ΤΟ 2011 ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ 2008

''Από την Αραβική άνοιξη μέχρι την Αθήνα, από το occupy wall street μέχρι την Μόσχα πρόσωπο της χρονίας ο διαδηλωτής''

ανθρωποειδή λιτζάρουν μετανάστη

Τα ΚΝΑΤ εφορμούν..

Το 2011 φεύγει αφήνοντας μας πίσω τις παρακαταθήκες μεγάλων μαχών. Μια χρονία με δυο 48ωρες γενικές απεργίες και τρεις 24ωρες, μια χρονία οπου ξεπήδησαν σε κάθε γειτονία συνελεύσεις κατοίκων,αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι , καταλήψεις πανεπιστημιών σχολείων και δημοσίων κτηρίων, ο λαικός ξεσηκωμός την 28η οκτωμβρίου και κλείνει με τον ηρωικό αγώνα των εργαζομένων στην χαλυβουργία. Παρόλα αυτά πρέπει να  μας προβληματίσουν και τα γεγονότα που συναίβησαν στην περιοχή πέριξ του αγιου παντελεήμονα μετα την δολοφονία του μανώλη καντάρη και των πογκρόμ νεοφασιστικών ομάδων ενάντια σε μετανάστες, η διαφαινόμενη άνοδος της ακρας δεξιάς, η εντατικοποίηση της κρατικής καταστολής καθως και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στις 20 οκτώμβρη με την σύγκρουση των ομάδων περιφρούρησης του ΚΚΕ με διαδηλωτές και ο νεκρός διαδηλωτής μέλος του ΠΑ.Μ.Ε. .Ο φετινός κοινωνικός αναβρασμός  παρόλα ταύτα δεν είναι ελληνική ιδιαιτερότητα.Αναμφισβήτητα η χρονιά που τώρα συμπληρώνεται, συνοδευόμενη από ευχές να «φύγει και να μην ξανάρθει» είναι η πιο συνταρακτική και έντονη μετά από δεκαετίες. Οι περισσότεροι δεν μπορούν να αποφύγουν τις τολμηρές αναλογίες. Με το 1789, το 1848, το 1871, το 1905, το 1968. Όπως έγραψε στο εκπληκτικό του κείμενο με τίτλο «Η άνοιξη αντιμετωπίζει το χειμώνα» ο Μάικ Ντέιβις «σίγουρα μερικά θεμελιώδη πράγματα εξακολουθούν να ισχύουν, αλλά και κλασικά μοτίβα επαναλαμβάνονται. Τύραννοι τρέμουν, αλυσίδες σπάνε και τα παλάτια δέχονται έφοδο. Οι δρόμοι μετατρέπονται σε μαγικά εργαστήρια όπου δημιουργούνται πολίτες και σύντροφοι, και οι ριζοσπαστικές ιδέες μπορούν και αποκτούν ξαφνικά τελλουρική δύναμη… Αλλά θα μπορέσει αυτός ο νέος κομήτης διαμαρτυρίας να δείξει αντοχή στο χειμωνιάτικο ουρανό ή πρόκειται για μία εξαιρετικά σύντομη και εκθαμβωτική βροχή μετεωριτών; Δεδομένου ότι η μοίρα των προηγούμενων αναβληθεισών επαναστατικών ημερών μας έχει προειδοποιήσει πως η άνοιξη είναι η μικρότερη των εποχών, ειδικά όταν οι Κομμουνάροι αγωνίζονται στο όνομα ενός ‘’διαφορετικού κόσμου’’, για τον οποίο δεν έχουν ακόμη κανένα πραγματικό σχέδιο ή έστω μία εξιδανικευμένη εικόνα.»Η χρονιά που πέρασε έφερε τα περισσότερα δάκρυα και τα περισσότερα χαμόγελα για τις γενιές που δεν έζησαν τον πόλεμο. Σπανίζουν σε όλο τον πλανήτη τα μέρη που μια οικογένεια να μη λύγισε μπροστά στην οικονομική καταστροφή και να μην κοίταξε με απόγνωση το μέλλον. Αλλά και δεν βρίσκεται μάλλον ούτε ένα μικρό χωριό που μια νέα κοπέλα να μην έφτιαξε ένα αυτοσχέδιο πλακάτ και να κατέβηκε στο δρόμο ζητώντας ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Σε μια τέτοια περίοδο λοιπόν όπου η λιτοτήτα θα ωθεί όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθύσμου στην απολύτη εξαθλίωση, η μελέτη και η προσπάθεια ερμηνείας προηγούμενων μαχών είναι απαραίτητη. Και ο Δεκέμβρης του 2008 σίγουρα αποτελεί ένα τέτοιο σημείο αναφοράς.

Για τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 έχουν γραφτεί χιλιάδες γραμμές, εκατοντάδες απόψεις περί απόψεων. Η εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη, η αστυνομική βία, η οργή της νεολαίας, το σοκ, η κοινωνική αγανάκτηση, η πολιτική υποκρισία. Τρία χρόνια μετά, με την κρίση να βαθαίνει ολοένα και περισσότερο το κοινωνικό ρήγμα στη χώρα, έρχεται στο νου μου ένα σύνθημα της περιόδου εκείνης: «Ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ήταν ερώτηση». Η πλειοψηφία των ερμηνειών που έχουν δωθεί γιά τα Δεκεμβριανά έχει μονοδιάστατη οπτική. Η μαζική εξέγερση της νεολαίας θεωρήθηκε απλά ως η αντίδραση σε ένα τραγικό γεγονός κρατικής βίας και, σε άλλες περιπτώσεις, ως η εκτόνωση των νέων απέναντι στο καταπιεστικό κοινωνικό σύστημα. Ο Δεκέμβρης του '08, όμως, δεν ήταν ένα σύνολο βίαιων αντιδράσεων ενάντια στην κρατική βία, όπως παρουσιάζεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Ήταν μια ερώτηση προς το κοινωνικό σύνολο: Είστε διατεθειμένοι να αλλάξετε όσο είναι νωρίς; Η ερώτηση του Δεκέμβρη αφορούσε την οπτική μέσα από την οποία η νεολαία βλέπει το κοινωνικοπολιτικό σύστημα της χώρας. Αφορούσε τον αυταρχισμό της εξουσίας, τις ταξικές πολιτικές, την κοινωνική απομόνωση, την αυξανόμενη καπιταλιστική ερημοποίηση των μικρών και μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, την ιδιωτικοποίηση των πάντων, τη δημιουργία μιάς αυτιστικής, εγωκεντρικής κοινωνίας που περιθωριοποιεί τον αδύναμο και καταβαραθρώνει τις αξίες της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας. Σε αυτήν την κοινωνία που αναγάγει το κέρδος ως υπέρτατη αξία, ο Δεκέμβρης έθεσε το εξής επιχείρημα: «εσείς μιλάτε γιά βιτρίνες, εμείς μιλάμε γιά ζωές». Πολλοί έσπευσαν να το καταδικάσουν ως δικαιολόγηση των όποιων βανδαλισμών συνέβησαν. Οι «ζωές» όμως, στις οποίες οι νέοι αναφέρονται, δεν περιλαμβάνουν μονάχα τα θύματα της κρατικής καταστολής, τους δολοφονηθέντες από τις σφαίρες της εξουσίας όπως ο 16χρονος μαθητής. Περιλαμβάνουν τις ζωές χωρίς μέλλον, τις καταδικασμένες στην ανεργία και την κοινωνική ανέχεια. Τις ζωές που το φαύλο πολιτικό κατεστημένο - με την ένοχη σιωπή της κοινωνικής πλειοψηφίας - καταδικάζει σε επαιτεία, μιζέρια και εξευτελισμό. Η γενιά που εξεγέρθηκε το Δεκέμβρη του 2008, η ίδια που εξεγείρεται σήμερα κατά του δημοσιονομικού Νταχάου που επιβάλλεται στη χώρα, θέτει παρόμοια ερωτήματα με αυτά του γαλλικού Μάη του '68. Αγανακτεί, εξεγείρεται και κυρίως αμφισβητεί - αμφισβητεί το ίδιο το σύστημα μέσα στο οποίο ανατρέφεται. Σαράντα και πλέον χρόνια μετά, η σημερινή νεολαία (της Ελλάδας και της Ευρώπης) είναι λιγότερο προνομιούχα από εκείνη του 1968. «Σήμερα, η είσοδος των νέων στον επαγγελματικό χώρο πραγματοποιείται σε όλο και μεγαλύτερη ηλικία, ενώ οι προοπτικές ταχείας εξέλιξης είναι πλέον λιγοστές» έγραφε προ τριετίας ο έγκυρος γάλλος δημοσιογράφος Ζαν Μαρί Κολομπανί [1]. Γιά τους νέους της δεκαετίας του '60 και του '70 η εξέγερση ήταν σημαντική παράμετρος γιά την αλλαγή της κοινωνίας. Γιά τη σημερινή νεολαία είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία - είναι μονόδρομος. Το ερώτημα, λοιπόν, που τέθηκε το Δεκέμβρη ήταν ξεκάθαρο και είχε αποδέκτη το σύνολο της κοινωνίας και κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά: «Εσύ, θα μείνεις αμέτοχος;». Ένα σύνθημα σε τοίχο της Αθήνας προσπάθησε να θυμήσει στους «ουδέτερους» και «φιλήσυχους» τη ρήση του νομπελίστα ειρήνης Έλι Βίζελ, πως η ουδετερότητα οφελεί τον καταπιεστή και ποτέ το θύμα [2]. Και το θύμα, όπως προαναφέραμε, δεν ήταν μόνο ο δολοφονημένος Αλέξης. Ήταν το σύνολο της μη προνομιούχας νεολαίας. «Ο καναπές σου, η συνενοχή σου» έγραφε το σύνθημα. Σε αυτές τις γραμμές των τοίχου συνοψίζεται το ερώτημα που έθεσε ο Δεκέμβρης στην ελληνική κοινωνία τρία χρόνια πριν. Σήμερα είναι περισσότερο επίκαιρο δεδομένης και της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Λαμβάνοντας τα παραπάνω υπ' όψη, τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 αποτέλεσαν μια πολιτική πράξη. Πράξη που επιχείρησε να ξυπνήσει αραχνιασμένες συνειδήσεις και να κινητοποιήσει κοινωνικά αντανακλαστικά - να ευαισθητοποιήσει τους μεγαλύτερους γιά το μέλλον των παιδιών τους. Δεν ήταν διαμαρτυρία, αλλά αντίσταση. «Διαμαρτυρία είναι όταν λέω ότι κάτι δε με ευχαριστεί. Αντίσταση είναι όταν διασφαλίζω ότι αυτό που δε με ευχαριστεί δεν πρόκειται να μου ξανασυμβεί», έγραφε το Μάϊο του 1968 η γερμανίδα δημοσιογράφος και μετέπειτα ηγετικό στέλεχος της οργάνωσης «Φράξια Κόκκινος Στρατός» Ουλρίκε Μάινχοφ. Υπό μια έννοια, η εξέγερση της νεολαίας το Δεκέμβρη έστειλε το μήνυμα ότι η κρατική βία (τόσο η έμπρακτη, όσο και η συνειδησιακή), όποια μορφή και αν έχει, δεν πρόκειται να περάσει. Τα Δεκεμβριανά, λοιπόν, επιχείρησαν να περάσουν την σύγχρονη ελληνική κοινωνία από τη φάση της διαμαρτυρίας σε αυτήν την αντίστασης. Και γιά σύντομο χρονικό διάστημα το πέτυχαν. Το ερώτημα που έθεσαν όμως παραμένει σήμερα αναπάντητο. Και συνεχίζει να πλανάται πάνω από μιά χώρα βυθισμένη στην ύφεση και την αβεβαιότητα. Τρία χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη, λίγα λουλούδια στον τόπο του εγκλήματος, στα Εξάρχεια, θυμίζουν το γεγονός εκείνο της 6ης Δεκεμβρίου. Όσο η κρίση όμως συνεχίζει να βαθαίνει, όσο τα κοινωνικά ρήγματα διευρύνονται, όσο οι πολιτικές ηγεσίες κωφεύουν επιδεικτικά και όσο η κοινωνία παραμένει στην ένοχη ουδετερότητα της και αρνείται να δώσει απαντήσεις, τόσο ο Δεκέμβρης του '08 μοιάζει με σκηνή από το μέλλον

ΗΤΑΝ ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ.... Ήταν Σάββατο βράδυ ανήμερα μιας μεγάλης θρησκευτικής εορτής, πάρα πολλοί πολίτες περνούσαν ευχάριστα την γιορτινή εκείνη ήμερα σε μια έξοδο, σε μια παραδοσιακή φιλική η οικογενειακή συνάθροιση για τα χρόνια πολλά....Εκείνο όμως τα βράδυ εκείνης της διαταραγμένης πολιτικά χρονιάς σήμανε την μεγάλη αρχή μιας τεράστιας νεολαιίστικης και όχι μόνο εξέγερσης...Ο ΑλέξανδροςΓρηγορόπουλος ένα γλυκό παιδί μόλις 15 ετών του αφαίρεσαν βίαια το δικαίωμα στη ζωή χωρίς να τον ρωτήσουν .....τον μετέτρεψαν σε ένα σύμβολο εξέγερσης..επίσης χωρίς να τον ρωτήσουν...Το κορμί του σύρθηκε νεκρό από τα πυρά του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια στη συμβολή Τζαβέλα καιΜεσολογγίου και μπροστά στα μάτια των έκπληκτων φίλων του. Οι οποίοι μαζί με αυτόν είχαν δραπετεύσει από τα καταπιεστικά δεσμά που επιβάλει η κοινωνικοπολιτική ζωή του κόσμου, από τις μαθητικές υποχρεώσεις και αντι να διασκεδάζουν σε μια περιοχή των βορείων προαστίων επέλεξαν να μεταφερθούν στο κέντρο της φτωχής Αθήνας....  Ο Αλέξης θα μπορούσε να διασκεδάζει στο Κεφαλάρι λόγω της εύπορης οικονομικής κατάστασης του οικογενειακού του κύκλου, αντίθετα προτίμησε να κατευθυνθεί στην ιδεολογική περιοχή των Εξαρχείων.  Δυστυχώς δεν προλάβαμε να μάθουμε τους λόγους που οδηγήθηκε παράδοξα εκείνο το βράδυ στα Εξάρχεια. Ίσως ήθελε να συλλογιστεί και εκείνος με τη σειρά του την ζωή του.  Αυτό θα παραμείνει μια απορία που θα κείτεται στην ιστορία, θα γίνει μια μυθοπλαστική ερμηνεία και τροφή αναλύσεων για την προσωπικότητα του.Η αστική εξουσία πήρε ξανά ύλη και χρησιμοποίησε το όπλο της....Αυτή έμελλε να στιγματίσει εκείνο το βράδυ και να διαμορφώσει τις μέρες του Αλέξη, που σαν εφιάλτης θα ωρύονται ακόμη και θα παγώνουν τις χρηματιστηριακές αξίες και συναλλαγές της άρχουσας τάξης...Η νεολαία έκπληκτη άλλα ταυτόχρονα και προετοιμασμένη παρακολουθούσε πριν διαπραχθεί η δολοφονία την καμμένη Αθήνα και όχι από την τηλεόραση αλλά σε πραγματικό χρόνο. Η εξέγερση αυτή πήρε συμβολική ύπαρξη μέσω της νεολαίας και όχι της πολιτικής αυθεντίας.Μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι δεν σάστισαν άλλα ταχύτατα ξέσπασαν στο άκουσμα της τραγωδίας και παρέσυραν στο πέρασμα τους όλη την σκοτεινή κυνική υλική ζωή της χωράς και φύτεψαν νέα λουλούδια εκεί που η αδικία ξέρανε τα άνθη του παρελθόντος.Εκείνοι έσπειραν τον πόνο και γεύτηκαν τον ίδιο πόνο που δεν ήταν πρόσκαιρος όπως πολύ φαντάστηκαν,αλλά αποκαθήλωσε μια απολίτικη δραστήρια και ερωτική γενιά και την μετέτρεψε σε ένα όπλο που η αστική εξουσία τρέμει στο άκουσμα της.Θα ήταν κουτό να επικαλεστώ ότι αυτή η εξέγερση ήταν ελεγχόμενη, κομμένη και ραμμένη στα πλαίσια της άρχουσας τάξης ώστε να εκτονώσει και να αποπροσανατολίσει τις μάζες από τις πολιτικές αναταραχές της  προιδεάζοντας την οικονομική κρίση. Αν ήθελε να πραγματοποιήσει την προπαγάνδα της θα την έπραττε με έναν μη πολιτικό τρόπο. Γιατί η δολοφονία του Αλέξη συνιστά ένα πολύπλοκο γεγονός που θίγει πολλές αιχμές της λειτουργικότητας του αστικού δημοκρατικού Κράτους και κάτι που συνδέεται και αναταράσσει τον ρόλο του κράτους είναι αμιγώς πολιτικό φαινόμενο.Η επιφανειακή επίφαση της δολοφονίας θα μπορούσε να σταθεί στην ψυχολογικά διαταραγμένη ζωή του ειδικού φρουρού που θόλωσε και έπραξε αναλόγως όπως το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί ο (χ) με ανάποδους ακριβώς ρόλους θύτη και θύματος. (Βεβαίως την ψυχολογική ανισορροπία την χρησιμοποίησαν για να εξαντλήσουν όλα τα περιθώρια αθωότητας του Κράτους και να μην δώσουν πολιτικό χαρακτήρα στη δολοφονία). Έφτασαν στο σημείο να επικαλεστούν την γνωστή σε όλους εξοστράκιση σφαίρας, (ξέρετε εκείνη που χτυπάει στο φανάρι δεξιά στην κολόνα στο ταβάνι κάνει δυο ανάποδες τούμπες και καταλάθος...)η οποία καρφώθηκε στην καρδία του παιδιού. Αυτού του νέου που προσωποποιήθηκε ως ο αφυπνιστής της εξέγερσης, σαν ένας ήρωας, ένα σύμβολο που ένωσε ξανά τη νεολαία με την πολιτική, την έφερε ξανά στο προσκήνιο.... που εξωτερίκευσε τον εσωτερικό κόσμο των παιδιών και  τον παρουσίασε σε κοινή θέα για όλους.   Η Ελλάδα είχε τυλιχτεί στις φλόγες, που έκαιγαν τα υλικά χαρακτηριστικά που μισούσε να βλέπει ο καθένας και διέπραξαν ιδεαλιστική κάθαρση. Προειδοποιούσαν πως αν δεν αλλάξουν/με θα πάρουν εκείνοι τις σχολικές τους ξυλομπογιές και θα ζωγραφίσουν εκείνοι την κοινωνία που θέλουν να ζουν.   Είναι αυτά τα παιδιά που δεν έβρισκαν το βήμα να μιλήσουν, που δεν τους δίναμε τη δυνατότητα να μιλήσουν, πήραν σπρέι και ζωγράφισαν στους τοίχους καινούρια μανιφέστα, πήραν καντηλάκια και τα τοποθέτησαν στο σημείο του νέου τους ήρωα, πήραν πέτρες και λιθοβόλησαν όχι τους "μπάτσους" αλλά την αστική δημοκρατία, λιθοβόλησαν ένα σύστημα αγορών, ένα σύστημα που τα πάντα αγοράζονται και πουλιούνται..όπως τα όνειρα και οι εξεγέρσεις.   Μίλησαν για τρομοκράτες που διασαλέυουν την κοινωνικοπολιτική ζωή του τόπου, που δεν αφήνουν να ηρεμήσει η ψυχούλα του δολοφονημένου Αλέξη, που δεν αφήνουν να θρηνήσουν κάποιοι... κρατικοδίαιτοι κερδοσκόποι, που αγόρασαν ακόμη και την εξέγερση για να πουλήσουν προπαγάνδα. Έσπαγαν τράπεζες και ταυτόχρονα χτυπούσαν το τραπεζικό σύστημα και τον καπιταλισμό. Έσπαγαν κάμερες γιατί διεκδικούν και επιζητούν την ατομική και συλλογική ελευθερία προσωπικής επιλογής και απόλαυσης.Είχαν να γευτούν την ελευθέρια πάρα πολύ καιρό, για την ακρίβεια ούτε εγώ την έχω γευτεί και νομίζω ούτε κάποιος άλλος στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχει νιώσει ελεύθερος. (εξαιρουμένων μικρών εξάρσεων)...Το χρονικό εκείνης της δολοφονίας εύστοχα θα μπορούσε να ορισθεί ως προαναγγελθέντο, όλη η κοινωνία στην Ελλάδα και όχι μόνο είχε θρέψει αγανάκτηση και οργή και απλά ανέμενε ένα ήσυχο βράδυ να το κάνει ανήσυχο, να το κάνουν τόσο ανήσυχο που θα ανησυχήσει τόσο την κυβέρνηση Καραμανλή ώστε θα φτάσει στο σημείο να απειλήσει ότι θα δώσει στρατιωτικό νόμo.(Ποιος θα απειλείται περισσότερο μάλλον το αγνοούσε.)Ο Δεκέμβρης από το 1944 σώπαινε, άλλωστε ο Δεκέμβρης, οι μέρες που τον αποτελούν, οι θρησκευτικές εορτές χορηγίας των μεγάλων πολυεθνικών, τα καταναλωτικά πρότυπα είναι όλα σχετικά, η υλιστική τοποθέτηση του ανθρώπου αφήνει το σημάδι και δίνει στην σχετικότητα μια συναισθηματική οντότητα.Αντίθετα με τις αντιανθρωπιστικές μέρες των εορτασμών των Χριστουγέννων που στηρίχθηκαν σε θρησκευτικές ανακρίβειες και καταναλωτικούς συσχετισμούς, αποκτάει η γένια μου και όλες οι επόμενες την παρακαταθήκη για κάτι απολυτός πιο ανθρώπινο.Αυτή η εξέγερση δεν είναι κάτι που απλά έκαιγε για να ξεσπάσει, μετέφερα έναν απόλυτα συμβολικό τρόπο αμφισβήτησης των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών συσχετισμών.Καίγοντας το δέντρο στο σύνταγμα ήθελαν να απορρίψουν το σύμβολο αυτής της εικονικής πραγματικότητας και χριστιανικού εθίμου που δεν επέλεξε κανένας πιστός η άπιστος να υπάρχει.Τώρα μου ήρθε μια εικόνα στο μυαλό με ένα μωρό να είναι στη μέση του πουθενά και ένα άπλετο τοπίο καμένο γύρω του, οραματίζομαι μια ανθρωπινή αναγέννηση που θα ξεκινήσει η από το χάος είτε από τη σταδιακή εκδημοκράτηση.Για να γίνει κάτι από τα δυο που είναι πολίτικα αντιπαραθετικά μεταξύ τους πρέπει να φιλοσοφήσουμε την ανθρώπινη ύπαρξη, πρέπει να φιλοσοφήσουμε ποιος είναι ο ρόλος του ανθρώπου, ποια η παρέμβαση του στα κοινά. Τα οποία κοινά αλληλοσυνδέονται όσο μακρυά και αν βρίσκεται κάποιος/α, είναι η ανθρώπινη ύπαρξη που συνδέεται με την πολιτική, από ένα πεινασμένο παιδί που λιμοκτονεί στην Αφρική, μέχρι ένα υπερτροφικό παιδί στην Νέα Υόρκη που καταναλώνει ακόρεστα burgers στα mcdonalds..Πρέπει να δώσουμε μια πολιτική προσέγγιση σε αυτήν την ανομαλότητα, σε αυτήν την ταξική ανισότητα, πρέπει να αποκτήσουμε πολιτική υποκειμενικότητα για να αναλύσουμε τον ρόλο της ύπαρξης μας και να μην λειτουργούμε σαν μια προσαρμοσμένη μάζα κάτω απο μια θεική και απώτερη προστασία, αλλά σαν μια κοινωνική αρμονία που φοβάμαι να την κατανομάσω...Όλα αυτά δεν αποκρυσταλοποιήθηκαν με μια εξέγερση, η εξέγερση είναι απλά ένα υπόμνημα, που δεν έχει διάρκεια, είναι ένα σκαλοπάτι προς την κοινωνική απελευθέρωση που συμπλέοντας με τον πληθυσμό αποκτά πολιτική συνείδηση, όταν ο κόσμος φτάσει σε επίπεδα αμφισβήτησης τέτοια, θα ορίσει εκείνος τις ανάγκες τους και όχι διάφοροι στοχαστές που προσθέτουν αλλά δεν αθροίζουν το πέρας της ανθρωπότητας.Η εξέγερση δεν έχει υλική μορφή, η εξέγερση πρέπει να γίνει μέσα μας......  «Θα μάθουν όλοι το όνομα μου…».   Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008. Κάπου στο Ψυχικό. Μια παρέα μαθητών, γόνοι καλών οικογενειών με «όνομα», οικονομική επιφάνεια και εξασφαλισμένο μέλλον κάθονται ανέμελα και συζητούν. «Δεν είμαι σίγουρος τι θέλω να γίνω… Αλλά θα μάθουν όλοι το όνομα μου. Θα το δεις. Εγώ θα γίνω διάσημος μια μέρα…».     Η επιστολή που μοίρασαν μαθητές στην κηδεία του Γρηγορόπουλου: ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ! ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ Δεν είμαστε τρομοκράτες, “κουκουλοφόροι”, “γνωστοί-άγνωστοι” ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ! Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι….Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας! Έχουμε ορμή – μη σταματάτε την ορμή μας. ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ! Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς. Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη “βιτρίνα”, παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ! Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε, Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. ΜΑΤΑΙΑ! Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε δεν δημιουργείτε! Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ. Που είναι οι γονείς; Που είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν; ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ! ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας.                                                                     ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ