Το 2011 ξεκίνησε με μια χρήσιμη και ύψιστης σημασίας απόδειξη. Σε αντίθεση με αυτό που θέλουν να μας περάσουν στα σχολεία , οι μάζες φοβίζουν δεν φοβούνται την εξουσία όσο γηραιά και δυνατή αν είναι. Όλα άρχισαν στις 4 γενάρη με την αυτοπυρπόληση του νεαρού πλανόδιου πωλητή, απόφοιτου Πληροφορικής, Mohammed Bouazizi, του οποίου αστυνομικοί κατέσχισαν το εμπόρευμα επειδή δεν είχε άδεια. Και κάπως έτσι έπεσε το πρώτο κομμάτι ενός ντόμινο που έμενε να ταρακουνήσει καθεστώτα σε όλο τον αραβικό κόσμο και να τρομάξει την άρχουσα τάξη ολόκληρου του πλανήτη.
Ήταν η ώρα των “αθλίων”…Χιλιάδες νέοι, απόφοιτοι οι περισσότεροι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης οι οποίοι είναι καταδικασμένοι στην ανεργία, ήρθαν σε σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής σε όλη την χώρα. Το σύνθημα “ Μοχάμεντ κλαίμε για σένα” και η θλίψη για τον θάνατο του νεαρού δεν άργησε να μετατραπεί σε οργή κατά του μισητού δικτάτορα Μπέν Αλί . Μέσα σε λίγη ώρα τράπεζες, κυβερνητικά κτίρια και αστυνομικά τμήματα είχαν παραδοθεί στις φλόγες. Το καθεστώς τρομαγμένο από την μεταδοτικότητα του γεγονότος στην αρχή απάντησε με στυγνή καταστολή. Όμως αφότου η καταστολή το μονό που κατάφερε ήταν περαιτέρω οργή Ο Μπεν Αλι έπρεπε να θυσιαστεί.. Σχηματίστηκε κυβέρνηση με μέλη της προηγούμενης κυβέρνησης και ο Μπεν Αλι φυγαδεύτηκε . Ο κόσμος όμως δεν πείστηκε πως αυτή ήταν ουσιαστική αλλαγή. Απαιτούσαν ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις .
Περίπου ταυτόχρονα στην Αλγερία ο κόσμος εξεγέρθηκε κατά της κερδοσκοπίας των αυξήσεων στις τιμές βασικών προϊόντων κατανάλωσης. Οδοφράγματα, καμένες τράπεζες, καμένα περιπολικά και μάχες σώμα με σώμα είναι το σκηνικό σε όλη την χώρα. Τα αίτια είναι και εκεί τα ίδια με την Τυνησία. Η μεγάλη ανεργία, η φτώχεια και η εξαθλίωση στα οποία έχει οδηγήσει την πλειοψηφία του λαού το καθεστώς και τα υπερεθνικά αφεντικά του. Η κυβέρνηση αμέσως βγήκε να αποσύρει τις αυξήσεις υποσχόμενη μέτρα τα οποία θα “μετριάσουν την οργή”.
Επόμενη χώρα ήταν η Αίγυπτος, μια μεγάλης σημασίας στρατιωτική εταίρο των Η.Π.Α. . Η εξέγερση άρχισε ως συγκεντρώσεις συμπαράστασης στους Τυνήσιους . Και εκεί οι Αιγύπτιοι δεν άργησαν να στραφούν στον δικό τους δεσπότη, τον Μουμπάρακ ο όποιος ετοιμάζονταν να γιορτάσει 30 χρόνια στην ηγεσία της Αιγύπτου. Όμως ο λαός του χάλασε την φιέστα. Και εκεί τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Η Αιγυπτιακή οικονομική πολιτική είχε συμφωνηθεί με το ΔΝΤ (τυχαίο?), οπότε δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν ο λαός. Στην αρχή οι συνδικαλιστές έθεσαν ήπια αιτήματα όπως αυξήσεις στους κατώτερους μισθούς, επιδόματα ανεργίας, δημοκρατικά δικαιώματα και συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που και αυτά φυσικά ήταν αποτελέσματα της οργάνωσης που άφησαν οι μεγάλες εργατικές απεργίες το 2008. Στην συνεχεία όμως αίτημα έγινε η πτώση του Μουμπαρακ. Από το Καιρό και την Αλεξάνδρεια μέχρι το Σουέζ, το Πορτ-Σαιντ και το Ντιμγιατ οι διαδηλωτές καταστρέφουν κομματικά γραφεία και ζητούν ο Μουμπαρακ να πάει να βρει τον Φίλο του τον Αλί στην Σαουδική Αραβία . Διαδηλωτές αναφέρουν πως οι στρατιώτες κατά την διάρκεια των μαχών έστρεφαν τα πυρά τους ενάντια στους μπάτσους , κάτι που έχουμε να το δούμε από την Ουγγρική επανάσταση το 1956. Οπότε δεν είναι ακραίο να μιλάμε για Παλλαϊκή επανάσταση .
Η συνέχεια περιλάμβανε την Ιορδανία και την Υεμένη όπου στην τελευταία σε πορεία που κάλεσε η αντιπολίτευση, εκατοντάδες χιλιάδες συμμετείχαν με αίτημα να φύγει και ο δικός τους δικτάτορας Αλι Αμνταλα Σαλεχ . Φυσικά πρέπει να σημειωθεί και η εξέγερση στην Αλβανία όπου ξέσπασε μετά την αποκάλυψη οικονομικού σκανδάλου και ο λαός εναντιώνεται στην διεφθαρμένη κυβέρνηση που ωθεί σε περαιτέρω προλεταριοποίηση την εργατική τάξη. Όλα αυτά την ώρα που οι παγκόσμιοι εκμεταλλευτές τους παρακολουθούν πανικόβλητοι την “αποσταθεροποίηση” και νιώθουν και την δίκια τους καρεκλά να τρίζει .. Οι μνήμες είναι εξάλλου ακόμη νωπές από την ελληνική εξέγερση του 2008 και τους τρομερούς εργατικούς αγώνες κατά τη διάρκεια του 2010 σε αυτή τη χώρα, τον αγώνα της Tekel στην Τουρκία το 2010, τις γενικές απεργίες και τις φοιτητικές εξεγέρσεις που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του 2010 στη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και τη Βρετανία. Η Επανάσταση στην Τυνήσια και οι εξεγέρσεις που ακολούθησαν σε χώρες του αραβικού κόσμου είναι η πιο σημαντική επίπτωση της πόλωσης της ταξικής πάλης παγκοσμίως μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008 .Πίσω από τις διαφορετικές αφορμές που έδωσαν το έναυσμα για να ξεκινήσει όλη αυτή η επαναστατική διαδικασία βρίσκονται δυο άμεσα αίτια . Πρώτο είναι η άνοδος της ανεργίας σε ένα αβάσταχτο επίπεδο σαν αποτέλεσμα του μεγάλου πλήγματος που έφερε η οικονομική κρίση που έχει διαδωθεί σαν ιός σε ολόκληρο τον κόσμο και δεύτερον το μίσος για τα αυταρχικά πολιτεύματα που τόσα χρόνια καταδυναστεύουν και εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους προς όφελος των δυτικών συμφερόντων. Τα συμπεράσματα από τις μάχες που δόθηκαν και δίνονται στην Βόρεια Αφρική είναι σημαντικά για όλους όσους επιζητούν την ανατροπή της οικονομικής μας χούντας. Αν και είναι ριψοκίνδυνο για μια τόσο πρώιμη διαπίστωση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου