα, την εγχώρια διαπλοκή και την καταστολή. Αυτή η λαομίσητη κυβέρνηση θα πέσει κάτω από το βάρος του παλλαϊκού ξεσηκωμού. Είναι χρέος κάθε αντιστεκόμενης δύναμης να συμβάλλει στον ξεσηκωμό, στην κλιμάκωση του αγώνα, σε ένα λαϊκό μέτωπο, κοινωνικό και πολιτικό, που θα ανοίξει το δρόμο για τη διέξοδο της χώρας και την επιβίωση του λαού.
Υπεύθυνη για τον θάνατο του οικοδόμου Δημήτρη Κοτζαρίδη, μέλους του ΠΑΜΕ, είναι η κυβέρνηση, οι δυνάμεις καταστολής και οι παρακρατικοί της μηχανισμοί. Η μετατροπή της Αθήνας σε θάλαμο χημικών αερίων, αυτή τη φορά είχε αβάσταχτο κόστος. Η αδίστακτη κυβέρνηση Παπανδρέου δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι δεν θα λογαριάζει τις ανθρώπινες ζωές προκειμένου να φέρει σε πέρας το συμβόλαιο που έχει υπογράψει. Η θλίψη και η οργή για τον θάνατο του 53χρονου διαδηλωτή πρέπει να γίνει πείσμα και θέληση για τη συνέχιση του αγώνα. Είναι ένας ακόμα λόγος για να τους διώξουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Το μαζικό λαϊκό κίνημα σε μεγάλο βαθμό αυτές τις μέρες βρέθηκε στους ίδιους δρόμους. Με διαφορετικές σημαίες, διαφορετικά σχέδια, διαφορετικούς ίσως στόχους. Είναι αναγκαία η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα όλων όσων θέλουν να αγωνιστούν ενάντια στην κυβέρνηση και την τρόικα. Το κίνημα της πλατείας, οι αγανακτισμένοι, όλες οι αριστερές οργανώσεις και κόμματα, όλες οι ομοσπονδίες και τα συνδικάτα, όλοι οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι πάντες πρέπει να συσπειρωθούν κόντρα στη σημερινή πορεία εξαθλίωσης και χρεοκοπίας. Τα τελευταία γεγονότα δεν πρέπει να λειτουργήσουν σε βάρος αυτής της ανάγκης.
Το ΠΑΜΕ δέχτηκε μια δολοφονική επίθεση από ομάδες που καμιά σχέση δεν έχουν με οποιαδήποτε αγωνιστική ιδεολογία και αντίληψη. Είδαμε πέτρες, μάρμαρα και μολότοφ να εκτοξεύονται πάνω σε σώματα και κεφάλια απεργών και διαδηλωτών. Αυτές οι πρακτικές θυμίζουν μόνο παρακρατικούς μηχανισμούς. Η πολιτικά απαράδεκτη απόφαση της ηγεσίας του ΚΚΕ να περιφρουρηθεί η Βουλή, κρατώντας μακριά διαδηλωτές άλλων σωματείων και πολιτικών χώρων και τεράστια τμήματα εργαζομένων και αγωνιζόμενου λαού, δεν δικαιολογεί σε καμιά περίπτωση την φασιστικής έμπνευσης δολοφονική επίθεση. Την προηγούμενη μέρα εκπαιδευτικοί πήγαν στον νοσοκομείο με ανοιγμένα κεφάλια πάλι από τις ίδιες ομάδες βίας. Πριν ενάμισι χρόνο η ελληνική κοινωνία πάγωσε στο άκουσμα τριών νεκρών στην Marfin και η κυβέρνηση διασώθηκε. Είναι άλλης τάξης ζήτημα η αντιπαράθεση με μαζικούς και πολιτικούς όρους, και άλλης τάξης πρόβλημα το δολοφονικό αμόκ του απολίτικου χουλιγκανισμού. Αυτές οι ομάδες εξ αντικειμένου λειτουργούν συμπληρωματικά και υποβοηθητικά στους αστικούς και κρατικούς σχεδιασμούς.
Η πλατεία Συντάγματος είναι ο χώρος έκφρασης του αγωνιζόμενου λαού. Σαν τέτοιος πρέπει να διαφυλαχθεί και να έχει χαρακτήρα επικίνδυνο για το πολιτικό σύστημα της χρεοκοπίας και της κατοχής. Η πλατεία Συντάγματος ενώνει τον λαό και τις αγωνιζόμενες δυνάμεις. Δεν τις χωρίζει, δεν τις διαιρεί. Η πλατεία μπορεί να λειτουργήσει ξανά σαν χώρος πραγματικού και όχι εικονικού κινήματος, πραγματικής και όχι εικονικής περικύκλωσης της Βουλής, πραγματικού και όχι εικονικού λαϊκού ξεσηκωμού. Ο χαρακτήρας των διαδηλώσεων μπορεί να διαφυλαχθεί μόνο από τον ίδιο τον αγωνιζόμενο λαό. Αυτό είναι βασικό δίδαγμα όλης της τελευταίας εμπειρίας του κινήματος. Ας θυμηθούμε πώς όλη την περίοδο του κινήματος των πλατειών από τις 25 Μάη και ειδικά στην τεράστια συγκέντρωση της 5ης Ιούνη, εκατοντάδες χιλιάδες λαού επέβαλλαν, χωρίς περιθώριο αμφισβήτησης από κανέναν, τον ειρηνικό χαρακτήρα που είχαν επιλέξει να έχουν οι κινητοποιήσεις τους. Η πιο πλατιά δημοκρατία, η πολιτική αντιμετώπιση των ζητημάτων, η ενεργητική συμμετοχή και ενημέρωση όλων, η εναντίωση σε κάθε λογική μηχανισμών, ιδιαίτερα μηχανισμών τυφλής βίας, και στις στρατιωτικού τύπου αντιπαραθέσεις, είναι παρακαταθήκες για το νέο μαζικό λαϊκό κίνημα που θα βρει τρόπους, μορφές και υποδομές για να ξεπεράσει όσα το καθυστερούν και το συγκρατούν.
Ο θάνατος ενός διαδηλωτή, οι εικόνες της Πέμπτης στην πλατεία Συντάγματος, η ψήφιση του νομοσχεδίου δημιουργούν μια πικρή αίσθηση σε χιλιάδες αγωνιζόμενο κόσμο. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το κρύψει. Όμως ο λαός έδειξε και τις διαθέσεις του και τη δύναμή του και αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο κανείς να το διαστρεβλώσει, να το κρύψει, να το αποσιωπήσει. Η κυβέρνηση προσπαθεί να συνεχίσει με νύχια και με δόντια να εκτελεί το συμβόλαιο εξόντωσης αλλά σε ένα περιβάλλον πλήρους διάλυσης και απονομιμοποίησης. Τα κύματα του ξεσηκωμού, από τις 5 Μάη του 2010, προχωρούν και υποχωρούν για να ξαναγυρίσουν κάθε φορά πιο φουσκωμένα μέχρι να πνίξουν όσους έχουν βάλει στο στόχαστρο το μέλλον των σημερινών και των αυριανών γενιών.
Τώρα είναι η ώρα της οργάνωσης του λαού και παράλληλα της κλιμάκωσης του πολιτικού αγώνα. Σε κάθε χώρο, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη θα πρέπει να δυναμώσει η λαϊκή οργάνωση και αλληλεγγύη. Να δυναμώσουν οι δεσμοί ανάμεσα στο δοκιμαζόμενο λαό. Να δυναμώσουν οι αγώνες. Να συναντηθούν όλα τα αγωνιζόμενα τμήματα, οι εργατικοί αγώνες, οι τοπικές αντιστάσεις, τα κινήματα ανυπακοής. Να πληθύνουν οι πρωτοβουλίες ενότητας και συντονισμού πολιτικών, κοινωνικών, συνδικαλιστικών πρωτοβουλιών και προσπαθειών. Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι την οριστική απομάκρυνση της κυβέρνησης, της τρόικας και του συνένοχου πολιτικού συστήματος.
Ο λαός, ποτάμι ορμητικό, δεν γυρίζει πίσω. Θα ανατρέψει την κρατική και παρακρατική βία και την κυβέρνηση που δολοφονεί. Η δεύτερη μέρα της 48ωρης γενικής πανελλαδικής απεργίας αποτελεί ένα ακόμα μήνυμα συνέχισης και κλιμάκωσης του αγώνα, για την ανατροπή της λαομίσητης κυβέρνησης, του σάπιου πολιτικού συστήματος και της κοινωνικής εξαθλίωσης που προωθεί η κοινοβουλευτική χούντα της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.
Οι εργαζόμενοι, ο μαχόμενος λαός δεν θα καμφθούν από την κυβερνητική ιδεολογική τρομοκρατία ούτε από την κρατική καταστολή και την παρακρατική βία που προκάλεσε αυτό που από τύχη δεν συνέβη στις προηγούμενες διαδηλώσεις. Τη δολοφονία ενός αγωνιστή του ΠΑΜΕ, που βρήκε το θάνατο σε χώρο απεργιακής κινητοποίησης, ως αποτέλεσμα της εκτεταμένης χρήσης χημικών και δακρυγόνων από την αστυνομία αλλά και απο τους προβοκάτορες.
Το ΝΑΡ και η νΚΑ εκφράζουν τα ειλικρινή συλλυπητήρια τους στην οικογένεια, τους κοντινούς ανθρώπους και τους συντρόφους του. Συμπαραστέκεται σε όλους τους αγωνιστές που έπεσαν θύματα της δολοφονικής μανίας της ΕΛΑΣ, του κράτους και του παρακράτους.
Καταγγέλλουμε αποφασιστικά τις προβοκατόρικες ομάδες 'τυφλής βίας' που, με σχεδιασμένο τρόπο και πρακτικές αστικής βίας και παρακράτους, επιχείρησαν δολοφονική επίθεση σε βάρος του ΠΑΜΕ και άλλων διαδηλωτών. Οι ενέργειες αυτές και οι ομάδες που τις υλοποιούν ή τις στηρίζουν, έξω και ενάντια στο μαζικό κίνημα, εξυπηρετούν, ανοικτά πλέον, την κυβερνητική πολιτική διάλυσης των μαζικών κινητοποιήσεων και γενικότερου κτυπήματος και εκφοβισμού του αναπτυσσόμενου κινήματος κοινωνικής και πολιτικής ανυπακοής. Κανένας συμψηφισμός, επομένως, δεν μπορεί να υπάρξει με την δίκαιη πολιτική κριτική για την τακτική του ΠΑΜΕ στο κίνημα που δεν συμβάλει στην ανατρεπτική κλιμάκωση του αγώνα και αντιμετωπίζει ως αντίπαλο τα άλλα ρεύματα του κινήματος και της αριστεράς.
Για το Νέο Αριστερό Ρεύμα και για όλες τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν υπάρχει ταλάντευση για το ποιό είναι το κύριο, το ταξικό καθήκον των δυνάμεων της αριστεράς: Κλιμάκωση του εργατικού πολύμορφου αγώνα διαρκείας και παλλαϊκός ξεσηκωμός για να ανατραπεί το κοινωνικό σφαγείο κεφαλαίου- ΕΕ- ΔΝΤ. Μαχητική και ενωτική απάντηση στην κυβερνητική επίθεση, σε κάθε κρατικό και παρακρατικό μηχανισμό βίας με όρους κινήματος και όχι μηχανισμών. Με αυτούς τους στόχους κοινή δράση της Αριστεράς μέσα στο μαζικό κίνημα, συστράτευση της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς, ώστε ο πανεργατικός -παλλαϊκός ξεσηκωμός να οδηγήσει στο φούντωμα και τη νίκη του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Από αυτή τη θέση ταξικών αρχών αρνούμαστε κάθε μορφής ενδοαριστερό εμφύλιο. Ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή καλούμε όλες τις δυνάμεις της αριστεράς, την αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά το ΚΚΕ να συμβάλουν στην υπέρβαση του προς όφελος της αναγκαίας κοινής δράσης στο κίνημα και της νικηφόρας προοπτικής του αγώνα.
Στο δρόμο αυτό, το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα δώσουν όλες τις δυνάμεις τους. Για να γίνει πρωταγωνιστής της ανατροπής ο οργανωμένος εργατικός- λαϊκός παράγοντας. Με την ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος του και με ένα μεγάλο μέτωπο ανατροπής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και κάθε κυβέρνησης της αντεργατικής επίθεσης κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ.
-Η τρομοκρατία δεν θα περάσει – του λαού η πάλη θα την σπάσει!
-Συνέχιση – κλιμάκωση του αγώνα για να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων – να φύγει η τρόικα του αίματος!-Για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης του κεφαλαίο
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ (συνιστώσα ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΘΑ ΠΑΡΟΥΝ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
Ηκυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έβαψε τα χέρια της με αίμα μέσα στην λυσσασμένη προσπάθειά της να περάσει το Πολυνομοσχέδιο της τρόικας κόντρα στη μεγαλύτερη πανεργατική απεργία που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Η ευθύνη για το θάνατο του οικοδόμου συνδικαλιστή Δημήτρη Κοτζαρίδη ανήκει στην αστυνομία και στους υπουργούς που για άλλη μια φορά απάντησαν με ΜΑΤ και δακρυγόνα στους απεργούς που πολιορκούσαν τη Βουλή. Τα κροκοδείλια δάκρυα των Πρετεντέρηδων που μιλάνε για «μάχες ΠΑΜΕ-κουκουλοφόρων» δεν μπορούν να κουκουλώσουν τις κυβερνητικές ευθύνες.
Η βαρβαρότητα των κυβερνητικών επιθέσεων, όμως, δεν μπορεί να σβήσει το μεγαλείο των εργατικών κινητοποιήσεων. Για πρώτη φορά σε μέρα πανεργατικής το κέντρο της Αθήνας βούλιαξε με περισσότερους από 500.000 διαδηλωτές. Ο όγκος των απεργών γέμισε το Σύνταγμα, τη Σταδίου, την Πανεπιστημίου, την Ακαδημίας, την Πατησίων και την Γ΄ Σεπτεμβρίου ασφυκτικά έτσι ώστε χρειάστηκαν ώρες για να φτάσουν τα τελευταία πανό των διαδηλωτών στο Σύνταγμα.
Αντίστοιχες εικόνες επαναλήφθηκαν σε όλες τις άλλες πόλεις. Παντού καταρρίφθηκε κάθε προηγούμενο ρεκόρ μαζικότητας. Και δεν είναι μόνο η μαζικότητα το χαρακτηριστικό της εργατικής πάλης αυτή την ώρα. Είναι και η αποφασιστικότητα για διάρκεια και κλιμάκωση. Το έδειξαν οι απεργοί στους Δήμους που ρεζίλεψαν τους Καστανίδηδες και τους Κουκουλόπουλους με την αντίσταση τους σε όλα τα απεργοσπαστικά σχέδια της κυβέρνησης. Το έδειξαν οι καταλήψεις στα υπουργεία που μετατρέπονται σε κέντρα αντίστασης και αγώνα. Οι εμπειρίες από όλες τις πανεργατικές και τις σκληρές μάχες που δώσαμε όλοι δυο χρόνια τώρα φέρνουν καρπούς στη συνείδηση χιλιάδων εργατών.
Πάνω σε αυτά τα προχωρήματα της εργατικής τάξης μπορούμε να οικοδομήσουμε τη συνέχεια και την κλιμάκωση μέχρι την ανατροπή της βαρβαρότητας κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ.
Η τεράστια κρίση του καπιταλισμού διεθνώς έχει σπείρει τον πανικό στις άρχουσες τάξεις και τις κυβερνήσεις που τις υπηρετούν. Η ΕΕ σπαράσσεται από τους ανταγωνισμούς τους καθώς κάθε κυβέρνηση θέλει να σώσει τους δικούς της τραπεζίτες πάνω απ’ όλα. Το μόνο που συμφωνάνε είναι η επιβολή όλο και πιο άγριων μέτρων λιτότητας και περικοπών σε βάρος των εργατών, μια ατέλειωτη λεηλασία μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών που χτυπάει την εργατική τάξη και χρυσώνει τους τραπεζίτες.
Η μόνη διέξοδος από αυτό το χάος είναι η πάλη για μια εργατική εναλλακτική λύση με διαγραφή του χρέους, κρατικοποίηση των τραπεζών και επιβολή εργατικού έλεγχου στα κλειδιά της οικονομίας, στο τραπεζικό σύστημα και στις μεγάλες επιχειρήσεις. Η πάλη για να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό και να ανοίξουμε το δρόμο για μια κοινωνία με εργατική δημοκρατία και Σοσιαλισμό. Κανένας αναρχικός πετροπόλεμος δεν μπορεί να υποκαταστήσει αυτή την πάλη.
Μπορούμε και πρέπει να βαδίσουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτές τις κρίσιμες ώρες που βράζει η οργή για τις επιθέσεις της κυβέρνησης μπορούμε να μετατρέψουμε το θυμό μας σε οργάνωση της κλιμάκωσης του αγώνα: Συνελεύσεις σε κάθε χώρο δουλειάς, αποφάσεις για απεργίες διαρκείας και καταλήψεις, εκλογή απεργιακών επιτροπών για την υλοποίηση των αποφάσεων.
Όλα αυτά είναι ρεαλιστικά βήματα. Τη μαζικότητα και την ορμή της Πανεργατικής δεν την εξασφάλισαν οι ηγεσίες από τα πάνω αλλά οι χιλιάδες εργάτες και εργάτριες που κατέβασαν το νοσοκομείο τους, το εργοστάσιο ή το υπουργείο τους στη δράση. Αυτή είναι η δύναμη που μπορεί να οργανώσει και τη συνέχεια. Κάθε εργατικός χώρος που φτιάχνει απεργιακή επιτροπή για την κλιμάκωση της πάλης αυτή την ώρα βάζει τις βάσεις και για την προοπτική να περάσει ο έλεγχος στα χέρια των εργατών.
Σε αυτή την προσπάθεια καλούμε κάθε αγωνιστή να στρατευτεί. Πάρτε μέρος στην ανοιχτή συνέλευση που καλεί η Επιτροπή Αλληλεγγύης Συνδικάτων και Συνδικαλιστών (ΕΠΑΣΣ) στο Θέατρο ΔΙΑΝΑ (Iπποκράτους 7) την Κυριακή 23 Οκτώβρη 11πμ. Πάρτε μέρος στις τοπικές συνελεύσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που βαδίζει προς την πρώτη πανελλαδική συνδιάσκεψή της.
Το δυνάμωμα του κινήματος έχει ανάγκη την επαναστατική αντικαπιταλιστική αριστερά που δίνει μάχες για τη διαγραφή του χρέους, τη ρήξη με τα δεσμά της ΕΕ και του ευρώ και για τον εργατικό έλεγχο. Το ΚΚΕ έκανε ένα βήμα μπροστά με την απόφασή του να εγκαταλείψει τις διαχωριστικές κινήσεις και να βρεθεί για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια μαζί με τους χιλιάδες απεργούς στην κοινή πολιορκία της Βουλής, έστω κι αν οι ηγεσίες ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν τις ανούσιες διαμάχες τους για την πατρότητα του κινήματος και την «ιδιοκτησία της πλατείας». Χρειάζεται να κάνουν πολλά βήματα ακόμα και θα τα κάνουν αν η αντικαπιταλιστική αριστερά συνεχίσει να οργανώνει τη βάση και να βάζει την ανατρεπτική
προοπτική. Τώρα είναι η στιγμή για τον καθένα και την καθεμιά να βάλει τον εαυτό του/της σε τούτη την προσπάθεια.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΥ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΟΥ Κ.Κ.Ε.
Eλπιδοφόρο προανάκρουσμα μεγάλων λαϊκών αγώνων
ΠAΛΛAΪKO MHNYMA ANTIΣTAΣHΣ
για την απόκρουση και ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής κυβέρνησης - ολιγαρχίας - EE - ΔNT
Mε αστυνομικές κατασταλτικές επιθέσεις και προβοκάτσιες επιχειρεί η κυβέρνηση να τρομοκρατήσει και να ανακόψει τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων. Με απεργιακές κινητοποιήσεις και μαζικές διαδηλώσεις δίχως προηγούμενο στα μεταπολιτευτικά χρόνια, εκατοντάδες χιλιάδες λαού και νεολαίας, πλημμυρίζοντας τους δρόμους στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σ' όλες τις πόλεις της Ελλάδας στις 19 Oκτώβρη και συνεχίζοντας μαχητικά τις κινητοποιήσεις στις 20 Oκτώβρη· μέρα ψήφισης στη Βουλή του κυβερνητικού πολυνομοσχεδίου έστειλαν ηχηρό και ελπιδοφόρο μήνυμα παλλαϊκής αντίστασης στην κυβερνητική πολιτική και τα Μνημόνια της φτώχειας και της εξαθλίωσης, της ανεργίας και της τρομοκρατίας, της εθνικής υποτέλειας και ξενοδουλείας.
Στους δρόμους, ο αδούλωτος ελληνικός λαός, διαδήλωνε τη δική του θέληση ενάντια στη χρεοκοπημένη αντεργατική - αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, αλλά στη Βουλή, οι κυβερνητικοί εντολοδόχοι της οικονομικής ολιγαρχίας και της τρόικας κάνοντας την ανομία «νόμο», ψήφιζαν και επικύρωναν τους προσυμφωνημένους όρους των ξένων κηδεμόνων, που φέρνουν τα κοινωνικά δικαιώματα στο απόσπασμα, την ελληνική οικονομία ανέκκλητα στη χρεοκοπία και τη χώρα στη νεοαποικιακή υποδούλωση και λεηλασία.
Για να καταπνίξουν την αναπόφευκτη λαϊκή αντίσταση και για να δαμάσουν την κοινωνική οργή που απλώνεται, η κυβέρνηση και τα όργανά της καταφεύγουν στην πιο ανενδοίαστη και θρασύτατη δημαγωγία, στο πατριδεμπόριο και όλο και πιο απροσχημάτιστα στην ωμή αστυνομική βία και τρομοκρατία που κλιμακώνεται ασύστολα προσχεδιασμένα και προκλητικά.
Η άγρια καταστολή είναι το καταφύγιο των αντιδραστικών απέναντι στο λαό που παλεύει για τα δικαιώματά του και που το άπλωμα της οργής του, όσο κι αν εκδηλώνεται πολύμορφα, συχνά ασύντακτα και κεντρικά ασυντόνιστα, υψώνει φραγμούς αντίστασης στον οδοστρωτήρα της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής. O καταιγισμός χημικών εναντίων χιλιάδων διαδηλωτών, τα ΜΑΤ, τα ρόπαλα, οι τρομοκρατικές επελάσεις του μηχανόβιου «ιππικού» των ειδικών δυνάμεων, δεν πρόκειται να σταματήσουν τη λαϊκή πάλη. Παρά τις εκτεταμένες επιχειρήσεις των δυνάμεων καταστολής και την αξιοποίηση από αυτές της προβοκατόρικης δράσης των κουκουλοφόρων θιασωτών της τυφλής βίας, παρά την κλιμάκωση της τρομοκρατίας εναντίον του λαού, που είχε σαν οδυνηρή συνέπεια το θάνατο εργάτη συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ στις διαδηλώσεις της 20ής Oκτώβρη όπως και τους τραυματισμούς δεκάδων και εκατοντάδων διαδηλωτών, παρά τις απαγορεύσεις απεργιών και την επιστράτευση με φασιστικούς νόμους απεργών, οι αγώνες του λαού συνεχίζονται και μπορούν και πρέπει να ξεδιπλωθούν ακόμα πιο πλατιά μπροστά σε νέες αντεργατικές - αντικοινωνικές θύελλες που επέρχονται στους προσεχείς «κολασμένους» καιρούς της χρεοκοπίας και της διάλυσης που οδηγεί το λαό και τη χώρα η ντόπια ολιγαρχία, οι κυβερνήσεις της και τα ξένα αφεντικά τους.
Η σύνοδος κορυφής της ΕΕ στις 23 Oκτώβρη, εν μέσω παρατεινόμενων αντιθέσεων ανάμεσα στα αρπακτικά του ιμπεριαλισμού για το ποιος θα βγει πιο ισχυρός και πιο αλώβητος από την οικονομική κρίση, όχι μόνο δεν πρόκειται να πάρει αποφάσεις «σωτηρίας» της Ελλάδας όπως κηρύσσουν οι εγχώριοι υποτελείς του ιμπεριαλισμού, αλλά με όποιο «κούρεμα» κι αν δρομολογήσει, θα σηματοδοτήσει πιο απερίφραστα και ωμά την ελληνική χρεοκοπία και το πέρασμα της χώρας μας από την ιμπεριαλιστική κηδεμονία στην ακόμα πιο απροσχημάτιστη ξενοκρατία.
Αυτή την προοπτική, καμιά δημαγωγία δεν μπορεί να τη συγκαλύψει και καμιά μανούβρα και «πρωτοβουλία» της κυβέρνησης που παραπαίει, δεν μπορεί να τη συσκοτίσει. Μόνη προοπτική για τον εργαζόμενο λαό, είναι η οργάνωση και το δυνάμωμα των αγώνων του. Ας δώσουμε ενεργητικά τη συμβολή μας γι' αυτό το σκοπό. Κάτω η αντιλαϊκή και ξενόδουλη κυβερνητική πολιτική. Όλοι στον αγώνα.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Κ.Κ.Ε. (μ-λ)
ΛΑΪΚΗ ΟΡΓΗ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΕ Η ΧΩΡΑ!
Η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΝΑ ΜΠΕΙ ΦΡΑΓΜΟΣ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΗ ΕΠΙΘΕΣΗ,
ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΕΣ!
Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011
Το ΚΚΕ(μ-λ) χαιρετίζει τους εκατοντάδες χιλιάδες απεργούς που επί δύο μέρες γέμισαν τους δρόμους και τις πλατείες στην Αθήνα και σε όλες τις πόλεις της χώρας απαιτώντας να μην ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο.
Η 48ωρη πανεργατική απεργία που κήρυξαν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων σε δημόσιους οργανισμούς, υπουργεία, ΔΕΚΟ, νοσοκομεία κ.λπ. τις τελευταίες εβδομάδες, έδειξε -για άλλη μια φορά- ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός μας είναι πλέον αποφασισμένοι να αγωνιστούν για την ανατροπή της βαρβαρότητας που επιβάλλει η πολιτική της κυβέρνησης, για το διώξιμο της Τρόικας, του ΔΝΤ και των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Και στην απόφασή τους αυτή, μέσα από μαζικές συνελεύσεις και με αγωνιστικές αποφάσεις στους χώρους δουλειάς και στα σωματεία, ξεπερνούν και τα εμπόδια που θέτουν οι κάθε λογής εργατοπατέρες.
Το ΚΚΕ(μ-λ) καταγγέλλει την κρατική τρομοκρατία που, ιδιαίτερα τη δεύτερη μέρα οργάνωσε σχέδιο-«σκούπα» εκκαθάρισης του Συντάγματος εξαπολύοντας χημικό πόλεμο ενάντια στους διαδηλωτές. Στην πρόωρη διάλυση της μαζικότατης συγκέντρωσης στο Σύνταγμα συνέβαλε και η σύγκρουση των λαθεμένων και προβοκατόρικων στάσεων και πρακτικών γύρω από το ποιος είναι ο «ιδιοκτήτης» της πλατείας. Από τη μια, αυτών που έσπευσαν να περικυκλώσουν τη Βουλή ως ο «αυθεντικός ταξικός πόλος» και, από την άλλη, αυτών που εξαντλούν την ύπαρξή τους στον πετροπόλεμο. Αυτή η σύγκρουση έδωσε πάτημα στην κυβέρνηση να επισπεύσει την επίθεσή της στους διαδηλωτές. Και, δυστυχώς, είχε και νεκρό.
Ανεξάρτητα από την έκβαση της ψηφοφορίας για το νομοσχέδιο, οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να συνεχίσουν την αντίστασή τους στην πολιτική της τρόικας και των εντολοδόχων της (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ), για να αποτρέψουν την εφαρμογή του πολυνομοσχεδίου.
Ο μόνος δρόμος για την υπεράσπιση της ζωής τους είναι αυτός του αγώνα και της αντίστασης. Ούτε οι εκλογές ούτε οι όποιες συγκυβερνήσεις μπορεί να ετοιμάζονται.
To EEK KATAΓΓEΛΛEI :
Tο Eργατικό Eπαναστατικό Kόμμα χαιρετίζει την χωρίς προηγούμενο γιγάντια κινητοποίηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών σε όλη την Ελλάδα στη Γενική Απεργία της 19-20 Οκτωβρίου. Τα ποσοστά της συμμετοχής στην απεργία ήταν πρωτοφανή. Προπαντός η απέραντη λαοθάλασσα που πλημμύρισε τους δρόμους και το Σύνταγμα στην Αθήνα αλλά και τις πλατείες και τους δρόμους σε όλη την χώρα. Οι εργάτες κι όλες οι λαϊκές μάζες που καταστρέφονται από την Tρόϊκα και τους ντόπιους γκαουλάϊτέρ της νοιώθουν πια την δύναμή τους, την συνειδητοποιούν και αρχίζουν να την ασκούν στην αρένα της ιστορικής πάλης που κρίνεται η μοίρα τους.
H υπερψήφιση του αισχρού πολυνομοσχέδιου της κυβέρνησης της Tρόικας δεν έχει καμμιά κοινωνική νομιμοποίηση. Aυτή η κυβέρνηση πρέπει αμέσως να φύγει, όπως είναι η απαίτηση των διαδηλωτών και εκατομμυρίων λαού. H βία των MAT δεν πρόκειται να τη σώσει.
Tο EEK καταγγέλλει την κυβέρνηση της Tρόϊκας και την αστυνομία ως υπεύθυνες για το θάνατο διαδηλωτή, μέλους του ΠAME και γραμματέα του σωματείου οικοδόμων στο Bύρωνα. Εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στην οικογένεια και τους συντρόφους του νεκρού.
Γύρω από τη σωρό του νεκρού για αρκετές ώρες στήθηκε μια μεγάλη προπαγανδιστική επιχείρηση με στόχο να μεταθέσει τις ευθύνες από την αστυνομία και την κυβέρνηση σε άλλες ομάδες διαδηλωτών και ειδικά στους αντιεξουσιαστές που συγκρούστηκαν με την περιφρούρηση του ΠΑΜΕ. Η στοχοποίηση επιδιώκει τόσο να βγάλει λάδι τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους αλλά και να ανάψει πράσινο φως σε ένα πογκρόμ κατά των αναρχικών αλλά και κατά οποιουδήποτε δεν συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις.
Στην επιχείρηση παραπληροφόρησης μετείχαν δυστυχώς το ίδιο το KKE αλλά και άλλες δυνάμεις της αριστεράς, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που με μια κατάπτυστη ανακοίνωση θέλησε να υπερακοντίσει και το ίδιο το ΚΚΕ σε σταλινικού τύπου προβοκατορολογία. Αποδείχθηκε από το επίσημο ανακοινωθέν του νοσοκομείου Eυαγγελισμός ότι ο νεκρός πέθανε, όχι από χτύπημα με πέτρα, όπως αρχικά λεγόταν, αλλά από ανακοπή. Όπως σύντροφοί του δηλώνουν τα φονικά ασφυξιογόνα αέρια της αστυνομίας είναι η άμεση αιτία που οδήγησε στο θάνατο.
Tο EEK καταγγέλλει την απαράδεκτη στάση της ηγεσίας του KKE, που την Πέμπτη, δεύτερη ημέρα της πανεργατικής γενικής απεργίας, περικύκλωσε τη βουλή, όχι για να διαμαρτυρηθεί εναντίον της ψήφισης των καταστροφικών κυβερνητικών μέτρων, αλλά για να προστατεύσει τη βουλή από τη μήνι των διαδηλωτών. Γιατί τί νόημα είχαν οι «αλυσίδες» για να μην περάσουν οι υπόλοιποι διαδηλωτές των άλλων συνδικάτων που δεν ανήκουν στο ΠAME και των οργανώσεων της αριστεράς; Πού ακούστηκε η περιφρούρηση να έχει πλάτες στη βουλή και να κοιτάζει απειλητικά στους διαδηλωτές; Aκόμη και το 2008, στην εξέγερση του Δεκέμβρη, η ηγεσία του KKE δεν είχε τέτοια συμπεριφορά, αν και τότε κατάγγελνε τους «κουκουλοφόρους» και υποσχόταν επανάσταση που δεν θα σπάσει τζάμι… Tότε, έκανε διαδηλώσεις μακρυά από τους υπόλοιπους προς το Mεταξουργείο και την πλατεία Kουμουνδούρου. Tώρα βγήκε να προστατέψει τον -κατά τη λενινιστική διατύπωση- αστικό κοινοβουλευτικό στάβλο, το πολιτικό σύστημα του του σήποντος καπιταλισμού. Aντί για περικύκλωση της βουλής η ηγεσία του KKE οργάνωσε την περιφρούρηση της βουλής και τον αποκλεισμό του λαού!
Το EEK είναι κατηγορηματικά αντίθετο με την χρήση βίας για την «λύση» των πολιτικών διαφορών μέσα στο κίνημα. Είναι εγκληματική και τυχοδιωκτική η χρησιμοποίηση πετροπόλεμου και μολότοφ από την μεριά ορισμένων αναρχικών εναντίον της περιφρούρησης και των οπαδών του KKE που είχαν συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα. H συντηρητική σταλινική πολιτική της ηγεσίας του KKE πρέπει πολιτικά να νικηθεί μέσα στο εργατικό κίνημα. Mόνο τις δυνάμεις του αστικού κράτους και την κυβέρνηση της Tρόικας συμφέρει να μετεξελιχθεί ο κοινωνικός πόλεμος σε μια αριστεροαναρχική ή ενδοαριστερή βίαιη βεντέτα. Όλη η δύναμη του μαζικού κινήματος πρέπει να στραφεί κατά του κράτους και του κεφαλαίου κι όχι κατά μελών και οπαδών άλλων εργατικών οργανώσεων με διαφορετική πολιτική κατευθύνση.
Mετά την επιτυχία της διήμερης πανεργατικής απεργίας είναι η ώρα να οργανώσουμε άμεσα μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας, για την ανατροπή των Tροϊκανών και των Mνημονίων τους, για μια εργατική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση, για να ανοίξει ο δρόμος για την εργατική εξουσία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Eργατικό Eπαναστατικό Kόμμα
Αθήνα, 20/10/2011
1. Η ΟΚΔΕ χαιρετίζει τους εκατοντάδες χιλιάδες απεργούς και διαδηλωτές που επί δυο μέρες στις 19-20 Οκτώβρη πλημμύρισαν τους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας και των άλλων πόλεων της χώρας, ζητώντας να μην περάσουν τα βάρβαρα μέτρα και να φύγουν η κατοχική κυβέρνηση Παπανδρέου, η Τρόικα και το ΔΝΤ. Η συμμετοχή της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας στη 48ωρη απεργία και στις κινητοποιήσεις-διαδηλώσεις ήταν χωρίς προηγούμενο. Ήταν μια συνέχεια και ένας μεγαλειώδης σταθμός στην ιστορία του εργατικού κινήματος της χώρας μας, του παρατεταμένου κοινωνικού πολέμου που ξεκίνησε πριν από περίπου δυο χρόνια ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές της καταστροφής των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, του κινήματος των πλατειών και των «Ιουνιανών», του αγώνα φοιτητών-μαθητών, των καταλήψεων των Υπουργείων, του ηρωικού αγώνα των εργαζομένων στους Δήμους… των αμέτρητων μικρών και μεγάλων απεργιών, κινητοποιήσεων και αντιστάσεων. Πάνω απ’ όλα όμως οι εργαζόμενες μάζες έδειξαν τη διάθεση και τη θέλησή τους να συνεχίσουν τον αγώνα και ότι είναι έτοιμες να κατέβουν σε Γενική Απεργία Διαρκείας για να συντρίψουν την Κυβέρνηση της συμφοράς και της καταστροφής, την Τρόικα και όλους τους ντόπιους και ξένους γκαουλάιτερ.
Είναι βέβαιο ότι οι εργαζόμενες μάζες θα θάψουν γρήγορα το άταφο πτώμα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και στην περίπτωση που γραφειοκρατικές οι ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αδιαφορήσουν γι’ αυτό το καθολικό αίτημα των εργαζόμενων και της νεολαίας. 2. Η ΟΚΔΕ καταγγέλλει την κρατική βαρβαρότητα των μηχανισμών καταστολής, που για ακόμη μια φορά επιτέθηκαν με μανία και τόνους χημικών ενάντια στους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στην πλατεία Συντάγματος και τους γύρω δρόμους. Η τραγική κατάληξη αυτής της βαρβαρότητας ήταν ο θάνατος του οικοδόμου, μέλους του ΠΑΜΕ, κάτι που ήταν αναμενόμενο και που μόνο από «τύχη» δεν είχε συμβεί μέχρι τώρα. Η ΟΚΔΕ για τον άδικο χαμό του συνδικαλιστή Δημήτρη Κοτζαρίδη, γραμματέα του Παραρτήματος Βύρωνα του Συνδικάτου Οικοδόμων, εκφράζει τα ειλικρινή και βαθιά συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους συντρόφους του. 3. Η ΟΚΔΕ, πιστή στις αρχές του επαναστατικού μαρξισμού και τις παραδόσεις του εργατικού κινήματος, δεν μπορεί να μην στηλιτεύσει και όλα τ’ άλλα που συνέβησαν στην πλατεία Συντάγματος κατά τις δυο ημέρες 19-20/10 και προκάλεσαν ζημιά στο εργατικό κίνημα και ως έναν ορισμένο βαθμό επίσπευσαν την προσχεδιασμένη επίθεση των μηχανισμών καταστολής, διευκόλυναν την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές να προχωρήσουν σε κατασυκοφάντηση του εργατικού κινήματος.
Α) Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ δεν περικύκλωσε τη Βουλή. Αυτό που έκανε ήταν να την περιφρουρήσει από τους αγανακτισμένους διαδηλωτές και να μην αφήσει κανένα να πλησιάσει. Όσο και αν φωνάζει ότι δήθεν προστάτευσε το λαϊκό και εργατικό κίνημα, δεν μπορεί να πείσει κανέναν και να κάνει το άσπρο-μαύρο. Έκανε ακριβώς το αντίθετο, προστάτευσε τη Βουλή, αυτό τον «ορνιθώνα της αστικής τάξης» από την οργή των εργατικών και λαϊκών μαζών, από τα εκατοντάδες εργατικά σωματεία. Όλοι οι εργαζόμενοι και τις δυο μέρες είδαν και κατάλαβαν καλά το ρόλο και τις ενέργειες του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ. Οι σταλινικές αποκλειστικότητές τους ότι δήθεν αυτοί «εκπροσωπούν το εργατικό κίνημα», ότι είναι ο «μοναδικός ταξικός πόλος» κλπ. που συνοδεύονται από τόνους συκοφαντίας και λάσπης ενάντια σε άλλες τάσεις και αγωνιστές του κινήματος, προκαλούν οργή και αγανάκτηση στη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και δεν έχουν καμιά πέραση. Την ίδια πρακτική επανέλαβαν και σε άλλες πόλεις (πχ. Γιάννενα), προκαλώντας την οργή διαδηλωτών.
Β) Αυτή η εξοργιστική στάση του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ δεν δικαιολογεί τη βάρβαρη επίθεση ενάντια στα μπλοκ του από ομάδες ροπαλοφόρων, που η σύνθεσή τους και η πολιτική τους είναι αρκετά περίεργη και επιλήψιμη. Το αναρχοαυτόνομο ρεύμα έχει τεράστια ευθύνη για την επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ-ΠΑΜΕ και για το γεγονός ότι δεν μπορεί να προστατεύσει τις γραμμές του από προβοκάτορες και όργανα της Αστυνομίας. Για τους επαναστάτες μαρξιστές, η σύγκρουση με την προδοτική πολιτική των ρεφορμιστών (του ΚΚΕ ή όποιου άλλου χώρου) σημαίνει πάνω απ’ όλα την πάλη για την ανάπτυξη της αυτοοργάνωσης και της ριζοσπαστικοποίησης των εργαζομένων, για την οικοδόμηση μιας μαζικής επαναστατικής δύναμης.
Γ) Οι ανακοινώσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι κατάπτυστες. Προκαλεί «κατάπληξη» το γεγονός ότι το ρόλο του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ, που είδαν όλοι οι εργαζόμενοι, δεν «μπόρεσαν» να τον δουν αυτοί. Πρόκειται μόνο για συσκότιση και παραπληροφόρηση ως προς τα γεγονότα; Ασφαλώς όχι μόνο αυτό. Πρόκειται, ειδικά για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για μια τάση εξωραϊσμού του ΚΚΕ και φαντασιακής πολιτικής προσέγγισής του, που και τα δυο είναι καταστρεπτικά για το εργατικό κίνημα, ειδικά όταν αυτός ο ίδιος χώρος έχει επανειλημμένα δεχτεί κάθε είδους επιθέσεις από την ηγεσία και το μηχανισμό του ΚΚΕ. Τέλος, προκαλούν πολλά ερωτηματικά οι αλυσίδες (άραγε μαζί με μέλη του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ;) και το πανό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη συμβολή των οδών Όθωνος και Αμαλίας και θα χρειαζόταν μια επίσημη ανακοίνωση εκ μέρους της για το τι ακριβώς έκανε εκεί. 4. Εμπρός να δώσουμε το τελευταίο χτύπημα στη δοσίλογη κυβέρνηση του Παπανδρέου. Όλοι μαζί στηριγμένοι στις δυνάμεις μας, με Γενική Απεργία Διαρκείας, για ν’ ανοίξουμε τον δρόμο για μια άλλη κοινωνία, δημοκρατική, ριζοσπαστική, σοσιαλιστική.
ΨΗΦΙΣΜΑ ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Μετά τη Βάρκιζα, το Πολυτεχνείο, το Χημείο (1979), τον Δεκέμβρη και αρκετές άλλες φορές, ήρθε και πάλι η πραγματικότητα να αναδείξει τον ρόλο του κόμματος που συστηματικά προδίδει τους λαϊκούς αγώνες. Αν έπνιγαν με τα πολιτικά τους γραφεία οποιαδήποτε γενική και αποφασιστική απεργία όλα αυτά τα χρόνια, αν στιγμάτιζαν κάθε εξέγερση ως "προβοκάτσια", πλέον η ιστορία δείχνει ότι δεν επρόκειτο για "απλά πολιτικά λάθη", αλλά για συντεταγμένη και συνειδητή στάση προάσπισης της κοινοβουλετικής δικτατορίας και των καπιταλιστικών οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων. Αυτό έκαναν και χθες (20/10) ενώ μέχρι τότε καλούσαν τον κόσμο σε διαδηλώσεις για την ανατροπή της κυβέρνησης. Περιφρούρησαν την ομαλή λειτουργία της βουλής αντί να την περικυκλώσουν, λειτούργησαν πιο βαρβαρα και από την αστυνομία, ανοίγοντας κεφάλια, και "έδωσαν" διαδηλωτές στις θεσμικές δυνάμεις καταστολής. Το χειρότερο από όσα έπραξαν ήταν ότι νομιμοποίησαν το κράτος που δολοφόνησε έναν από τους συντρόφους τους αποδίδοντας τον φόνο του σε παρακρατική βία.
Από χθες, οριστικά πια και αμετάκλητα, το λεγόμενο "ΚΚΕ" δεν είναι παρά ένα ανάχωμα στο εγχείρημα ενταφιασμού του κοινοβουλευτικού πτώματος και πρέπει να αποτελεί βασικό πολιτικό στόχο οποιουδήποτε ελεύθερου ανθρώπου παλεύει για την αξιοπρέπειά του σε αυτές τις κρίσιμες μέρες. Δεν πρέπει η πρόταση αυτή να εκλαμβάνεται ως διάσπαση στον χώρο του κινήματος. Μπορεί με τους απλούς ψηφοφόρους του "ΚΚΕ" να έχουμε κοινά προβλήματα και κοινούς στόχους, αλλά η πολιτική και η πρακτική της ηγεσίας στην οποία είναι προσκολλημένοι ταυτίζεται απόλυτα με τις επιταγές της κυβέρνησης και των τοποτηρητών των ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ. Δεν συμπορευτήκαμε ποτέ ως τώρα, δεν πρόκειται ποτέ να είναι μαζί μας. Να έχουμε όλοι στον νου μας, ότι το "ΚΚΕ" θα ξαναλειτουργήσει ως πέμπτη φάλαγγα του δικτατορικού καθεστώτος, ελπίζοντας για άλλη μία φορά σε ψιχία από το κοινό κοινοβουλευτικό τραπέζι, όπως το 1990.
Το ίδιο κατακριτέα είναι και η στάση όσων πολιτικών φορέων, κοινοβουλετικών και μη, στήριξαν είτε έμμεσα με την σιωπή τους είτε άμεσα με τις ανακοινώσεις τους, την στάση του "ΚΚΕ". Από τη στιγμή που τα κόμματα αυτά παραμένουν σ' ένα κοινοβούλιο εντελοδόχων της ΤΡΟΙΚΑ και συνεχίζουν να εισπράττουν τους αδρούς μισθούς τους, είναι απολύτως συνυπεύθυνα για ό,τι συνέβη ως τώρα και για ό,τι επακολουθήσει. Οι αρνητικές τους ψήφοι στα μνημόνια και τα πολυνομοσχέδια, αποδεικνύουν ακριβώς τον ρόλο τους στη δικτατορία. Παρέχουν το άλλοθι της πολυφωνίας και της δημοκρατίας, στην καθ' όλα στημένη βουλή των αντιπροσώπων, ώστε ο εξαθλιωμένος λαός να συνεχίσει να μετρά τα κουκιά σε κάθε στημένη εκ των προτέρων ψήφιση νόμων που καταργούν το μέλλον του και ταυτόχρονα να τρέφεται από την αυταπάτη ότι κάποιος μιλά εξ ονόματός του για τα συμφέροντά του. Έτσι αφήνει την αντιπολίτευση στους επαγγελματίες της πολιτικής και δεν αισθάνεται ότι πρέπει να αντιδράσει άμεσα και αυτοπροσώπως. Οποιαδήποτε ψήφος, ακόμη και σε εξωκοινοβουλευτικά κόμματα της "άκρας αριστεράς" στις τοπικές και εθνικές εκλογές δεν είναι παρά λάδι στο γρανάζι και νομιμοποίηση της "ορθότητας" της υπάρχουσας κοινοβουλευτικής δικτατορίας.
Από τις 25 Μαΐου που συγκεντρωθήκαμε στην πλατεία αναδείξαμε την άμεση δημοκρατία ως την δυνατότητα του καθενός να συμμετέχει, να διαβουλεύεται και να συνδιαμορφώνει αυτόνομα, χωρίς ιδεολογικές ή κομματικές ταυτότητες. Θα παραμείνουμε εδώ ενάντια στον ξοφλημένο κοινοβουλευτισμό τους και την γραφειοκρατία τους. ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ
Λαϊκή Συνέλευση Πλατείας Συντάγματος 21/10/2011
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ
Ανακοίνωση της αναρχοσυνδικαλιστικης πρωτοβουλίας ροσινάντε για την 48ωρη απεργία και τα γεγονότα που έλαβαν χώρο στις 20/10
1. Η 48ωρη Γενική Απεργία στις 19 και 20 Οκτώβρη, αν και ανοργάνωτη και προορισμένη να χάσει από την συνδικαλιστική ηγεσία, απέδειξε περίτρανα ότι καμία δύναμη στον κόσμο δεν είναι ισχυρότερη από τη συλλογική δύναμη των εργαζομένων και ότι αυτή η τελευταία πηγάζει από τους ίδιους τους χώρους δουλειάς και έχει την απεργία ως κύριο όπλο. Περισσότερο από 1 εκατομμύριο διαδηλωτές σε όλη την Ελλάδα, η μεγαλύτερη διαδήλωση των τελευταίων 35 χρόνων στην Αθήνα και σε πολλές ακόμα πόλεις και ένα παραδειγματικό μπλοκάρισμα της παραγωγής σε όλη τη χώρα, συνθέτουν δίχως αμφιβολία τη μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση της μεταπολίτευσης και αποδεικνύουν ότι αυτή η κυβέρνηση και τα αφεντικά τους του Κεφαλαίου, έχουν χάσει οποιοδήποτε έρεισμα μέσα στην κοινωνία και πρέπει να φύγουν. Όσο μένουν, είναι πλέον προφανές, ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε καθεστώς οικονομικής αλλά και πολιτικής δικτατορίας.
2. Τα άμεσα και απτά αποτελέσματα αυτής της απεργιακής κινητοποίησης ήταν κατά πολύ υποδεέστερα των δυνατοτήτων. Η κυβέρνηση δεν κινδύνευσε έστω με πτώση, το πολυνομοσχέδιο δεν καταψηφίστηκε, ούτε καν διατηρήθηκε ζωντανή μια συζήτηση για την κλιμάκωση και την τελική αντεπίθεση των εργαζομένων.
3. Τα αίτια αυτής της αποτυχίας βρίσκονται για μία ακόμη φορά στους αδιάφορους αλλά και εγκληματικούς ταυτόχρονα πολιτικούς σχεδιασμούς που κατατρώγουν το συνδικαλιστικό και γενικότερα το εργατικό κίνημα. Για ακόμη μία φορά, μικρά και μεγάλα «μαγαζάκια» προτίμησαν να οργανώσουν τη δική τους παρέλαση, όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας, σαμποτάροντας ανοιχτά κάθε λαϊκό ή συνδικαλιστικό σχεδιασμό που θα προωθούσε την οικονομική οργάνωση της τάξης και θα μπορούσε να οδηγήσει στη νίκη.
4. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στην συνδικαλιστική παράταξη ΠΑΜΕ του ΚΚΕ, που αντιγράφοντας τις αντεπαναστατικές πρακτικές των σοσιαλδημοκρατών της δεκαετίας του ’30, επιχείρησε να εμποδίσει κάθε κίνηση με διαφορετικά χαρακτηριστικά από τα δικά του, να καταστείλει κάθε μορφής ριζοσπαστικοποίηση των εργατών και να περιφρουρήσει το αστικό κοινοβούλιο από τους διαδηλωτές. Στην πραγματικότητα, αυτό που ήθελε ήταν να περιφρουρήσει τη διαχείριση της ήττας για λογαριασμό του.
5. Η στάση του ΠΑΜΕ/ ΚΚΕ ξεπέρασε κάθε όριο όταν το ίδιο το βράδυ της 20ής Οκτώβρη ένας αγωνιστής εργάτης μέλος του πέθανε εξαιτίας των δολοφονικών χημικών της Αστυνομίας και εκείνο επιχείρησε να συνδέσει το θάνατό του με τα επεισόδια που είχε η περιφρούρηση του με άλλους διαδηλωτές. Τις ανακοινώσεις του ΠΑΜΕ μάλιστα ξεπέρασαν σε προβοκατορολογικό παραλήρημα εκείνες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κάποιων συνιστωσών της, που παρακαλάνε το ΚΚΕ να τις παίξει. Αλλά και η πλειονότητα των οργανώσεων, δεν αναφέρθηκε ουσιωδώς ούτε στην απεργία ούτε στην ανάγκη κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων, λες και 48 ώρες απεργίας έγιναν για να οργανωθεί μια συμπλοκή.
6. Πέρα και έξω από αποτυχημένους και βλαπτικούς πολιτικούς σχεδιασμούς είναι η άθλια στάση κομματιών της διαδήλωσης που επιτέθηκαν όχι κατά της περιφρούρησης αλλά εναντίον διαδηλωτών του ΠΑΜΕ με μάρμαρα και βόμβες μολότοφ που έπεφταν στο πλήθος. Αποδοκιμάζουμε αυτές τις πρακτικές με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, όπως και την επίθεση της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ με κράνη και παλούκια εναντίον κάθε άλλου διαδηλωτή.
7. Η ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ – Ροσινάντε, κάνει έκκληση σε όλες τις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος για άμεσο απεργιακό συντονισμό, προκειμένου να απαντηθεί η βάρβαρη οικονομική επίθεση του Κεφαλαίου και των κυβερνητικών της υπηρετών και να τσακισθεί ο κρατικός αυταρχισμός.
8. Η λύση σήμερα βρίσκεται στην οργάνωση της οικονομικής πάλης της εργατικής τάξης. Με όπλο την ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
Στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο
Μέχρι τη νίκη!
ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ – Ροσινάντε
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΤΙΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Να τελειώνουμε με την κυβέρνηση και με το Μνημόνιο
Η μεγαλειώδης συμμετοχή των εργαζόμενων και της νεολαίας στην απεργία και τα απεργιακά συλλαλητήρια της 19ης και 20ης Οκτώβρη απέδειξε ότι η κυβέρνηση έχει κλείσει τον πολιτικό κύκλο της. Στο βαθμό που η λαϊκή αντίσταση και η γενικευμένη ανυπακοή συνεχιστούν, το οριστικό τέλος της είναι θέμα χρόνου. Οφείλουμε όμως να υπογραμμίσουμε ότι η τελική πτώση της καταρρέουσας κυβέρνησης δεν ταυτίζεται κατ' ανάγκη με την αναίρεση της κοινωνικής λεηλασίας που έχει επιφέρει το Μνημόνιο. Για να πάρουμε πίσω όσα μας έχουν αρπάξει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, θα χρειαστούμε μια συνεκτική στρατηγική λαϊκής κοινωνικής αντιπολίτευσης, καθώς και τακτικές δρόμου που θα συνδυάζουν τη μαζικότητα με τη μαχητικότητα.
Ειδικά για τα γεγονότα της 20ης Οκτώβρη έχουμε να παρατηρήσουμε ότι το ΚΚΕ επέδειξε για μια ακόμα φορά λογικές καθεστωτισμού και «ιδιοκτησίας» του κινήματος, στήνοντας μπροστά στη Βουλή ζώνη αποκλεισμού των υπόλοιπων διαδηλωτών, μεταξύ των οποίων κι εργατικών σωματείων, τα οποία πρωτοστατούν στους αγώνες της περιόδου. Ωστόσο, η στάση του ΚΚΕ επ' ουδενί δικαιολογεί τις βάρβαρες επιθέσεις διαδηλωτών του αναρχικού μπλοκ με μολότοφ και πέτρες εναντίον διαδηλωτών του ΠΑΜΕ. Πέρα από την αυτονόητη ηθική απαξία τους, τέτοιες ενέργειες λειτουργούν διαλυτικά για το κίνημα, ενισχύουν το συντηρητισμό και υποδαυλίζουν την αναρχοφοβική προβοκατορολογία. Πρέπει επίσης να υπενθυμίσουμε ότι ο αναρχικός χώρος πολύ συχνά επιδεικνύει τις ίδιες ακριβώς «ιδιοκτησιακές» λογικές για τις οποίες εγκαλεί τώρα το ΚΚΕ.
Η έκφραση των θερμών συλλυπητήριων προς την οικογένεια του Δημήτρη Κοτζαρίδη δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από την παρατήρηση ότι Κοτζαρίδης πέθανε αγωνιζόμενος για έναν καλύτερο κόσμο.
Παρά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου από 153 διαπλεκόμενους, ο αγώνας θα συνεχιστεί. Με ενίσχυση των λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές καθώς και των πρωτοβάθμιων σωματείων, με ξετύλιγμα σε όλη τη χώρα εκστρατειών πολιτικής ανυπακοής «Δεν Πληρώνω», με τη δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης, καθώς και με το συντονισμό των επιμέρους αντιστάσεων, έχουμε τη δυνατότητα να διαμορφώσουμε ένα καινούργιο κοινωνικό τοπίο. Ο μόνος τρόπος που έχουμε για να επιβιώσουμε, είναι να φτάσουμε τη λαϊκή αντίσταση ως το τέλος, ως την εξέγερση και την ανατροπή.
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα (Κίνηση Αθήνας)
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ
ΑΘΗΝΑΣ
Στο ΚΚΕ αποδίδει την ευθύνη για τα σημερινά γεγονότα με ανακοίνωση η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας, σημειώνοντας: «Οι καιροί των ροπαλοφόρων του ΚΚΕ πέρασαν ανεπιστρεπτί, όπως πέρασε και η εποχή που έκοβαν χέρια και έβγαζαν τα μάτια των ανήμπορων αρχειομαρξιστών και τροτσκιστών».
Στην ανακοίνωση-καταγγελία η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας αναφέρει:
"Αποκλειστικά υπεύθυνο για τα σημερινά (20-10-11) γεγονότα στο Σύνταγμα είναι το ΚΚΕ. Η απόφασή του να μονοπωλήσει τη διαδήλωση στο Σύνταγμα και να καταλάβει μονοπωλιακά το πάνω διάζωμα (Β. Αμαλίας) πάρθηκε για λόγους τηλεοπτικής και πολιτικής ... υπεραξίας και ήταν μία πράξη επιθετική απέναντι στην κοινωνία. Αποφάσισαν να αποκλείσουν την πρόσβαση του κόσμου προς τη Βουλή, ανοίγοντας το δρόμο για τους βουλευτές, προκειμένου να πανηγυρίσουν την έξοδο των δικών τους βουλευτών, των βουλευτών υποτίθεται του ‘όχι’.
Χρησιμοποιώντας την περίφημη περιφρούρησή του –η οποία συνετρίβη με το πρώτο μπαμ και διεσώθη πρόσκαιρα με την συνεργασία και την επέμβαση των ΜΑΤ- εμπόδισε, σαν δύναμη καταστολής, την διέλευση στους πολίτες.
Οι προκλητικές δηλώσεις των προβεβλημένων στελεχών του κόμματος περί προβοκατόρων, κουκουλοφόρων και άλλα ηχηρά παρόμοια πυροδότησαν από μέρες το κλίμα. Προσπάθησαν δε να οικειοποιηθούν το Σύνταγμα, το οποίο κατασυκοφαντούσαν και λοιδορούσαν από την στιγμή που έγινε χώρος δημόσιος, χώρος της Άμεσης Δημοκρατίας.
Δεν κατάλαβε τίποτε το ΚΚΕ από τον Δεκέμβρη του ’08, όταν έντρομο ζητούσε τη βοήθεια του Καραμανλή με επίσημες επισκέψεις. Οι καιροί των ροπαλοφόρων του ΚΚΕ πέρασαν ανεπιστρεπτί, όπως πέρασε και η εποχή που έκοβαν χέρια και έβγαζαν τα μάτια των ανήμπορων αρχειομαρξιστών και τροτσκιστών.
Το αντιεξουσιαστικό κίνημα, που τα τελευταία 30 χρόνια μπαινοβγαίνει στις φυλακές και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της αντίστασης της κοινωνίας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, έχει αποκτήσει δύναμη, δυνατότητα και συνείδηση.
Ας μην παρασύρεται το κόμμα από τη γνωστή του τακτική στο χώρο των πανεπιστημίων. Η κοινωνία είναι μια σκληρή πραγματικότητα, ένας ωκεανός, όπου αρκεί ένας μικρός κυματισμός για να πνίξει κάθε ολοκληρωτισμό.
Η Άμεση Δημοκρατία αναδύεται στα συντρίμμια του παλιού κόσμου.
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας"
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΙΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ
Εκατοντάδες χιλιάδες απεργοί, εργαζόμενοι και άνεργοι, φοιτητές και μαθητές πλυμμηρίσαν τις πλατείες, τους δρόμους σε όλη την Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της 48ωρης γενικής απεργίας στις 19 και 20 Οκτώβρη. Η μαζική συμμετοχή στην απεργία των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, στον στενό δημόσιο τομέα αλλά και σε νευραλγικά κέντρα του ιδιωτικού τομέα έδωσαν τον τόνο και ανέδειξαν την διάθεση της εργατικής τάξης για αγώνα ενάντια στην ολοκληρωτική καθυπόταξη της ζωής μας στον κοινωνικό μεσαίωνα, που από κοινού σχεδιάζουν και υλοποιούν το εγχώριο και υπερεθνικό κεφάλαιο, με πολιτικούς εκφραστές το πολιτικό σύστημα, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Απέναντι στις φωνές της ενσωμάτωσης και της συνδιαλλαγής του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού της ΓΣΕΕ και των υποστηρικτών της, πως ο κόσμος της εργασίας δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός απεργιακού αγώνα διαρκείας, η καλύτερη απόδειξη για το ακριβώς αντίθετο ήρθε με την πανκοινωνική μαζική συμμετοχή των εργαζομένων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας. Οι εργαζόμενοι δώσαμε, από διαφορετικές αφετηρίες, με το βροντερό παρόν μας σε όλη την Ελλάδα τη δυνατότητα να πιστεύουμε, ακόμη πιο αποφασιστικά, πως η γενική απεργία διαρκείας και το μπλοκάρισμα της καπιταλιστικής μηχανής δεν είναι κάποιο εγκεφαλικό σχέδιο κάποιων "μειοψηφιών", αλλά οφείλει να μετασχηματιστεί σε πραγματικό υλικό πρόγραμμα αγώνα για την αντεπίθεση και νίκη των εργατικών αναγκών.
Παρόλ' αυτά, η 48ώρη απεργία κατέδειξε και τα όρια της διαμαρτυρίας της τάξης μας, όταν αυτή δεν συνοδεύεται από το χτίσιμο εργατικών και κοινωνικών αντιθεσμών, που θα μπορούν από νέα, αναβαθμισμένη σκοπιά τόσο να βαθαίνουν τη συνειδητοποίηση και τη χειραφέτηση της συνείδησης των εργαζομένων, όσο και να δίνουν την απαραίτητη διάρκεια και επικινδυνότητα απέναντι στο σύστημα. Αυτή η ανάγκη φάνηκε ακόμη μεγαλύτερη στη Θεσσαλονίκη, όπου η χρεοκοπημένη γραμμή της "περικύκλωσης" της γραμματείας Β.Ελλάδος, χωρίς κάποια λογική συνέχισης του αγώνα, απομαζικοποίησε για άλλη μια φορά τα απεργιακά μπλοκ. Παρά τη μεγάλη συμμετοχή και στη Θεσσαλονίκη, η ανυπαρξία ενός κέντρου αγώνα και του στόχου για πραγματικό μαζικό εργατικό εκβιασμό - που να ξεπερνά το επίπεδο του συμβολικού - απέναντι στην κυβέρνηση, οδήγησε τελικά στο να μείνει αναπάντητη ακόμη και η προκλητική εισβολή της αστυνομίας στο ΕΚΘ. Είναι φανερό ότι ιδιαίτερα στην πόλη μας απαιτείται η αναβάθμιση του εργατικού κινήματος τόσο σε επίπεδο περιεχομένου, αλλά και στο επίπεδο του δρόμου.
Έτσι η κυβέρνηση ψήφισε, έστω και με οριακή πλειοψηφία, το πολυνομοσχέδιο που βάζει ταφόπλακα σε ένα απο τα βασικότερα, μέχρι σήμερα, όπλα της εργατικής διεκδίκησης. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων αλλάζει, από τη βάση της, τη διαμόρφωση της αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης στον ελληνικό καπιταλισμό. Η θεσμοθέτηση της ατομικής διαπραγμάτευσης των όρων εργασίας, κάτι που βέβαια ήδη ισχύει σε μεγάλο βαθμό στο ιδιωτικό τομέα, μαζί με τις απολύσεις στο δημόσιο, και κυρίως την έκρηξη της ανεργίας, δίνει το πράσινο φως στην εργοδοσία για έναν άνευ όρων εξευτελισμό των συνθηκών διαβίωσης των εργαζόμενων. Η επιστροφή σε όρους εργασίας, που στην Ελλάδα έχουν να υπάρξουν απο το 1911, αλλάζει δραματικά και τους δρόμους, μέσα από τους οποίους από εδώ και πέρα θα μπορεί να δίνεται αποτελεσματικά η μάχη των σωματείων και των εργατικών συνελεύσεων παντού. Μία αναγκαία συνολική τοποθέτηση για αυτό το ιστορικών διαστάσεων γεγονός, ξεφεύγει από τα όρια και τους σκοπούς αυτής της ανακοίνωσης.
για να υλοποιηθεί το σχέδιο για την υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μαζί με τα ΜΜΕ εξαπέλυσε μία πρωτοφανή για τα δεδομένα της Ελλάδας, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά, εκστρατεία τρομοκράτησης η οποία, αυτή τη φορά, πήρε ξεκάθαρα αναβαθμισμένα φασιστικά χαρακτηριστικά. Το φασιστικό διάγγελμα των τριών υπουργών, που δόθηκε στη δημοσιότητα μόλις δύο ημέρες πριν την γενική απεργία και το κάλεσμα τους στη κοινωνία να περιφρουρήσει με μαζικούς όρους την αστική δημοκρατία και τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, χαράσσει την νέα γραμμή νομιμοποίησης και μηδενικής ανοχής που ορίζει σήμερα το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του υποστηρικτές. Διαβάζουμε λοιπόν στην ανακοίνωση:
Μια κοινωνία που αγωνιά και αναζητεί δημιουργικές διεξόδους από την κρίση, προφανώς και δεν μπορεί να τα φορτώνει όλα στην αστυνομία και τους εισαγγελείς. Καμιά εισαγγελική ή αστυνομική ενέργεια δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κοινωνική αυτενέργεια. Η μία δραστηριότητα, άλλωστε, συμπληρώνει και στηρίζει την άλλη. Η μεν κοινωνία έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί τον εαυτό της από κάθε επιβολή ιδεολογικών, κομματικών ή συντεχνιακών συμφερόντων, οι δε δημοκρατικά νομιμοποιημένες κρατικές λειτουργίες έχουν την υποχρέωση να ανταποκριθούν στο κοινωνικό αίτημα για την τήρηση της νομιμότητας. Δίχως τη στήριξη των πολιτών η λειτουργία του κράτους θα συκοφαντηθεί ως αυταρχική και, πάντως, θα έχει περιορισμένη αποδοτικότητα. Και δίχως το κράτος και τις λειτουργίες του, η κοινωνία των πολιτών δεν θα είχε νόημα, όποια γνώμη κι αν πλειοψηφούσε σε αυτήν."
Σε αυτό το κάλεσμα για μια εκ νέου παροχή συναίνεσης και για μια αναβαθμισμένη νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος μπροστά στα μάτια ολόκληρης της κοινωνίας ανταποκρίθηκε και στήριξε πολιτικά το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ την δεύτερη μέρα της 48ωρης απεργίας με την κατάπτυστη στάση του στο Συνταγμα στην Αθήνα.
Το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ παίζοντας τον ρόλο του υπερασπιστή της αστικής νομιμότητας, δεν "περιφρούρησε" κάποια διαδήλωση ή κινητοποίηση του. Ξεκάθαρα και χωρίς ίχνος ντροπής, με πλάτη στη Βουλή και μέτωπο απέναντι στους εργαζόμενους απεργούς και διαδηλωτές, διασφάλισε από το πρωί την ομαλή είσοδο των βουλευτών στο κοινοβούλιο, περιφρούρησε τη διαδικασία της ψηφοφορίας και σε ανοιχτή συνεννόηση με την αστυνομία απέκλεισε το δρόμο για τη Βουλή σε εκατοντάδες απεργιακά μπλοκ. Βασικός (και όχι πρώτος, γιατί για εμάς πάντα πρώτος είναι η κρατική καταστολή) υπεύθυνος για τα βίαια γεγονότα είναι το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, που με την βίαιη και αντεργατική του συμπεριφορά απαγόρευσε σε χιλιάδες εργαζόμενους το δικαίωμα τους να διαδηλώσουν μπροστά στη Βούλη.
Αυτή η στάση του ΚΚΕ δεν μας εκπλήσσει. Το ΚΚΕ δεν πρόδωσε την Πέμπτη 20/10 εμάς ή την εργατική τάξη. Για εμάς το ΚΚΕ εμφανίζεται ως κομμάτι του αστικού μπλοκ εξουσίας, που στις πιο κρίσιμες στιγμές της ταξικής πάλης, όπως ήταν και η 48ωρη απεργία και ο Δεκέμβρης του 2008, θα παίρνει το μέρος του αστικού κόσμου, όντας πραγματική εφεδρεία και "αμορτισέρ" απορρόφησης των κοινωνικών κραδασμών. Δίκαια λοιπόν κερδίζει τα συγχαρητήρια και τα εύσημα από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και τους Πρετεντέρηδες των ΜΜΕ, αλλά και την αποστροφή από χιλιάδες αγωνιζόμενους εργαζόμενους. Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως το εργατικό κίνημα που έχουμε ανάγκη σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι ΟΥΤΕ ΠΑΜΕ-ΟΥΤΕ ΓΣΕΕ τόσο σε ότι αφορά στο περιεχόμενο των διεκδικήσεων του, όσο (εξίσου σημαντικό) και στις δομές οργάνωσης του και μορφές πάλης του.
Όμως το ΠΑΜΕ πρόδωσε τον ΝΕΚΡΟ ΑΠΕΡΓΟ ΕΡΓΑΤΗ, σύντροφο και συναγωνιστή του. Προδίδει τη μνήμη του νεκρού εργάτη, ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΗΜΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ που η κυβέρνηση εξαπολύει σε κάθε ευκαιρία, όταν ανακαλύπτει τους υπεύθυνους της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ όχι στο κράτος και το κεφάλαιο, αλλά στο...κίνημα "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ" και εφευρίσκει εχθρούς σε δήθεν αναρχοφασίστες. Την ίδια στιγμή μάλιστα, που οι γιατροί αλλά και οι συγγενείς του νεκρού εργάτη έχουν δηλώσει κατηγορηματικά πως έπεσε νεκρός από τα χημικά σε μεγάλη μάλιστα απόσταση από τα βίαια επεισόδια. Σκυλεύει, λοιπόν, τη μνήμη του νεκρού και προσβάλλει κάθε αγωνιζόμενο εργάτη, όταν δίνει διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης στο σύστημα με τη εξευτελιστική τοποθέτηση της Α.Παπαρήγα στη Βουλή, πως "εμείς δεν πρόκειται να φωνάξουμε για νεκρό διαδηλωτή". Αυτή τη λογική της υποταγής και της συνδιαλλαγής οφείλει η εργατική τάξη να απομονώσει πολιτικά στις μαζικές της διαδικασίες.
Σε αυτή τη γραμμή νομιμότητας που το σύστημα χαράσσει και στις 20/10 επέβαλε στο δρόμο το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, έντρομες μπροστά στον κοινωνικό εκφασισμό που ήδη ζούμε, και άλλες συνιστώσες της Αριστεράς τρέξανε ήδη να στριμωχτούν. Η αναμενόμενη, για μας, πολιτική γραμμή υπεράσπισης της αστικής νομιμότητας από την πλευρά του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιβληθεί στα εργατικά σωματεία και τους εργατικούς αγώνες. Η αντίστοιχου ύφους και πολιτικής γραμμής ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δημιουργεί ακόμα περισσότερα ερωτήματα για το ρόλο και τη συμβολή που θέλει να έχει στο εγχείρημά των πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων, αφού φαίνεται πως η πρότασή της απομακρύνεται διαρκώς από την ανάγκη της από τα κάτω οργάνωσης των αγώνων και της συνολικής επαναστατικής ανατροπής. Με αυτές τις πολιτικές που βάζουν, άλλες από το παράθυρο και άλλες από την πόρτα, τη λογική της ανάθεσης της "λύσης στη κρίση" στα χέρια των πολιτικών δυνάμεων που τις πρεσβεύουν και πετούν στην άκρη την αναγκαία ταξική εργατική ενότητα, εμείς έχουμε διαχωρίσει τη θέση μας εδώ και καιρό, στηρίζοντας και προωθώντας τη λογική συγκρότησης Ταξικών Σωματείων Βάσης με άμεση δημοκρατία στη δομή και επαναστατική στόχευση ανατροπής στο περιεχόμενο, γιατί η ενότητα μπορεί να παραχθεί μόνο στη βάση της τάξης και όχι στη συμφωνία των επιτελείων των πολιτικής.
Εμείς δεν είμαστε εδώ για να δικάσουμε ή να κρίνουμε πρακτικές και λογικές που αναπτύσσονται εντός του κινήματος. Θεωρούμε όμως υποχρέωσή μας να ξεμπροστιάζουμε όποιον αυτές τις μέρες συμπαρατάσσεται στη γραμμή της αστικής νομιμότητας απέναντι και ενάντια στο κίνημα, όπως έπραξαν ξεκάθαρα οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ. Λογικές που αντιλαμβάνονται το κίνημα προνομιακά ιδιοκτησία τους δεν μπορούν και δεν πρέπει να ισχυροποιούνται.
Γνωρίζουμε πολύ καλά, και δεν χρειαζόμαστε διδασκάλους να μας το υπαγορεύουν, πως δεν μπορούν να αλλάξουν τα πάντα με ένα "ντου" στη Βουλή. Γνωρίζουμε όμως επίσης καλά ότι, σήμερα που όλοι οι θεσμοί ενσωμάτωσης και μεσολάβησης της λαικής οργής έχουν εκπέσει, καθώς επανακαθορίζονται τα διαχειριστικά πλαίσια στη βάση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, οι ειρηνικές διαμαρτυρίες πίεσης προς την κυβέρνηση είναι τουλάχιστον σ' αυτή τη συγκυρία αναποτελεσματικές. Ήταν μονόδρομος για την τάξη χθες, ώστε να μην ξημερώσει σήμερα μια μέρα χωρίς κανένα εργατικό δικαίωμα , να προσπαθήσει να διακόψει απ' ευθείας στα πλαίσια της απεργίας την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Αυτή η προοπτική, γνωρίζουμε ότι, πρέπει να ζυμωθεί με μια πολιτική που θα είναι σε θέση να παράξει η εργατική τάξη για τον εαυτό της.
Γι' αυτό παλεύουμε για ένα ανεξάρτητο εργατικό κίνημα, ρήξης με την εργοδοτική ΓΣΕΕ και το καθεστωτικό ΠΑΜΕ, συνολικής επαναστατικής ανατροπής. Αγωνιζόμαστε για την δικαίωση σήμερα των εργατικών διεκδικήσεων και αναγκών, που μόνο η επαναστατική ανατροπή μπορεί να φέρει και καμιά κυβέρνηση καπιταλιστικής διαχείρισης δεν μπορεί να υλοποιήσει. Υπερασπιζόμαστε τις πρακτικές ενός μαζικού εργατικού κινήματος, οργανωμένο σε σωματεία βάσης και εργατικά συμβούλια γειτονιάς, διαμορφωμένο από τη θέληση και τον αγώνα της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Υπερασπιζόμαστε ένα εργατικό κίνημα ούτε εθνικό, ούτε συντεχνιακό, αλλά αντίπαλο δέος στις κυβερνήσεις τους, τις ευρωπαϊκές τους ολοκληρώσεις, συνολικά στον κόσμο των αφεντικών. Αγωνιζόμαστε, τέλος, για ένα μαζικό επαναστατικό εργατικό κίνημα που θα σαρώσει στο διάβα του τις "υγειονομικές ζώνες" υπεράσπισης της αστικής εξουσίας και όποιον τις στηρίζει, για να ανοίξει ο δρόμος για μια διαφορετική κοινωνική οργάνωση. Ζούμε κι αναπνέουμε για να πραγματώσουμε στο σήμερα τη κοινωνία των ελεύθερα συναιτεριζόμενων παραγωγών, των ελεύθερα συναιτεριζόμενων ανθρώπων
