Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ!!



Χτες και προχτές 28 και 29 Ιουνίου η ΓΣΕΕ προκηρυξε 48ωρη απεργία  μετά απο 25 χρόνια και αυτό απο μόνο του αποτυπώνει την πολιτική ρευστότητα και την αναζωπύροση του κινήματος στην Ελλάδα. Ο τελευταίος μήνας ητάν απιστευτός μιας και είχαμε το ξεπήδημα λαικών συνελεύσεων σε όλες τις γειτονίες της χώρας, προπηλακισμούς κυβερνητικών και μη στελεχών , μια 24ωρη και μια 48ωρη απεργία. Εδώ φάνηκε πως οι υπάρχουσες οργανωτικές δομές δεν ικανοποιούν τον κόσμο και στρεφοντε προς ένα αυτοοργανωμένο μέσο πάλης. Το κράτος και οι παραπλήσιοι του  βλέποντας να ξεφεύγει κατα πολύ αυτό που τις πρώτες υποστήριζαν θερμά, το κίνημα των "αγανακτισμένων" πέρασαν στην ολοκληρωτική επίθεση.Απαντόντας στην ταχεία ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου χρησιμοποίησαν ανελέητη βία και επιδόθηκαν σε απίστευτη χρήση χημικών ουσιών όπου το αποτέλεσμα ήταν εκατοντάδες άτομα να καταλήξουν στις πρώτες βοήθειες και στα νοσοκομεία όλης της Αθήνας με σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα, κατάγματα, ανοιγμένα κεφάλια κ.α., πιστεύοντας πως έτσι ο κόσμος θα τρομοκρατηθεί.Δεν τα κατάφεραν...Η πλατεία συντάγματος παρέμεινε κατελειμένη και ο κόσμος πρώθυμος να συνεχίσει τον αγώνα. τα βιντεο παραπάνω δίνουν μια γεύση του τι έγινε χτές και προχτές. αλλά όπως λέει και το σύνθημα ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ έτσι η ομορφία του δρόμου και η αλληλεγγύη μεταξύ του κόσμου δεν μεταδίδεται ουτέ σε βιντεο ούτε σε τίποτα όπως βέβαια και η βιαιότητα των πραιτωρυανών του ΔΝΤ, οπότε
ΟΛΟΙ ΣΤΟΝΔΡΟΜΟ!!!

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

ΤΑ ΙΟΥΛΙΑΝΑ ΤΟΥ 1965

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών κάνουν αναγκαία την αναζωπύροση στην μνήμη κάθε αγωνιστή γεγονότων τα οποία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξη της ιστορίας. Τα λεγόμενα Ιουλιανά το 1965 ήταν η έκρηξη ενός όλο και πιο μαζικού κινήματος το οποίο οδήγησε την αστική τάξη στην έσχατη λύση, αυτή του στρατιωτικού πραξικοπήματος.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Η εισβολή των εργατών στο προσκήνιο
Τα Ιουλιανά του 1965 είναι κομμάτι του ίδιου επαναστατικού κύματος που σάρωσε όλο τον κόσμο στις δεκαετίες του 60 και το πρώτο μισό της δεκαετίας του 70. Ο Μάης του 68 στη Γαλλία έδωσε το όνομά του σε αυτό το μεγάλο ξέσπασμα που ξανάφερε στην επικαιρότητα, μέσα από τη δράση εκατομμυρίων εργατών και νεολαίων, τη προοπτική της επανάστασης. Οι ίδιες αιτίες βρίσκονταν στο υπόβαθρο της έκρηξης από τους δρόμους της Αθήνας τον καυτό Ιούλη του 1965 μέχρι τα εργοστάσια του Παρισιού, του Μιλάνο, του Τορίνο το 1968-1969.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 ο ελληνικός καπιταλισμός άρχισε να μπαίνει σε μια τροχιά οικονομικής ανάπτυξης. Ηταν η εποχή που το άστρο του Καραμανλή μεσουρανούσε. Για τους καπιταλιστές τα κέρδη έπεφταν σα χρυσή βροχή- θα έφταναν στο απόγειό τους μέσα στη χούντα. Στα μάτια των Αμερικάνων το «κράτος της δεξιάς» ήταν ο καλύτερος εγγυητής ότι η Ελλάδα θα έμενε πιστή στο νατοϊκό στρατόπεδο αμόλυντη από τον «ερυθρό κίνδυνο». Η άρχουσα τάξη πίστευε ότι μετά τη αιματηρή συντριβή του κινήματος της Αντίστασης στον Εμφύλιο δε θα αντιμετώπιζαν απειλές στην κυριαρχία τους.
Πράγματι, το εργατικό κίνημα είχε υποστεί μια αιματηρή συντριβή. Αλλά τα πράγματα άρχιζαν να αλλάζουν από τα τέλη της δεκαετίας του ΄50.
Η οικονομική ανάπτυξη του καπιταλισμού σήμαινε ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι άφηναν την ύπαιθρο και ζητούσαν μια καλύτερη ζωή στις πόλεις- μακριά από τη φτώχεια και την ασφυκτική καταπίεση που είχαν επιβάλλει οι νικητές του Εμφύλιου. Εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστευαν στη Γερμανία, στο Βέλγιο και αλλού. Αλλοι έφταναν στην Αθήνα και στις άλλες μεγάλες πόλεις. Ο κλάδος της οικοδομής ήταν τότε σε έξαρση, τα πάντα χτίζονταν και ξαναχτίζονταν. Οι οικοδόμοι θα βρεθούν στη πρώτη γραμμή των μαχών του εργατικού κινήματος, των απεργιών που θα αρχίσουν να παίρνουν ανοδική πορεία.
Η απεργία των οικοδόμων τη 1 Δεκέμβρη του 1960 έκφραζε αυτό το νέο πνεύμα. Εκείνη τη μέρα οι απεργοί οικοδόμοι συγκρούστηκαν στο κέντρο της Αθήνας με την αστυνομία που επιστράτευσε τα μηχανοκίνητα τμήματά της. «Ηταν μια ανοιχτή μάχη με την αστυνομία, που συνδέθηκε με το ξήλωμα των πεζοδρομίων της Αθήνας για ώρες, που έσπασε τα φράγματα της τρομοκρατίας», αναφέρει ένας από τους συνδικαλιστές των οικοδόμων εκείνη τη περίοδο.
Τα συνδικάτα από τον εμφύλιο είχαν περάσει στον έλεγχο «συνδικαλιστών» διορισμένων από την Ασφάλεια. Τα δικαστήρια όριζαν τις διοικήσεις και για να κρατήσουν τον έλεγχο διέγραφαν από τη δύναμη της ΓΣΕΕ και των Εργατικών Κέντρων κάθε σωματείο που δεν ήταν της αρεσκείας τους. Οι αριστεροί οικοδόμοι κατάφεραν να πάρουν την πλειοψηφία σε διάφορα σωματεία τους. Αλλά δεν ήταν τα μοναδικά σωματεία που τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Το 1962 δημιουργείται η κίνηση των «115 Συνεργαζόμενων Εργατοϋπαλληλικών Οργανώσεων» ανάμεσά τους και η ΟΤΟΕ των τραπεζοϋπαλλήλων. Σε λίγα χρόνια τα σωματεία αυτά θα φτάσουν τα 600. Το 1960 είχαν ξεσπάσει 135 απεργίες με 56.000 απεργούς. Το 1964 οι απεργίες είχαν φτάσει τις 339 και οι απεργοί τις 164.000.
Δίπλα στις εργατικές κινητοποιήσεις οι χώροι της νεολαίας αρχίζουν να μπαίνουν σε κίνηση. Στη τριτοβάθμια εκπαίδευση είχαν μπει δεκάδες χιλιάδες παιδιά από οικογένειες εργαζομένων, υπαλλήλων, αγροτών. Οι κινητοποιήσεις για λεφτά για την παιδεία, για δωρεάν συγγράμματα άρχιζαν να δυναμώνουν. Το αίτημα για 15% των δαπανών του προϋπολογισμού για τη δημόσια παιδεία έγινε ένα μεγάλο κίνημα. Ούτε αυτές ήταν εύκολες μάχες �εκτός από τους χαφιέδες του «Φοιτητικού» της Ασφάλειας που έλεγχαν τους συλλόγους, ο κόσμος είχε να αντιμετωπίσει τους ακροδεξιούς τραμπούκους που δρούσαν στα πανεπιστήμια όπως την ΕΚΟΦ- ένα από τα πρωτοπαλίκαρά της ήταν ο Εβερτ της ΝΔ.
Σοκ
Η απάντηση στο κίνημα που δυνάμωνε ήταν η προσπάθεια να το φιμώσουν και να το τρομοκρατήσουν με κάθε μέσο. Το 1958 η ΕΔΑ, το νόμιμο κόμμα της Αριστεράς, είχε πάρει το 24,4% των ψήφων και έγινε αξιωματική αντιπολίτευση. Για την άρχουσα τάξη και τους Αμερικάνους ήταν ένα σοκ. Στις εκλογές του Οκτώβρη του 1961, ο στρατός και οι μυστικές υπηρεσίες με τη σύμφωνη γνώμη του Παλατιού και του Καραμανλή έβαλαν σε εφαρμογή το «Σχέδιο Περικλής». Η τρομοκρατία έφτασε σε πυρετώδη ύψη ιδιαίτερα στην ύπαιθρο. Το μαγείρεμα των εκλογικών καταλόγων έφτασε σε «κωμικά» επίπεδα, 218 χωροφύλακες δήλωσαν την ίδια διεύθυνση προκειμένου να ψηφίσουν εκεί που χρειαζόταν.
Όμως, οι «εκλογές της βίας και νοθείας» δεν είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Προκάλεσαν μια πολιτική κρίση στο στρατόπεδο της άρχουσας τάξης. Η «Ενωση Κέντρου» του Γεώργιου Παπανδρέου δεν αναγνώρισε τα αποτελέσματα και ξεκίνησε τον «ανένδοτο αγώνα».
Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, βουλευτή της ΕΔΑ, το Μάη του 1963 στη Θεσσαλονίκη ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει. Τον Λαμπράκη τον δολοφόνησαν ακροδεξιοί τραμπούκοι που τους είχε οργανώσει η διοίκηση της Χωροφυλακής της περιοχής. Η δολοφονία του προκάλεσε έκρηξη. Η κηδεία του Λαμπράκη στις 27 Μάη στην Αθήνα μετατράπηκε στη μεγαλύτερη πολιτική διαδήλωση από την Απελευθέρωση το 1944, πάνω από 700.000 συμμετείχαν. Η δολοφονία του Λαμπράκη ήταν η αρχή του τέλους για τον παντοδύναμο μέχρι τότε Καραμανλή. Το Δεκέμβρη θα αναγκαστεί να φύγει κάτω από τη κατακραυγή, με ψεύτικο όνομα στο διαβατήριο.
Εν τω μεταξύ, η ΕΡΕ χάνει τις εκλογές του Νοέμβρη του 1963. Η Ενωση Κέντρου δεν εξασφάλισε αυτοδυναμία. Στις εκλογές που έγιναν το Φλεβάρη του 1964, η συντριβή της δεξιάς ήταν θεαματική -η Ενωση Κέντρου πήρε το 52% και η ΕΔΑ το 11,5%.
Η Ενωση Κέντρου ήταν ένα αστικό κόμμα. Είχε διαφορές με την ΕΡΕ αλλά δεν είχε καμιά διάθεση να βάλει χέρι στο αυταρχικό μετεμφυλιακό κράτος. Ηταν ένα κόμμα της «εθνικής αντιπολιτεύσεως» όπως δήλωνε η ηγεσία της. Ανέβηκε στην κυβέρνηση πάνω στο κύμα της αγανάκτησης για τον Καραμανλή και τη δεξιά, πιστεύοντας ότι θα εκτονώσει το κίνημα. Δεν τα κατάφερε. Για παράδειγμα κρατούσε στη θέση τους τους διορισμένους ψευτο-συνδικαλιστές στην ηγεσία της ΓΣΕΕ. Τον Απρίλη του 1964, περίπου 100.000 εργάτες διαδηλώνουν στην Αθήνα με σύνθημα «Θα σε διώξουμε Μακρή όπως τον Καραμανλή» (ο Μακρής ήταν ο «πρόεδρος» της ΓΣΕΕ από τον Εμφύλιο).
Η άρχουσα τάξη έβλεπε με τρόμο τις εξελίξεις. Το παραδοσιακό της κόμμα αποσαρθρώνονταν, η νέα κυβέρνηση δε μπορούσε να ελέγξει τους «από κάτω». Το Παλάτι αποφάσισε να παρέμβει. Ετσι φτάσαμε στα Ιουλιανά.
Στις 15 Ιούλη 1965, ο βασιλιάς απέλυσε στην ουσία τον Γεώργιο Παπανδρέου. Ηθελε να κρατήσει τον έμπιστό του Πέτρο Γαρουφαλιά ως υπουργό Αμυνας και σε καμιά περίπτωση να μη πάρει το υπουργείο ο Γ. Παπανδρέου. Ο έλεγχος του στρατού ήταν κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα και για την εσωτερική και για την εξωτερική πολιτική. Την ίδια στιγμή που ο Παπανδρέου «παραιτούνταν» ορκιζόταν η πρώτη κυβέρνηση «αποστατών» από την Ενωση Κέντρου.
Ο Μαρξ είχε γράψει ότι μερικές φορές «η επανάσταση χρειάζεται το κέντρισμα της αντεπανάστασης» για να δείξει τη δυναμική της. Τα Ιουλιανά ήταν μια τέτοια περίπτωση. Για δυο μήνες περίπου οι δρόμοι ανήκαν στα ποτάμια των διαδηλωτών και η άρχουσα τάξη δε μπορούσε καν να σχηματίσει μια κυβέρνηση για να διαχειρίζεται το κράτος της.
«Στη συνεδρίαση της Βουλής της 25 Αυγούστου [1965] ελέχθη ότι στο διάστημα των σαράντα ημερών από το μοναρχικό πραξικόπημα είχαν πραγματοποιηθεί τετρακόσιες λαϊκές συγκεντρώσεις σε ανοιχτό χώρο. Δυο απο αυτές, η κάθοδος του Παπανδρέου από το Καστρί και η κηδεία του δολοφονημένου από την αστυνομία φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα ήταν της τάξεως των εκατοντάδων χιλιάδων. Ο ρυθμός των δέκα μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων κάθε μέρα δεν νομίζω ότι έχει προηγούμενο στην ελληνική ιστορία», αναφέρει ο Γ. Κάτρης.
Ορμή
Στις 27 Αυγούστου η νέα διοίκηση της ΓΣΕΕ κηρύσσει Γενική Πολιτική Απεργία. Τέτοιο πράγμα είχε να γίνει από το καλοκαίρι του 1946. «Μια τεράστια εργατοθάλασσα ανεβαίνει ορμητικά προς το Σύνταγμα με συνθήματα «Δημοψήφισμα», «Ο στρατός με το λαό», «Ο Σωτήρης Ζει», «1-1-4», «Η Αυλή να μαντρωθεί». Τα μαγαζιά κλείνουν, τα τελευταία μέσα συγκοινωνίας σταματάνε, τα ταξί εξαφανίζονται, η απεργία επιβάλλεται» λέει στο χρονικό εκείνων των ημερών ο Δημήτρης Λιβιεράτος.
Η δυναμική αυτού του κινήματος πήγαινε πολύ μακρύτερα από τη διαμαρτυρία για το διώξιμο του νόμιμα εκλεγμένου πρωθυπουργού της χώρας. Εβαζε στο στόχαστρό του όλο το οικοδόμημα της άρχουσας τάξης μετά τον Εμφύλιο- τα συνθήματα που ζητούσαν τη κατάργηση της Μοναρχίας- «η Αυλή να μαντρωθεί», «Δημοψήφισμα», αυτό έδειχναν.
Ομως, το κίνημα των Ιουλιανών ηττήθηκε. Στις αρχές του Σεπτέμβρη η τρίτη κυβέρνηση των αποστατών παίρνει τη πολυπόθητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Οι αγώνες δε σταμάτησαν αλλά το κίνημα μπαίνει σε μια τροχιά υποχώρησης και σύγχυσης.
Δεν ήταν μοιραίο να γίνει κάτι τέτοιο. Οι επιλογές της ηγεσίας της Αριστεράς έπαιξαν τον κρίσιμο ρόλο. Η ΕΔΑ είχε ιδρυθεί το 1951 με πρωτοβουλία του παράνομου ΚΚΕ. Οσο το κίνημα δυνάμωνε τόσο περισσότερο κήρυττε την αυτοσυγκράτηση και τον αυτοπεριορισμό του για να μη «τρομάξουν» τους πολιτευτές του Κέντρου που αναζητούσε τη συμμαχία τους. Η κρίση έσπρωχνε σε μαζική κλίμακα τον κόσμο προς τα αριστερά αλλά η ηγεσία της ΕΔΑ θεωρούσε τυχοδιωκτικά ακόμα και τα συνθήματα που ζητούσαν «Δημοψήφισμα». Μια τέτοια πολιτική άφησε το κίνημα πολιτικά και οργανωτικά άοπλο απέναντι στην απειλή της δικτατορίας που είχε αρχίσει να γίνεται ορατή.
Τα Ιουλιανά ήταν ο «ελληνικός Μάης του 68» - για την ακρίβεια η πρώτη του φάση. Το νήμα θα το διέκοπτε η χούντα των συνταγματαρχών, αλλά το Πολυτεχνείο και οι θυελλώδεις αγώνες της Μεταπολίτευσης ήταν η συνέχεια, με ακόμα πιο ριζοσπαστικό περιεχόμενο και γενικευμένη έκταση.

Λέανδρος Μπόλαρης


Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΜΕΡΟΣ Δ'- Η ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ


Ολοκληρώνοντας το αφιέρωμα στον αναρχισμό θα ασχοληθώ με το πιο γνωστό ιστορικό γεγονός της θεωρίας του αναρχισμου, γεγονός που έχει καπηλευθεί απο όλες τις πλευρές με ψέμματα και ανακρίβειες.Γεγονός είναι πάντως πως η ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας θα είχε αλλάξει ριζικά σε περίπτωση  νίκης της επανάστασης επομένως η όσο το δυνατόν αντικειμενική εξέταση θα βοηθήσει να αντληθούν χρήσιμα συμπεράσματα προς χρήση ιδιως τώρα που μπαίνουμε σε μια νέα φάση ανατροπών και αποθεμελίωσης του στατους κβο.
Στις 19 Ιούλη συμπληρώνονται 75 χρόνια από την έναρξη της Ισπανικής Επανάστασης. Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, ο καπιταλισμός και το κράτος αντικαταστάθηκαν από την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια και τον σεβασμό για τους άλλους. Εργάτες και αγρότες οι οποίοι είχαν επηρεαστεί βαθύτατα από τα αναρχικά ιδεώδη, λειτούργησαν την κοινωνία συλλογικά και πήραν ξανά στα χέρια τους τον έλεγχο των ζωών τους, της βιομηχανίας και της γης. Ένα κεντρικό ζήτημα της επανάστασης, ήταν ο αγώνας ενάντια σε μία προσπάθεια εγκαθίδρυσης του φασισμού στην Ισπανία. Θυμόμαστε τόσο τα εκπληκτικά επιτεύγματα όσο και τις τραγωδίες της Ισπανικής επανάστασης και προσπαθούμε να μάθουμε από τα λάθη των συντρόφων μας.
Τα αναρχικά και τα συνδικαλιστικά ιδανικά, είχαν ριζώσει βαθιά ανάμεσα στους Ισπανούς αγρότες και εργάτες. Το 1911 ιδρύθηκε ένα μαζικό επαναστατικό συνδικάτο, η CNT (Εθνική Συνομοσπονδία Εργατών). Είχε δύο στόχους: πρώτον, τον αγώνα ενάντια στ’ αφεντικά μέσω της μαζικής δράσης καθημερινά και δεύτερον την πραγμάτωση της αναρχικής επανάστασης, οργανώνοντας τους εργάτες και τους φτωχούς ώστε να πάρουν πίσω τη γη τους, τα εργοστάσια και τα μεταλλεία.
Η CNT οδήγησε πολλούς μαχητικούς και επιτυχημένους αγώνες ενάντια στ’ αφεντικά και την κυβέρνηση. Το 1936 ήταν το μεγαλύτερο συνδικάτο στην Ισπανία και μετρούσε κοντά στα 2 εκατομμύρια μέλη. Αλλά η CNT ήταν πάντα δημοκρατική και παρά το τεράστιο μέγεθός της δεν είχε ποτέ πάνω από έναν έμμισθο επίσημο εκπρόσωπο.
Οι Αναρχικοί δεν περιόριζαν τον εαυτό τους μέσα στους χώρους εργασίας. Οργάνωσαν ακόμα μια αναρχική ομάδα για να δουλεύει μέσα στα συνδικάτα (τη FAI) και διοργάνωναν μποϋκοτάζ ενοικίων στις φτωχές γειτονιές. Στη CNT συμμετείχαν εργαζόμενοι αγρότες, γεωργικοί εργάτες και άνεργοι. Ακόμα οργάνωναν σχολεία για τους εργάτες.
Τον Ιούλιο του 1936 οι φασίστες με ηγέτη τον στρατηγό Φράνκο και με τις πλάτες των πλουσίων και της Εκκλησίας, προσπάθησαν να καταλάβουν την εξουσία στην Ισπανία. Η εκλεγμένη κυβέρνηση (το Λαϊκό Μέτωπο, συνασπισμός αριστερών κομμάτων) δεν μπορούσε και δεν ήταν πρόθυμη να αντιμετωπίσει τους φασίστες. Προσπάθησε ακόμα να επιτύχει και μια συμφωνία με τους φασίστες διορίζοντας έναν δεξιό ως πρωθυπουργό. Γιατί; Γιατί προτίμησαν τον συμβιβασμό με τους δεξιούς, προστατεύοντας την περιουσία και την εξουσία τους, αντί να οπλίσουν τους εργάτες και τους φτωχούς για την αυτοάμυνά τους.
Ευτυχώς οι εργάτες και οι αγρότες δεν περίμεναν την κυβέρνηση να δράσει. Η CNT κήρυξε γενική απεργία και οργάνωσε την ένοπλη αντίσταση στο επιχειρούμενο πραξικόπημα. Άλλα συνδικάτα και αριστερές ομάδες ακολούθησαν τη CNT.
Μ’ αυτό τον τρόπο ο λαός ήταν σε θέση να σταματήσει τους φασίστες στα δύο τρίτα της ισπανικής επικράτειας. Σύντομα έγινε εμφανές σε αυτούς τους εργάτες και τους γεωργούς πως δεν ήταν μόνο ένας πόλεμος εναντίων των φασιστών, αλλά η αρχή μίας επανάστασης! Η αναρχική επιρροή ήταν παντού: εργατικές πολιτοφυλακές συγκροτήθηκαν ανεξάρτητα απ’ το κράτος, οι εργάτες απέκτησαν τον έλεγχο στους χώρους εργασίας τους και οι αγρότες κατέλαβαν τη γη.
Οι επιτυχίες της επανάστασης ήταν πολλές, παρ’ όλα αυτά είμαστε σε θέση να εξετάσουμε μερικές μόνο από τις νίκες των Ισπανών εργατών και αγροτών εδώ. Σ’ αυτές τις νίκες συμπεριλαμβάνεται η γενική κατάληψη της γης και των εργοστασίων.
Οι μικροκαλλιεργητές και οι εργάτες γης αντιμετώπιζαν εξαιρετικά σκληρές συνθήκες στην Ισπανία. Η ασιτία και η καταστολή ήταν μέρος της καθημερινότητάς τους, και έτσι ο αναρχισμός ήταν ιδιαίτερα ισχυρός στην ύπαιθρο. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης, περίπου 7 εκατομμύρια αγρότες και γεωργοί δημιούργησαν εθελοντικές κολεκτίβες στις αντιφασιστικές περιοχές. Αφότου οι ιδιοκτήτες γης έφευγαν, μία συνέλευση στηνόταν στο χωριό. Εάν λαμβανόταν μια απόφαση για κολεκτιβοποίηση, όλη η γη, τα εργαλεία και τα ζώα συγκεντρώνονταν για το σύνολο της κολεκτίβας. Δημιουργήθηκαν ομάδες για την επίβλεψη διάφορων τομέων της εργασίας, ενόσω μία εκλεγμένη επιτροπή συντόνιζε τις δραστηριότητες της κολεκτίβας. Κάθε κολεκτίβα είχε τακτικές γενικές συνελεύσεις στην οποία συμμετείχαν όλα τα μέλη της. Κανείς δεν ήταν υποχρεωμένος να ενταχθεί στην κολεκτίβα. Τους δινόταν αρκετή γη για γεωργική χρήση, αλλά απαγορευόταν η πρόσληψη εργατών για τη δούλεψή της. Πολλοί «ατομιστές» εντάχθηκαν τελικά στις κολεκτίβες όταν πείστηκαν πόσο επιτυχημένες ήταν.
κολεκτιβοποιημένες σιδηροδρομικές υπηρεσίες
Ο αναρχισμός ενέπνευσε μαζικούς μετασχηματισμούς στη βιομηχανία. Οι εργάτες πήραν τον έλεγχο των χώρων εργασίας τους και διεύθυναν την παραγωγή από μόνοι τους και προς όφελος των Ισπανών εργατών και αγροτών. Το σύστημα του τραμ στη Βαρκελώνη αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πόσο καλύτερα είναι τα πράγματα κάτω από την άμεση διαχείριση των εργατών. Στις 24 Ιούλη 1936 τα πληρώματα των τραμ αποφάσισαν από κοινού την αυτοδιαχείριση όλου του συστήματος των τραμ. Μέσα σε 5 ημέρες, 700 τραμ τέθηκαν σε κίνηση αντί για τα συνηθισμένα 600. Οι μισθοί εξισώθηκαν και οι συνθήκες εργασίας βελτιώθηκαν, μαζί με δωρεάν ιατρική περίθαλψη που παρεχόταν στους εργαζόμενους.
Όλοι επωφελήθηκαν από τον εργατικό έλεγχο του δικτύου του τραμ. Τα ναύλα μειώθηκαν, κι έτσι μεταφέρονταν 50 εκατομμύρια επιβάτες περισσότεροι. Το πλεόνασμα στα έσοδα χρησιμοποιήθηκε για την αναβάθμιση των υπηρεσιών μετακίνησης και για την παραγωγή όπλων για την επαναστατική άμυνα. Χωρίς το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους, το ζήτημα της ασφάλειας κατέστη πολύ πιο σημαντικό και ο αριθμός των ατυχημάτων μειώθηκε.
Στα πρώτα στάδια της επανάστασης οι ένοπλες δυνάμεις του κράτους είχαν όντως καταρρεύσει. Στη θέση τους, τα συνδικάτα και οι αριστερές οργανώσεις ξεκίνησαν να οργανώνουν τους ένοπλους εργάτες και αγρότες σε πολιτοφυλακές. Υπήρχαν συνολικά 150.000 εθελοντές πρόθυμοι να πολεμήσουν όπου χρειαζόταν. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών, ήταν μέλη της CNT. Όλοι οι αξιωματικοί εκλέγονταν από τη βάση των ενόπλων και δεν είχαν ιδιαίτερα προνόμια.
Η επανάσταση απέδειξε πως οι εργάτες, οι αγρότες και οι φτωχοί μπορούν να δημιουργήσουν έναν νέο κόσμο χωρίς αφεντικά ή κυβέρνηση. Απέδειξε πως οι αναρχικές ιδέες και πρακτικές (όπως η δημιουργία επαναστατικών συνδικάτων) μπορούν να δουλέψουν. Παρ’ όλα αυτά η επανάσταση ηττήθηκε. Μέχρι το 1939 οι φασίστες είχαν κερδίσει τον εμφύλιο πόλεμο και συνέτριψαν την εργατική τάξη και τους αγρότες με μία κτηνώδη δικτατορία.
Γιατί συνέβη αυτό; Η επανάσταση ηττήθηκε εν μέρει λόγω της δύναμης των φασιστών. Αυτοί είχαν την υποστήριξη των πλουσίων, της φασιστικής Ιταλίας και της ναζιστικής Γερμανίας.
Η CNT έκανε επίσης λάθη. Στόχευσε στη μέγιστη αντιφασιστική ενότητα και συμμάχησε με το Λαϊκό Μέτωπο, στο οποίο περιλαμβάνονταν πολιτικά κόμματα κυβερνητικών και φιλοκαπιταλιστικών δυνάμεων. Κατά συνέπεια η CNT έκανε πολλούς συμβιβασμούς στο επαναστατικό της πρόγραμμα. Δόθηκε επίσης η δυνατότητα στην κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου να υπονομεύσει και να διαλύσει τις αναρχικές κολεκτίβες και τις εργατικές πολιτοφυλακές, με το Κομμουνιστικό Κόμμα να πρωταγωνιστεί σ’ αυτές τις επιθέσεις, κατ’ εντολή της Σταλινικής Ρωσίας.
Παρ’ όλα αυτά, οι αναρχικοί είχαν δείξει πως οι ιδέες, που φαίνονται καλές στις σελίδες των θεωρητικών βιβλίων, φαντάζουν ακόμα καλύτερες στον καμβά της ζωής.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ: